«Ψεκασμένοι» υποχρεωτικότητας Vs «ψεκασμένοι» συνωμοσιολογίας

«Ψεκασμένοι» υποχρεωτικότητας Vs «ψεκασμένοι» συνωμοσιολογίας

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που σημαίνει «δεν υπάρχει κακό που να μη γεννάει και κάποιο καλό». Ένα ρητό που θέλει να μας καταστήσει αισιόδοξους απέναντι σε μια δύσκολη τροπή των πραγμάτων, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα.

Δίχως αμφιβολία, χάσαμε πολλά αυτονόητα και μέχρι πρότινος «δεδομένα» πράγματα στο τελευταίο δεκάμηνο.

Η ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη άλλαξε δραματικά: κοινωνική απομόνωση, ανασφάλεια, περιορισμός ελευθερίας, περιχαράκωση, δραστική μείωση εισοδημάτων.

Στα «καλά» που προέκυψαν συγκαταλέγονται η μείωση της γραφειοκρατίας, αποφυγή των ουρών, η διαχείριση της αυτοαπομόνωσής μας, η αυτοσυγκράτηση και ο περιορισμός των καταναλωτικών μας αναγκών (‘καταναλωτική μανία’ το ονομάζαμε).

Μέσα σε αυτά και η ταχύτατη ψηφιοποίηση που μας δίνει τη δυνατότητα να μπορούμε να κάνουμε πλέον εξ αποστάσεως τόσα πολλά πράγματα: Τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση, σχεδόν όλες τις συναλλαγές, κερδίζοντας χρήμα και χρόνο (τουλάχιστον όταν δεν… πέφτουν τα συστήματα και δεν φρακάρουν οι ταχυμεταφορές, δύο λειτουργίες που θα υποχρεωθούν κι αυτές να αλλάξουν ριζικά).

Παράλληλα, οι μηχανισμοί στήριξης εργαζομένων και επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα που κινδύνευαν με κατάρρευση, (στο μέτρο και στο βαθμό που γίνεται τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο) φάνταζε αδύνατο να το διανοηθεί κανείς από μας, στα χρόνια των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης της περασμένης δεκαετίας (τουλάχιστον για τη χώρα μας).

Η δε εστίαση (focus) της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας η οποία κατόρθωσε μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο να παρασκευάσει τα πολυσυζητημένα προηγμένα εμβόλια για τον Covid-19 και ενδεχομένως από άλλες παρόμοιες επικίνδυνες λοιμώξεις, στην καλύτερη περίπτωση γεννά αισιοδοξία για αντίστοιχα ‘επιστημονικά άλματα’ (εφόσον επιδειχθεί ο ίδιος ‘ζήλος’) και για σειρά άλλων θανατηφόρων ασθενειών (καρκίνος κ.α. θανατηφόρες νόσοι)  ή παθογενειών (πείνα)  που απειλούν την ανθρωπότητα.

Από την άλλη τα αυταρχικά, καταπιεστικά και αλλοπρόσαλλα μέτρα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.

Το πλέον χαρακτηριστικό είναι το γενικό-πανελλαδικό κλείσιμο lockdown – ‘οδοστρωτήρας’ που καταδικάζει (ερήμην) ολόκληρες κοινωνίες και περιοχές χωρίς ή με (απειρο)ελάχιστα κρούσματα όπως η δική μας. Χωρίς καμία διάκριση από τα πάνω και αργά αντανακλαστικά από τα κάτω (βλέπε, τελευταία επιστολή Δημάρχου, όταν κάποιοι είχαν επισημάνει την κραυγαλέα αυτή αδικία από την πρώτη κιόλας καραντίνα του Μαρτίου).

Και από τα ανήκουστα, που φουντώνουν την «καχυποψία» και τις εν δυνάμει αντιδράσεις του κόσμου, η υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών με ‘πιστοποιητικά’ (σαν τα παλιά των «κοινωνικών φρονημάτων» και του φακελώματος) και τις έμμεσες εκβιαστικές πιέσεις που ήδη έχουν ειπωθεί ως προειδοποιήσεις: Δεν θα μπορείς να ταξιδέψεις, να πιάσεις δουλειά, να μπεις σε κέντρα διασκέδασης, εστιατόρια, γυμναστήρια, πανεπιστήμιο κλπ εγείρει σοβαρά ερωτήματα (νομικά, συνταγματικά, βιοηθικά).

Κάπου γράφτηκε ότι οι «ψεκασμένοι» της υποχρεωτικότητας τείνουν να ξεπεράσουν κατά πολύ τους «ψεκασμένους» της ‘συνωμοσιολογίας’.

Και από τη στιγμή που χάνεται το μέτρο, η λογική και η ελευθερία της βούλησης μαζί με όλη την ψυχολογική επιβάρυνση που βιώνουμε όλοι τελευταία ας μην απορήσουν οι ιθύνοντες νόες αύριο μεθαύριο όταν αρχίσουν να ωριμάζουν «τα σταφύλια της οργής».

(Όλα αυτά με το βλέμμα στραμμένο στην Αμερική που πολλοί εκτιμούν ότι θα είναι η αρχή και η θρυαλλίδα για ξεσπάσματα «οργής»… ντόμινο, ανά τον κόσμο)