«Ο δήμος ή ο τόπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν…»

Το ξεπούλημα του ακινήτου στη Νέα ΑΒΙΚΩ το οποίο κατήγγειλε ο μέχρι πρότινος ενοικιαστής του παρακείμενου εστιατορίου ως προς τη μεθόδευση της τράπεζας και το πιθανό πολιτικό παρασκήνιο (ο ίδιος έδωσε προσφορά 1,5εκ. ευρώ πριν ενάμιση χρόνο και η τράπεζα το πούλησε μόλις 151χιλ ευρώ όπως καταγγέλλει….) χτυπάει νέο «καμπανάκι» ή «καμπάνα».

Βέβαια, το θέμα της διεκδίκησης της δημόσιας περιουσίας και συνολικά της αξιοποίησής της έρχεται από παλιά.

Χαρακτηριστική περίπτωση η εγκατάλειψη και αδυναμία αξιοποίησης των ιστορικών κτιρίων της περιοχής (ΑΒΙΚΩ-Οινοποιείο).

Ενώ «λεφτά υπάρχουν» το όλο θέμα φαίνεται ότι «κολλάει» στην αδυναμία του δήμου να προτείνει -και να περάσει από δημόσια διαβούλευση πριν αποφασίσει- μια σωστή πρόταση διαχείρισης.

Η προηγούμενη δημοτική αρχή μετά την παραχώρηση του παλιού σφαγείου στην θεατρική ομάδα για να «μεταμορφωθεί» στον γνωστό Πολυχώρο που όλοι ξέρουμε σήμερα, είχε προαναγγείλει παρόμοια παραχώρηση-αξιοποίηση και για το συγκρότημα των κτιρίων Οινοποιείο – παλιά ΑΒΙΚΩ (η Ά. Αυγούλη αποκάλυψε στην προχτεσινή ομιλία του Υπ.Εσ. Α. Χαρίτση ότι και το Οινοποιείο… έχει περάσει πλέον στην ΕΤΑΔ).

Η ιδέα όμως δεν προχώρησε μιας και δεν εκδηλώθηκε κάποιοι ιδιαίτερο ενδιαφέρον από σύλλογο ή φορέα (στη συνέχεια προέκυψαν και οι γνωστές αντιδράσεις εντός και εκτός παράταξης τότε με το θέμα των «συνεργατικών», που λειτούργησαν ανασταλτικά).

Η σημερινή δημοτική αρχή -διά στόματος του δημάρχου Γ. Κυρίτση στα εγκαίνια του Albergo Gelsomino- προανήγγειλε παρόμοια (με το πρώην Ακταίον) ενοικίαση – αξιοποίηση.

Το θέμα πέρασε στα «ψιλά» και από τη λαϊκή συνέλευση της Κω, με μια μόνο μικρή αναφορά, όπως και για το κτίριο της πρ. Αλεξάντερ Φάσιον (αλήθεια, εκείνη η περιβόητη προεκλογική υπόσχεση για καταγραφή-αξιοποίηση του συνόλου της δημοτικής περιουσίας ποια τετραετία περιμένει για να προχωρήσει σε πρακτικό αποτέλεσμα;)

Ενώ, κάπου προς το τέλος της λαϊκής συνέλευσης (από τον Πρόεδρο του ΤΕΕ) τέθηκε το θέμα των χρήσεων γης… άλλο μεγάλο κεφάλαιο, που χρόνια ακούγεται και δεν προχωρά.

Αν σκεφτεί κανείς για παράδειγμα ότι με το εργαλείο των χρήσεων γης ο δήμος Πειραιά για παράδειγμα μεταμόρφωσε ολόκληρη τη βιομηχανική περιοχή στον Άγιο Διονύση.

Η όποια εξέλιξη της διεκδίκησης της παραλιακής έκτασης των 70στρεμμάτων στο ναυτικό όμιλο για τα οποία είχε υψωθεί «σημαία» (και καλά) από το δήμο, με «σπρώξιμο» του ΤΕΕ και των φορέων και εκδόθηκαν τόσες ανακοινώσεις και αλληλοσυγκρουόμενα δελτία τύπου… ούτε καν αναφέρθηκε.

Παρά μόνο σε επίπεδο διαδικτυακών (καυστικών) σχολίων αμέσως μετά την καταγγελία  (τώρα και αγωγή κατά της Τράπεζας) του Δ. Νεαμονίτη ως προς το παρασκήνιο των επενδύσεων στην περιοχή.

Στην ομιλία του κ. Χαρίτση η μόνη δέσμευση ήταν ότι ΘΑ… παρέμβει στην ΕΤΑΔ υπέρ της τοπικής διεκδίκησης. Και ότι όσο είναι αυτή η κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να επιτραπεί στους όποιους επίδοξους επενδυτές να προχωρήσουν στην επένδυσή τους (μιας και έχει περάσει  μνημονιακός νόμος πριν 5 χρόνια που τους δίνει αυτό το δικαίωμα, όπως τόνισε ο κ. Καματερός)

Το θέμα είναι ότι αν όλα τα παραπάνω που έπρεπε να είχαν ήδη επιλυθεί και προχωρήσει προ καιρού, μπουν απλά στο προεκλογικό τραπέζι (για προεκλογική ‘σπέκουλα’) ώστε να… τα «τρέξει» η όποια δημοτική αρχή προκύψει από τις εκλογές του Μαΐου, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε (κατά παράφραση της εν λόγω ταινίας) «ο δήμος ή ο τόπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν…»

Με τις εξελίξεις να μας προλαβαίνουν και να μας ξεπερνούν.