Με το φακό του Kalymnos News βρεθήκαμε στην Ιχθυόσκαλα Καλύμνου. Εκεί όπου η αλμύρα της θάλασσας συναντά τη βιοπάλη και οι άνθρωποι γράφουν τις δικές τους ιστορίες αξιοπρέπειας. Εκεί όπου το καΐκι «Άγιος Στυλιανός» του Δρόσου και της Μικελίνας Μυλωνά ετοιμαζόταν να σαλπάρει για ακόμη ένα μεροκάματο ‒ από αυτά τα σκληρά, τα νυχτερινά, τα αληθινά.
Το ρεπορτάζ μας εξελίχθηκε σε ένα ανθρώπινο πορτρέτο ενός ζευγαριού που δεν παλεύει μόνο με τα κύματα, αλλά και με μια καθημερινότητα που απαιτεί κουράγιο, επιμονή και αγάπη.
Η θάλασσα έγινε το σχολείο του
Ο Δρόσος, ψαράς από 12 χρόνων, δεν πρόλαβε να τελειώσει ούτε το δημοτικό. Η θάλασσα έγινε το σχολείο του και τα κύματα το καθημερινό του στοίχημα. Σήμερα, στα 53 του, συνεχίζει να ταξιδεύει με την ίδια καρδιά, την ίδια ευθύνη και το ίδιο μεράκι.
«Ο ψαράς είναι το μόνο επάγγελμα που μπορεί να ρίξει δεκάδες εργαλεία τη μια μέρα και την άλλη να μην έχει τίποτα. Τα τρώνε τα δελφίνια, οι φώκιες, τα λαγόψαρα. Μπορεί να πας για μεροκάματο και να μη βγάλεις τίποτα», μας λέει.
Στο βλέμμα του δεν υπάρχει παράπονο, μόνο η αγάπη για μια δουλειά που τον καθόρισε.
Η Μικελίνα στο τιμόνι – η γυναίκα που διέψευσε τα στερεότυπα
Δίπλα του, η Μικελίνα. Η γυναίκα που όχι απλώς στηρίζει τον άντρα της, αλλά πιάνει το τιμόνι όταν χρειαστεί – κυριολεκτικά.
Ο εργάτης που δούλευε μαζί τους έφυγε προσωρινά, και μέχρι να επιστρέψει… η Μικελίνα έγινε καπετάνισσα.
«Ανοίγω το GPS, της λέω εδώ θα ρίξουμε τα δίχτυα, και εκείνη κρατάει το τιμόνι», μας λέει ο Δρόσος.
Με μια φυσικότητα που θα ζήλευαν έμπειροι ναυτικοί, η Μικελίνα μιλά για το δύσκολο πρόγραμμα: ρίξιμο διχτυών, ανέβασμα, ατελείωτες ώρες στη θάλασσα, ξενύχτια στο καΐκι, και πίσω στο σπίτι για μαγείρεμα, πλύσιμο, φροντίδα του σπιτιού.
«Πρώτα τα παιδιά να τακτοποιηθούν… και μετά πάμε για δουλειά», λέει χαμογελώντας.
Μια οικογένεια φτιαγμένη από αλάτι, κόπο και περηφάνια
Η οικογένεια Μυλωνά είναι παράδειγμα. Τέσσερα παιδιά, το καθένα με το δικό του δρόμο:
- Ο μεγάλος, μηχανικός στα καράβια.
- Η κόρη τους, καπετάνισσα.
- Η άλλη κόρη, φοιτήτρια στην Ακαδημία για δασκάλα.
- Ο μικρός, μαθητής στη 2α Λυκείου.
«Το ζητούμενο είναι να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Αυτό θέλουμε», λέει ο Δρόσος.
Η Μικελίνα, με την ίδια περηφάνια, συμπληρώνει: «Εντάξει… ο μικρός έμεινε αλλά θα στρώσει!»
Το γέλιο τους γεμίζει το καΐκι. Η κούραση χάνεται για λίγο.
Η καθημερινότητα του μεροκάματου: μια νυχτερινή οδύσσεια
Το πρόγραμμα του ζευγαριού μοιάζει ένας συνεχής αγώνας:
- Ρίχνουν τα δίχτυα με τη δύση του ήλιου.
- Τα σηκώνουν στις 5:30.
- Ξεσκαρτάρισμα, ψύξη, μεταφορά στο Μαστιχάρι.
- Ύπνος μέσα στο μικρό καΐκι – χωρίς ανέσεις.
- Στις 3:30 τα ξημερώματα, ξανά δουλειά.
- Κι όλα αυτά… για δύο μέρες συνεχόμενα.
«Είμαστε συνηθισμένοι», λέει ο Δρόσος. «Έτσι μεγαλώσαμε».
Το μέλλον που φοβίζει – το επάγγελμα που σβήνει
Παρά την αγάπη του για τη θάλασσα, ο Δρόσος δεν κρύβει την αγωνία του:
«Δεν έχουμε συνέχεια. Δεν υπάρχουν νέα παιδιά στη δουλειά. Οι περισσότεροι νέοι είναι στις καφετέριες. Είμαι 53, πάω 54… Δεν έχω ποιος να συνεχίσει το καΐκι. Αν ανοίξει πρόγραμμα απόσυρσης, θα το κόψω».
Τα λόγια του είναι βαριά:
«Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει φρέσκο ψάρι. Θα τρώμε μόνο από ιχθυοκαλλιέργειες».
Το είπε και σώπασε. Η Μικελίνα τον κοίταξε με βλέμμα που μοιάζει να λέει «πάμε, όσο αντέχεις».
Ένας έρωτας που μεγάλωσε δίπλα στη θάλασσα
Το πιο όμορφο ίσως κομμάτι της συζήτησης ήταν όταν ο Δρόσος θυμήθηκε πώς γνώρισε τη γυναίκα του:
«Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Περνούσα και την έβλεπα. Έρωτας ήταν. Μου είπε μετά ότι άκουγε τα περπατήματά μου, τις παντόφλες μου…».
Το χαμόγελό τους λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις.
Ο γάμος έγινε όπως παλιά:
«Πήγα στον πατέρα της. Του είπα ότι τη θέλω για γυναίκα μου. Είχα αποφασίσει».
Το καΐκι ετοιμάζεται – η Μικελίνα στο τιμόνι
Κι έτσι, λίγο πριν αναχωρήσουν για τη νυχτερινή τους δουλειά, η Μικελίνα ανέλαβε ξανά το τιμόνι του «Άγιος Στυλιανός».
«Έλα, μπρος δεξιά», της φωνάζει χαμογελώντας ο Δρόσος.
Εκείνη τον κοιτά με τη σιγουριά μιας αυθεντικής καπετάνισσας.
Το ταξίδι ξεκινά.
Ένα ρεπορτάζ γεμάτο θαλασσινό αέρα και αλήθεια
Οι εικόνες που καταγράψαμε δεν είναι απλώς ένα δημοσιογραφικό θέμα.
Είναι μια υπενθύμιση ότι η Κάλυμνος μεγαλώνει ανθρώπους δυνατούς.
Άνθρωποι που συνεχίζουν να παλεύουν, να αγαπούν, να ονειρεύονται, ακόμη κι όταν τα κύματα σηκώνονται.
Η Μπέττυ Μαΐλλη και ο Μάμας Χαραμαντάς επιμελήθηκαν το βίντεο που αποτυπώνει όλη αυτή την αλήθεια.
Ένα ζευγάρι, μια ζωή στη θάλασσα.
Ένα τιμόνι που μοιράζονται.
Και μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί ξανά και ξανά.
Καλό ταξίδι, Δρόσο και Μικελίνα.
Να ’στε γεροί και να συνεχίσετε να μας θυμίζετε τι σημαίνει πραγματική δύναμη.
Πηγη: https://kalymnos-news.gr/
