Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ο θεολόγος, ποιητής και μουσικός Χυστόστομος Σταμούλης, έφυγε αιφνίδια χθες από τη ζωή, ενώ βρίσκονταν στο νησί της Ρόδου, συμμετέχοντας στην επιστημονική, Θεολογική και Ιστορική Ημερίδα για την ανάδειξη του ρόλου της Παναγίας στο Μυστήριο της Σωτηρίας.
Το γεγονός γνωστοποίησε ο Ιερέας της Ρόδου, Νεκτάριος Κάνιας, αναφέροντας τα εξής:
«Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε τον Χρυσόστομο Σταμούλη, έναν σπάνιο άνθρωπο, θεολόγο, ποιητή και μουσικό. Χθες, ενώ βρισκόταν στη Ρόδο για συνέδριο στην Παναγία την Κρεμαστή, έφυγε αιφνίδια από κοντά μας, χτυπημένος από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό όχι μόνο στον χώρο της θεολογίας, αλλά και στην καρδιά όσων γνώρισαν την ευγένεια, την λεπτότητα και την πνευματική του ευαισθησία. Ο Χρυσόστομος δεν δίδασκε απλώς θεολογία· την τραγουδούσε, την ζωγράφιζε, την ζούσε.
Αγαπούσε βαθιά τον άνθρωπο, όχι ως έννοια, αλλά ως πρόσωπο. Στα έργα του, η θεολογία συναντούσε την καθημερινότητα, την αγωνία, την χαρά και τον πόνο.
«Η σάρκωση είναι η μετανάστευση της αγάπης. Είναι η στιγμή που ο Θεός γίνεται ξένος και αλήτης για να συναντήσει τον άνθρωπο» (Ώσπερ ξένος και αλήτης).
«Η ήττα δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή της ειλικρίνειας. Εκεί που ο Θεός δεν κρύβεται πίσω από τις βεβαιότητές μας» (Φάγαμε ήττα).
«Η Εκκλησία δεν είναι φρούριο. Είναι πλατεία. Εκεί που ο άνθρωπος συναντά τον Θεό χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή» (Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;).
«Η ομορφιά δεν είναι αισθητική πολυτέλεια. Είναι θεολογική ανάγκη. Είναι η φανέρωση του Θεού στον κόσμο» (Κάλλος το άγιον).
Η μουσική υπήρξε για εκείνον όχι απλώς τέχνη, αλλά θεολογική πράξη.
«Η τέχνη είναι η γλώσσα μας. Η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω σου», έλεγε σε συνεντεύξεις και διαλέξεις του.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Ας τον θυμόμαστε με το φως, την ευαισθησία και την μελωδία που μας χάρισε.
Εύχομαι, φίλε Χρυσόστομε,
η ήττα σου — αυτή η σιωπηλή αναχώρηση —
να γίνει ελπίδα,
να γίνει φως,
να γίνει Ανάσταση.
Να ανθίσει εκεί που πονά η καρδιά,
εκεί που η θεολογία δεν είναι λέξη,
αλλά βλέμμα,
τραγούδι,
χάδι.
Να συνεχίσει η φωνή σου να ψάλλει
στις πλατείες που ονειρεύτηκες,
στις χορωδίες που έπλασες,
στις ψυχές που άγγιξες.
Γιατί εσύ μας έμαθες
πως ο Θεός δεν κατοικεί στις βεβαιότητες,
αλλά στις ρωγμές.
Και πως η ομορφιά
είναι η αλήθεια που τολμά να πονά.
Δεν έγραφες απλώς για τον Θεό,
τον ζωγράφιζες με λέξεις,
τον τραγουδούσες με νότες,
τον άγγιζες με το βλέμμα σου.
«Ο Θεός είναι πρόσωπο», έλεγες,
κι εμείς τον βλέπαμε στο δικό σου πρόσωπο.
Στην ευγένεια, στην λεπτότητα,
στην ήττα που έγινε ελπίδα.
Η Εκκλησία, όχι φρούριο,
μα πλατεία ανοιχτή.
Η τέχνη, θεολογία χωρίς λόγια.
Η μουσική, ανάσα του Θεού.
Και η ομορφιά,
το κάλλος το άγιο που δεν φοβάται τον θάνατο.
Έφυγες, Χρυσόστομε,
μα δεν έσβησες.
Γιατί η μνήμη σου
είναι μελωδία που δεν τελειώνει.
Είναι κάλλος
που δεν το ματαιώνει ο θάνατος.»
π. Νεκτάριος Κάνιας
