Περιμένοντας, έρμαιο της αβουλίας του… Του Νίκου Παπαχαρτοφύλη

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΕΡΜΑΙΟ ΤΗΣ ΑΒΟΥΛΙΑΣ  ΤΟΥ…

Μια διευκρίνιση.

Του Νίκου Παπαχαρτοφύλη.

Παραθέτω το απόσπασμα του κεφ.23 με τίτλο ο ‘’ηλίθιος δεν πείθεται, γινατεύει’’…απ το βιβλίο  του Αλαχιώτη η ‘’Ανώνυμη κόρη’’  σελ.397. Εξαιτίας υπέρβασης  του  χρόνου  κατά την ολιγόλεπτη  παρέμβαση μου δεν ήταν δυνατό  ν αναγνωστεί.Πάνω σ αυτό στηρίχτηκα για να υποβάλω  ένα  κοινό ερώτημα με τρείς διαφορετικές θεματικές- οπτικές προς  τους  εκλεκτούς αναλυτές, στον καθένα ανάλογα με την ιδιότητα του. Δυστυχώς δεν απαντήθηκαν λόγω έλλειψης χρόνου.

‘’ ο κάθε απαίδευτος ή  πικραμένος εμπιστεύεται  ενστικτωδώς τη μοίρα του σε μια  κυβέρνηση  ή σ ένα οποιοδήποτε, περιμένοντας έρμαιο της αβουλίας του, τη λύση των θεμάτων του, αντί να πάρει αυτόβουλα τη ζήση στα χέρια του,να δράσει ατομικά.Αυτή η εμπιστευτικότητα  της ζωής του όχι στον εαυτό του, η απεμπόληση της υπαρξιακής  ευθύνης  μπορεί να καταστρέψει τη ζωή του όπως και τις ζωές πολλών αναίτιων ανθρώπων.’’

Τα τρία ερωτήματα μου-τοποθέτηση:

1.προς τον  Τριλιανό,καθηγητή  Παιδαγωγικών:

‘’ είναι γνωστό τοις πάσι ότι εκπ. σύστημα είναι προσανατολισμένο  προς την είσοδο στα ΑΕΙ,δεν παρέχει παιδεία, αρχές, αξίες. Είναι εφικτό   με τη συμβολή της τεχνολογίας η ΙΔΙΑ η ΚΟΙΝΩΝΙΑ με υπόδειγμα  του Προδρόμειου αντισυμβατικού –αιρετικού σχολείου να μορφώνει τους μελλοντικούς πολίτες;  Στο νησί μας κάθε χρόνο αποφοιτούν  500 μαθητές, πόσοι είναι ανάμεσα μα στην παρουσίαση του βιβλίου έστω οι αριστούχοι  και στο μάθημα της λογοτεχνίας εκτός απ τα παιδιά που κυνηγούν το καλοκαιρινό μεροκάματο; ‘’

2. προς τον Σκανδαλίδη, Πολιτικό και συγγραφέα :

‘’ μετά από σαράντα χρόνια πολιτικής δράσης γιατί δεν περιορίσατε την κυρίαρχη ιδεολογία: το οικονομικό να καβαλικέψει το πολιτικό,  να το ευτελίσει  υποδουλώνοντας το; Η αστική δημοκρατία πνέει τα λοίσθια,δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για ανατροπές: η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ  να πάρει τις τύχες στα χέρια της με συνταγματική αναθεώρηση και θεσμοθέτηση της, ως αντίβαρο στην κατ επίφαση αντιπροσώπευση της κομματοκρατορίας;

3. προς το Νούτσο καθηγητή πολιτικής και κοινωνικής Φιλοσοφίας- μελετητή  των ουτοπιών:

‘’το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες  δόθηκε το 1952  ως απόλυτη εξουσία ενός δευτερολέπτου πάνω απ την κάλπη!

Το Κονδύλειο  δίπολο ΙΣΧΥΣ – ΑΠΟΦΑΣΗ ( έργο του Παναγιώτη Κονδύλη)  πώς θα μεταβιβαστεί  στον νόμιμο εντολέα-κάτοχο τους, τον ίδιο λαό δηλ.; μέχρι  πότε τα διαπλεκόμενα  θα αποφασίζουν  με την επίπλαστη θεσμικά ισχύ τους; Η κοινωνία πολιτών ως θεσμοθετημένη αυτονόμηση και αυτοδιαχείρηση των προβλημάτων  της  κοινότητας δεν θάναι  πιο αποτελεσματική με την άμεση ανακλητότητα των εκλεγμένων που παρανόμησαν,απέτυχαν με τη βάσανο της αυτοκριτικής και αυτοδιόρθωσης; Η ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου ‘’Μορφωτική ύπαιθρος’’ του βιβλίου δεν μας ανοίγει δρόμους σθεναρούς αποφασιστικότητας για ιστορικές τομές;