Μια οξεία φαρυγγίτιδα -μεταδοτική κι .όλας – με ταλαιπωρεί τις τελευταίες μέρες και μ έχει καθηλωμένο στο σπίτι .Κι έτσι τυχαία ανακάλυψα στο διαδίκτυο τη Σκύρο .Ένα μικρό νησί των β.Σποράδων του Αιγαίου με τρεις χιλιάδες περίπου κατοίκους. Μ εντυπωσίασαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι εκδηλώσεις που παρουσιάζουν ,τιμώντας τις τοπικές τους παραδόσεις ,όπως μουσικές, τραγούδια, χοροί..
Τα πρόσωπα όλα άγνωστα αλλά τόσο οικεία ,γεμάτα αυτάρκεια , χαμόγελό και απροσποίητη ευγένεια ,που με πηγαίνουν πολύ πίσω 50-60 χρόνια τότε που κι εμείς εδώ στην Κω είχαμε την ίδια γενική εικόνα, αλλά τώρα λόγω του υπερτουρισμού ,την έχουμε απωλέσει , και δεν απέχουμε πολύ από το να μοιάζουμε σαν μετανάστες στον τόπο μας. Κι αφού πήγα τόσο πίσω δεν μπορώ να μην θυμηθώ τα αφυπνιστικά μηνύματα που εξέπεμπε τότε ένα θεατρικό μου έργο -1978-που παιζόταν μια βδομάδα στον ΟΡΦΕΑ με τίτλο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ»Το έργο εκείνο διαμηνούσε ότι το αχόρταγο κυνήγι του κέρδους ,εξαφανίζει την ομορφιά της ζωής και γίνονται όλα ξένα.(Σε κείνες τις παραστάσεις πρωταγωνιστούσε η αείμνηστη τραγουδίστριά μας και αναντικατάστατη συνεργάτις μου Άννα Σαρρή Καραμπεσίνη που ήταν και η πρώτη δημόσια εμφάνισή της .
Η Σκύρος λοιπόν μπήκε στη σκέψη μου, και στη ζωή μου με θετικό αποτύπωμα στις όποιες ευαισθησίες μου. Κι έτσι χθες «συνάντησα» έναν Σκυριανό ποιητή , που είναι ποιητής. Τα ποιήματά του δεν έχουν το δυσνόητο η ακατανόητο στοιχείο » του τί θέλει να πει ο ποιητής » αλλά είναι διαυγέστατα ,με την απαιτούμενη ποιητική υπαινικτικότητα .με καθαρό λόγο, και με το χάρισμα που έχουν οι ποιητές -που είναι ποιητές (Γ.Ψυχάρης)- ,να σου μένουν αυτά που διαβάζεις και όχι να τα ξεχνάς μόλις φύγει το βιβλίο από τα χέρια σου. Ο ποιητής αυτός είναι ένας νέος άνθρωπος που ασχολείται με τον παραγωγικό πολιτισμό ,της πατρίδας του, της Σκύρου και λέγεται Γιώργος Γεωργούδης.
(Δεν γνωριζόμαστε πολύ πρόσφατα γίναμε φίλοι στο fb.)Δημοσίευσε, απ΄ότι γράφει στο fb, την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο » της θάλασσας μελάνι».
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημά του ‘πατρίδᨻ.
