Δευτέρα 5 Μαΐου η εκκλησία μας συνεορτάζει τη μνήμη της Αγίας Ειρήνης Μεγαλομάρτυρος, του Αγίου Θαυματουργού Ευθυμίου Επισκόπου Μαδύτου
και την μνήμη του Αγίου και Θαυματουργού Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ.
Με την προσέλευση αρκετών προσκυνητών εψάλη απόψε Κυριακή ο μέγας πανηγυρικός Εσπερινός από τους Ιερείς της περιοχής: π. Νικόλαο Γρύλλη της ενορίας Ευαγγελισμού Μαστιχαρίου όπου υπάγεται το ιερό παρεκκλήσιο στο Μαστιχάρι το οποίο ανήγειραν οι κτήτορες Κώστας και Κατερίνα Κατσίρη, π. Ηλία Καμπάκη, π. Περικλή Πουλέντση και π. Κλεάνθη Μαρούσκο
Έψαλλαν ο Πρωτοψάλτης Ηλίας Σαράγιας και οι Ιεροψάλτες Ηλίας Διακαντώνης και Γιώργος Μιαούδης.
Μετά το πέρας του εσπερινού προσφέρθηκαν -όπως κάθε φορά- πλούσια κεράσματα σε όλους τους προσκυνητές.
O Άγιος Εφραίμ (14 Σεπτεμβρίου 1384 – 5 Μαΐου 1426) είναι ένας από τους νεοφανείς αγίους. Η μνήμη του τιμάται στις 5 Μαΐου.
Ο Άγιος Εφραίμ, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Μόρφης, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου 1384 μ.Χ. σε ειδυλλιακή τοποθεσία , κοντά στον Ληθαίο ποταμό. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα εφτά αδέλφια του, τη δε φροντίδα τους, μετά τον Θεό, ανέλαβε η ευσεβής μητέρα του. Σε ηλικία 14 ετών, για να αποφύγει τον εξισλαμισμό και τα γενιτσαρικά σώματα, εισήλθε στην ακμάζουσα τότε σταυροπηγιακή Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου του όρους των Άμωμων (Καθαρών) της Αττικής.
Ο Άγιος Εφραίμ ακολούθησε με ένθεο ζήλο τον Χριστό, και διέπρεψε με την λαμπρότητα της ζωής του και τους πόνους της αθλήσεως του στο ορός των Άμωμων Αττικής (Περιοχή Νέας Μάκρης). Αξιώθηκε ακόμα να λάβει το μέγα Μυστήριο της Ιεροσύνης και το χάρισμα να υπηρετεί το άγιο θυσιαστήριο, σαν άγγελος Θεού, με φόβο Θεού και πολλή κατάνυξη.
Το 1416 μ.Χ. οι Τούρκοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν την Αττική και ανάγκασαν το Δούκα των Αθηνών να δηλώσει υποταγή στο Σουλτάνο. Το 1424 μ.Χ. οι Τούρκοι εισέβαλαν βιαίως στη Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και έσφαξαν όλους τους Πατέρες της Μονής. Ο Άγιος απουσίαζε στη σπηλιά του πάνω στο βουνό για προσευχή και μόλις επέστρεψε αντίκρισε έντρομος τα πτώματα των Πατέρων. Αφού τους έθαψε, ακολούθως θρήνησε γοερώς.
Τον επόμενο χρόνο, την 14η Σεπτεμβρίου 1425 μ.Χ., επανήλθαν οι βάρβαροι και βρήκαν τον Άγιο. Τον συνέλαβαν και άρχισαν τα μαρτύρια του, που τελείωσαν στις 5 Μαΐου 1426 μ.Χ. ήμερα Τρίτη και ώρα 9 το πρωί. Τον κρέμασαν ανάποδα σ’ ένα δένδρο, που σώζεται ακόμα, τον κάρφωσαν στα πόδια και το κεφάλι, και τέλος το καταπληγωμένο και μαρτυρικό σώμα του το διαπέρασαν με αναμμένο ξύλο και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον στεφανοδότη Χριστό.
Μετά από μισή χιλιετία ευδόκησε ο φιλάνθρωπος Θεός και φανερώθηκαν, ύστερα από πολλές εμφανίσεις του ιδίου του Αγίου Εφραίμ και πολλών άλλων θαυμαστών γεγονότων, όλα όσα σήμερα γνωρίζουμε, τα οποία επιβεβαιώθηκαν με την εύρεση των μαρτυρικών και χαριτόβρυτων λειψάνων του Αγίου στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ.
Ο Άγιος Εφραίμ γιορτάζεται δύο φορές το χρόνο, στις 3 Ιανουαρίου η εύρεση των τιμίων λειψάνων του, και στις 5 Μαΐου το μαρτυρικό του τέλος.
Στα Τρίκαλα πανηγυρίζεται από τον Ιερό Ναό Αγίου Στεφάνου, απέναντι του οποίου, κατά παράδοση, υπήρχε το πατρικό του σπίτι.
Το 2011 μ.Χ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης με την υπ’ αριθμ. 217/2-3-2011 Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη κατέταξε τον Όσιο Εφραίμ στο επίσημο ορθόδοξο εορτολόγιο.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ
Από τις σφαγές των Τούρκων στην ανεύρεση του ιερού σκηνώματος του Αγίου
Η Μονή του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια. Πολλοί μοναχοί και ιερείς έμειναν εκεί και προσευχήθηκαν στον Κύριο. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγιναν μεγάλες και βάρβαρες σφαγές, όπου ξεκληρίστηκε το μοναστήρι.
Το 1945 μ.Χ. η μοναχή τότε Μακαρία πήγε στα ερείπια της αρχαίας μονής του Ευαγγελισμού, άλλοτε ονομαζόμενης ως Σταυροπηγιακής, του Όρους Αμωμών, στις βορειοανατολικές υπώρειες του Πεντελικού. Απο θεία παρόρμηση, διαμόρφωσε ένα κελάκι εκεί και άρχιζε να καθαρίζει τα ερείπια του παλαιού Ναού για να τον ανακατασκευάσει. Εκεί πολλές φορές διαλογιζόταν ότι σε εκείνα τα χώματα είχαν ζήσει κατά την πάροδο των αιώνων μοναχοί και προσευχόταν να γνωρίσει ή να της φανερωθεί κάποιος από αυτούς. Μια φωνή, αρχικά σιγανή αλλά με τον καιρό δυνατότερη στην ψυχή της, της έλεγε: «Σκάψε και θα βρεις αυτό που επιθυμείς», μέχρι τη στιγμή που της είχε φανερωθεί ένα σημείο στο προαύλιο του μοναστηριού.
Έτσι στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ. ανέθεσε σε εργάτη το σκάψιμο του συγκεκριμένου σημείου που της υποδείκνυε η ίδια η ψυχή της. Αν και ο εργάτης ήταν αρνητικός και ήθελε να σκάψει οπουδήποτε αλλού παρά σε αυτό το σημείο, τελικά, μετά από τις εκκλήσεις και τις προσευχές, ο εργάτης πείστηκε και ξεκίνησε να σκάβει. Το σημείο είχε ένα μισογκρεμισμένο τζάκι, τοίχο και πράγματα που καταδείκνυαν ότι εκεί κάποτε υπήρχε κελί κάποιου μοναχού. Το πρώτο εύρημα, ένα κεφάλι. Μάλιστα, ο χώρος ανέδυε μια ευωδιά.
«Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου και αισθάνθηκα βαθιά την έκταση του μαρτυρίου του. Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση, απέκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί», έγραψε η ηγουμένη Μακαρία περιγράφοντας τα όσα συνταρακτικά τής συνέβησαν.
Με προσοχή , η Ηγουμένη Μακαρία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε μία θυρίδα που ήταν πάνω από τον τάφο. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κληρικό καθώς το ράσο του είχε παραμείνει άθικτο.
Το βράδυ, διαβάζοντας τον εσπερινό, η Ηγουμένη άκουσε βήματα. Ο ήχος ερχόταν από τον τάφο, αντηχώντας έως την πόρτα της εκκλησίας. Εκεί τον πρωτοαντίκρισε. Ήταν ψηλός με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν στο λαιμό, ντυμένος με τη μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μία φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ζήτησε να τον βγάλουν από αυτήν τη θυρίδα που τον είχαν. Την επόμενη κιόλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού.
Το ίδιο βράδυ ο Άγιος φανερώθηκε στον ύπνο της, την ευχαρίστησε και της φανέρωσε και το όνομά του: Εφραίμ. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί από τότε και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και τη βοήθειά του. Ο Άγιος με τη χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της Μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που κτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐν ὄρει τῶν Ἀμώμων ὥσπερ ἥλιος ἔλαμψας, καί μαρτυρικῶς, θεοφόρε, πρός Θεόν ἐξεδήμησας, βαρβάρων ὑποστάς ἐπιδρομάς, Ἐφραίμ Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ· διά τοῦτο ἀναβλύζεις χάριν ἀεί, τοῖς εὐλαβῶς βοῶσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Θαύματα του Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης
Ο Άγιος Εφραίμ που μαρτύρησε στην Ιερά Μονή της Νέας Μάκρης Αττικής
Ήταν Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 ξημερώματα Δευτέρας, όταν εγώ και η Δέσποινα ολοκληρώναμε τις τελευταίες εργασίες για την ανακαίνιση του σπιτιού μου. Τότε ξαφνικά σ΄ όλο το σπίτι υπήρξε έντονα η μυρωδιά από λιβάνι … και αναρωτηθήκαμε ποιος θα μπορούσε να λιβανίζει τέτοια ώρα;! Τι κι αν βγήκαμε στο μπαλκόνι, τι κι αν είχε περάσει μια ώρα, η μυρωδιά δυνάμωνε. Έντονο μύρο είχε κατακλείσει όλο το σπίτι! Κοιταχτήκαμε στα μάτια και φύγαμε γρήγορα-γρήγορα φοβισμένοι μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει.
Όταν σταματήσαμε τις εργασίες και φύγαμε από το σπίτι η έντονη μυρωδιά σταμάτησε. Μετά από τρεις μέρες ένοιωθα απίστευτη εξάντληση και αδιαθεσία. Για πρώτη μου φορά επισκέφθηκα νοσοκομείο. Ήταν 22 Νοεμβρίου 2006.Η πρώτη επίσημη διάγνωση των γιατρών ήταν ότι το συκώτι μου είχε σχεδόν καταστραφεί και μόνο από θαύμα θα μπορούσα να ζήσω. Τότε αποκρίθηκα στη Δέσποινα και της είπα: θέλω να με πας κάπου να προσευχηθώ … υπάρχει κάποιο κοντινό μοναστήρι εδώ στην Αθήνα;¨ κι εκείνη μου απάντησε γνωρίζω για το μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού στη Φυλή, για κάποιο άλλο μοναστήρι στην Πεντέλη και για τον Άγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη.
Αμέσως της απάντησα θέλω να με πάρεις από δω και να με πας κατευθείαν εκεί, στον Άγιο Εφραίμ! Φύγαμε λαθραία από το νοσοκομείο με την πεταλούδα των ορών στα χέρια μη γνωρίζοντας που ακριβώς πηγαίναμε. Σταματήσαμε στη Λεωφόρο Μαραθώνος σ’ ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε μια κύρια πού βρίσκεται το μοναστήρι. Εκείνη όμως αντί να μας οδηγήσει σε αυτό, άρχισε να μας λέει πόσο θαυματουργός είναι ο Άγιος Εφραίμ, πόσο γοργουπήκοος ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ και ότι εμφανίζεται με το μύρο του. Τότε κατάλαβα πως δε χρειαζόταν να μου πει που πρέπει να πάω, αλλά ν΄ ακολουθήσω απλά το κάλεσμά του. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα έξω από τη μονή.
Η Δέσποινα με ρώτησε … ήξερες πού ήταν; Δεν της απάντησα και προχωρήσαμε προς τα μέσα. Σε 10 λεπτά η μονή θα έκλεινε. Όταν βρέθηκα μπροστά στο σκήνωμα του Αγίου Εφραίμ τα γόνατα μου λύγησαν, ξέσπασα σε απίστευτους λυγμούς κάνοντας όσους πιστούς βρίσκονταν εκεί να με αφήσουν μόνο μου με τον Άγιο. Το παράπονο για τις ασωτίες και τις αμαρτίες της ζωής μου ήταν τεράστιο. Είχα συγκλονιστεί ολόκληρος, ήταν η στιγμή που άλλαξαν όλα μέσα μου. Πίστεψα ότι θα γίνω καλά!
Μετά απ’ αυτό γύρισα στο νοσοκομείο συγκλονισμένος έχοντας πλέον απίστευτη θέληση για ζωή και πίστη. Είχαν όλα πλέον αλλάξει μέσα μου. Από την επόμενη μέρα οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά βελτίωση. Μέρα με τη μέρα το συκώτι μου αναπλάθονταν μη μπορώντας οι γιατροί να εξηγήσουν την ανέλπιστη επαναφορά. Μέσα σε δύο εβδομάδες το 80% κατεστραμμένου ύπατος είχε αναπλαθεί τελείως και ήμουν έτοιμος να γυρίσω στη δουλεία μου. Είχα τάξει στον Άγιο Εφραίμ ότι πριν πάω στο σπίτι μου, θα πήγαινα στο μοναστήρι να τον ευχαριστήσω… όμως δεν πήγα όπως του είχα υποσχεθεί και γύρισα σπίτι μου. Μετά από τρεις μέρες μπήκα ξανά εκτάκτως στο νοσοκομείο. Η διάγνωση των γιατρών… απλαστική αναιμία. Ο μυελός των οστών δεν παρήγαγε αίμα και θα χρειαζόταν άμεσα μεταμόσχευση. Μπαίνοντας στην απομόνωση που θα με… φιλοξενούσε για τον επόμενο μήνα γέμισα το χώρο με τις εικόνες του αγαπημένου μου Αγίου.
Έσκισα το στρώμα του κρεβατιού μου κι έβαλα μέσα την εικόνα του Αγίου Εφραίμ. Σε καμία από τις θεραπείες ο οργανισμός δεν ανταποκρίθηκε. Ήταν πλέον πολλοί οι μήνες που είχα να βγω απ΄ το δωμάτιο, την απομόνωση παρά τη θέλησή μου. Ο οργανισμός μέρα με τη μέρα εξασθενούσε, το πνεύμα μου όμως και η πίστη μου μεγάλωνε. Ήταν μεσημέρι όταν ακούσαμε φωνές από το διπλανό δωμάτιο.
Οι γονείς κάποιου παιδιού φώναζαν τρομαγμένοι και οι γιατροί ακουγονταν να τρέχουν πανικόβλητοι… μας φεύγει-μας φεύγει ο μικρός… φωνάζανε. Χάος επικρατούσε έξω απ΄ το δωμάτιό μου. Εγώ κι ο πατέρας μου είπαμε ότι το παιδί στο διπλανό δωμάτιο έφευγε… γύρισα και τον κοίταξα βουρκωμένος, με μάτια κατακόκκινα… Τότε εκείνος αμέσως κατάλαβε και βγήκε έξω. Έβγαλα την εικόνα από το στρώμα μου και προσευχήθηκα… επειδή ξέρω πως Υπάρχεις και πως είσαι Εδώ, δείξε Το μου και τώρα! Κάνε καλά το παιδί επί τόπου! Η προσευχή μου και η στιγμή ήταν πολλή βαθιά. Ξέσπασα σε κλάματα. Αμέσως πήρα το μήνυμα… Μου είπε το παιδί είναι ήδη καλά και να ΄ρθει να μ΄ ευχαριστήσει. Άρχισα να χτυπάω την πόρτα για να μ΄ ακούσουν και να τους μεταφέρω το μήνυμα. Αλλά κανείς δε μ΄ άκουγε. Μετά από 2 λεπτά μπήκε πάλι μέσα ο πατέρας μου και του λέω με αγωνία πες στον πατέρα του παιδιού ότι ο γιός του θα ζήσει και θα γίνει πολύ γρήγορα καλά κι ο πατέρας μου μού απάντησε απορημένος είναι ήδη καλά το παιδί… γιέ μου.
Κάτι ανέλπιστο έγινε εκεί έξω … και το παιδί συνήλθε. Οι μήνες περνούσαν και η κατάστασή μου χειροτέρευε. Η πίστη μου όμως δε λύγιζε, δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Πλέον δε μ΄ ένοιαζε αν θα ζήσω ή θα πεθάνω παρά αν πεθάνω να με πάρει μαζί του, κοντά του, δίπλα του ή αν ζήσω να τον εξυμνώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Είχε περάσει κοντά ένας χρόνος όταν μας ανακοίνωσαν ότι βρέθηκε συμβατός δότης από Αμερική.
Ήταν Πέμπτη πρωί. Την Παρασκευή το πρωί θα έφευγε από το 401 για τον Ευαγγελισμό όπου τη Δευτέρα θα γινόταν η μεταμόσχευση. Πέμπτη στις 12 έπεσα σε κώμα. Είχε γεμίσει υγρό το κεφάλι, οι πνεύμονες και η καρδιά. Μαζί με το κρεβάτι μου με κατέβασαν στην εντατική. Θα πρέπει να έμεινα αρκετές μέρες. Κάποια στιγμή επανήλθα μη μπορώντας ν΄ ανοίξω τα μάτια, θυμάμαι άκουγα τις πιο γλυκές μελωδίες που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου… γεμάτο γαλήνη και ηρεμία.
Δεν ήξερα που βρισκόμουν, αλλά κατάλαβα ότι βρίσκομαι στην εντατική. Πάνω απ΄ το κεφάλι μου ήταν ο γιατρός μου, ο οποίος έλεγε στον πατέρα μου και την κοπέλα μου, ότι ο Βασίλης ήταν πάρα πολύ γερός οργανισμός, αλλά με υγρό στο κεφάλι, στους πνεύμονες και την καρδιά, με μηδέν αιμοπετάλια και λευκά αιμοσφαίρια κανείς δεν έχει βγει στην κατάσταση αυτή από την εντατική. Ο πατέρας μου αρνήθηκε, λέγοντάς του… δεν το ξέρετε καλά τον Βασίλη, έχει υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις, δεν τα παρατάει. Ο γιατρός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του ΄πε μακάρι να ΄ταν έτσι, αλλά θα είναι θαύμα αν βγάλει και το αποψινό βράδυ. Βγήκαν έξω. Έμεινε η κοπέλα μου να μου χαϊδεύει το χέρι, κλαίγοντας. Ένοιωθα, αλλά δεν μπορούσα ν΄ αντιδράσω. Βγήκε κι αυτή έξω. Ο χώρος κατακλείστηκε από απίστευτο φως, οι μελωδίες δυνάμωσαν. Δεν έβλεπα όνειρο, ήμουν ξύπνιος και είχα τις αισθήσεις μου. Πανύψηλος, Θεόρατος, Κατάμαυρος με μακριά γένια, τεράστιο καπέλο που άγγιζε σχεδόν το ταβάνι του θαλάμου μπήκε μέσα ο Άγιος Εφραίμ.
Δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου, με πλησίασε και το χέρι του έπιασε ολόκληρο το κεφάλι μου… τα δάχτυλά του ήταν τεράστια. Μου είπε, ΤΩΡΑ ΘΑ Σ΄ ΑΝΑΛΑΒΩ ΕΓΩ! κι έφυγε όπως μπήκε αργά-αργά. Την επόμενη μέρα άνοιξα ξανά τα μάτια μου στην απομόνωση. Είχα βγει απ΄ την εντατική. Ήταν όλοι οι συγγενείς μου γύρω μου μαζεμένοι. Μόλις με είδαν να ξυπνάω, άρχισαν ν΄ αγκαλιάζονται και φωνάζανε … Φωνάξτε το γιατρό, φωνάξτε το γιατρό! Μπήκε μέσα και μου είπε, εγώ δεν πιστεύω σε θαύματα, ούτε σε Θεό, αλλά εσύ κάποιον Άγιο είχες χθες μαζί σου.
Εκείνο το βράδυ εξαφανίστηκαν το υγρό και στους πνεύμονες και στο κεφάλι και στην καρδιά και ο μυελός πλέον παρήγαγε κανονικά όλες τις σειρές του αίματος, σα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Μία εβδομάδα μετά βγήκα απ΄ το νοσοκομείο και αυτή τη φορά πριν πάω σπίτι μου πήγα στο μοναστήρι του Αγίου μου. Στεκόμενος μπροστά στη λάρνακα, τρεις φορές χτύπησε δίπλα μου ένας εκκωφαντικός ήχος λες και ήταν από σκήπτρο ή από μπαστούνι.
Είχα ανατριχιάσει ολόκληρος και κλαίγοντας, τον ευγνωμονούσα. Σήμερα συνεχίζοντας να ζω τη ζωή μου σαν ένας κανονικός, υγιής άνθρωπος πηγαίνω στο μοναστήρι ανελλιπώς κάθε βδομάδα να βλέπω τον Πατέρα μου, να Τον τιμώ, να Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ και να Τον ευγνωμονώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ! Είναι άπειρες η φορές που μου δείχνεις την παρουσία Σου, όπως και απόψε που μετά από μήνες αποφάσισα να Σου γράψω, αδικαιολογήτως που σε κάθε μου αναφορά στ΄ όνομά Σου τα γράμματα αρνιόντουσαν να γίνουν μικρά. Σ΄ ευχαριστώ πολύ… χάριζέ μου την υγεία μου, έχε με γερό και δυνατό και αν Εσύ το θες, χάρισέ μου ένα παιδί να του χαρίσω τ΄ όνομά Σου!!!Σε λατρεύω…
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
Πηγή: Ψήγματα Ορθοδοξία
