Ζηπάρι: Η παρέλαση και οι επετειακές εκδηλώσεις για την 7η Μάρτιου

Σε ατμόσφαιρα εθνικής ανάτασης και υπερηφάνειας, οι εορταστικές εκδηλώσεις της 7ης Μαρτίου και στο Ζηπάρι, όπου συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου. Μαθητές και εκπρόσωποι συλλόγων , απέτισαν φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία του τόπου, με κατάθεση στεφάνων στο βωμό της πατρίδας.
Αμέσως μετά την κατάθεση στεφάνων και με έκδηλο πάθος και εθνική υπερηφάνεια, ακολούθησε η μαθητική παρέλαση των σχολείων από το Ζηπάρι και το Πυλί, όπου καταχειροκροτήθηκαν, παρελαύνοντας με πατριωτικά εμβατήρια, σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η εκπαιδευτικός του Γυμνασίου Ζηπαρίου Γεωργία Χαραλαμποπούλου:

«Αιδεσιμότατοι, Αξιότιμοι εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου καθώς και των σωμάτων ασφαλείας, Αξιότιμοι Διευθυντές των τοπικών σχολικών μονάδων όλων των βαθμίδων, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί μας συμπολίτες, αγαπημένα μας παιδιά. Κάθε τέτοια επέτειο συγκεντρωνόμαστε για να θυμηθούμε, να τιμήσουμε, να υμνήσουμε και να μάθουμε την ιστορία και τους αγώνες του Δωδεκανησιακού Λαού. Ωστόσο, κάθε αναφορά στο ένδοξο βαρύ παρελθόν, αλλά και σ’ ένα μέλλον γεμάτο μεγαλόστομες υποσχέσεις και ευχές, μας στερεί πολλές φορές τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε τη μέρα αυτή στο εδώ και τώρα. Όντες οι περισσότεροι από εμάς αρκούντως υποψιασμένοι για την ιστορική μοίρα ενός τόπου με τη γεωπολιτική και γεωοικονομική σημασία των Δωδεκανήσων, οι λεπτομερείς ιστορικές αναφορές που έχουν στόχο να ξορκίσουν τις κακοδαιμονίες που μας κληροδότησαν οι λογεις κατακτητές, βάρβαροι ή πολιτισμένοι, είναι προβλέψιμες και σίγουρα στο πλαίσιο μιας τυπικής αναφορας στα γεγονότα δεν μπορούν να αποκρυσταλλώσουν το βίωμα, που ούτως ή άλλως μεταδίδεται από γενιά σε γενιά σ’ έναν τόπο όπως τα Δωδεκάνησα. Είναι ώρα να σκύψουμε στο παρόν μας, πάνω στην ομορφιά και τη χάρη που φωτίζουν τούτο τον τόπο και τους ανθρώπους που τον κατοικούν. Ξεκινώντας από αυτή την ίδια τη λέξη που τα ορίζει. Μια λέξη συμβολική και σημαδιακή στο ιστορικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου. Η σημερινή μου ομιλία πρόκειται να είναι ένα ελάχιστο αφιέρωμα στην αληθινή ομορφιά των Δωδεκανήσων και των ανθρώπων τους, ξεκινώντας από το ίδιο το όνομα τους. Δώδεκα, όπως του Χριστού οι Απόστολοι, μα και του γεροχρόνου τα παιδιά. Δώδεκα κι οι άθλοι του Ηρακλή και του Ολύμπου οι θεοί. Κι η δωδεκάτη ώρα βασίλισσα στον θρόνο τον ψηλότερο στου ρολογιού το ανάκτορο. Δώδεκα κι η ώρα της Ανάστασης, αρχή φωτός και σκοταδιού το τέλος. «Δώδεκα» η λέξη που κοσμεί ποιήματα, ομορφαίνει τραγούδια, «νοστιμίζει» παραμύθια και θρύλους του λαού μας. «Δωδεκάννησα»: Τούτον τον μαγικό αριθμό, τούτη τη γιομάτη λέξη έχουν κι οι διαμαντόπετρες στην άκρη του Αιγαίου, ‘μορφοσκαλισμένες θαρρείς απ’ το χέρι του Θεού. Ταιριασμένες στην αράδα, λες και στρώθηκαν σαν καλντερίμι για να δρασκελούν οι άνθρωποι το αλλόκοτο ποτάμι του Αιγαίου στα μακρινά της ζωής τους ταξίδια. 12 σαν του σκολειού τις αίθουσες, όπου γέλια και τραγούδια διαπερνούν νοσταλγικά τις υδάτινες μεσοτοιχίες του Αιγαίου. Σε τούτα τα γραφικά βραχάκια πάτησαν άνθρωποι πολλοί στο διάβα του χρόνου. Άλλοι περάσαν και μίσεψαν γοργά, τρομαγμένοι απ’ τη φυλακή του πελάγου. Άλλοι αράξαν θαλασσοδαρμένοι από λογής φουρτούνες γυρεύοντας ένα πιάτο φαϊ κι ένα ποτήρι νερό απ’ τα φτωχικά ψαρόσπιτα πριν ανοιχτούν ξανά στο πέλαγο για το άγνωστο ταξίδι τους. Άλλοι στέριωσαν για λίγο μαγεμένοι σαν τον Οδυσσέα απ’ της Ωγυγίας τα κάλλη κι ήταν γραφτό να γυρίσουν στην Ιθάκη τους. Μα νοικοκύρηδες τούτου του τόπου είναι όσοι πλάστηκαν με τον ίδιο πηλό που ξόδεψε ο Πλάστης για να φιλοτεχνήσει τούτα τα θαλασσινά ειδώλια. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, βουτηχτάδες, έμποροι – ταξιδευτές, τεχνίτες, μάστοροι…ήρωες του καθημερινού βίου, άντεξαν στη θύελλα των καιρών και τη λαίλαπα της Ιστορίας, έσπειραν τη γη τους με ελπίδες όργωσαν τη θάλασσα με τις πλώρες της ανάγκης και ορέγονται περήφανοι τη σοδειά τους αγναντεύοντας τα ίδια βουνά να τελειώνουν στην ίδια θάλασσα όπως οι πρόγονοί τους. Υψώνουν μπόι κολοσσιαίο ενάντια στην επιβουλή, προβάλουν πείσμα ανταγόρειο ενάντια στη λήθη, προφταίνουν τον καιρό με τη δρασκελιά του Διγενή κι απλώνουν βλέμμα στοχαστικό του ευαγγελιστή στην πίστη και το όραμα. Σμιλεύουν το ξόανο του καημού με το βιολί και το λαούτο και του δίνουν χάρη και ομορφιά. Με στιχοπλακιές και γλέντια φιλοκαλούν την ευτέλεια της καθημερινότητάς τους και φιλοσοφούν το μόχθο της δουλειάς τους γεμίζοντας τις κασέλες της Παράδοσης με ανεκτίμητους θησαυρούς, προίκα στο γάμο του παρελθόντος με το μέλλον. Κι άλλοτε κυνηγημένοι απ’ τον βέβηλο καιρό φυγαδεύουν την πονηριά του νου στην αθωότητα του βλέμματος, τη σοφία της διάνοιας στην αφέλεια του χαμόγελου, τα βάσανα της ψυχής στις φιγούρες του χορού και μας σιγοψυθιρίζουν στοργικά το νόημα της ύπαρξης. Ρόδος, Κάρπαθος, Κως, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Αστροπαλιά, Κάσος, Χάλκη, Σύμη, Νίσυρος, Τήλος, Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Λειψοί, Αρκιοί, Ψέριμος, Τέλενδος, Κίναρος, Λέβιθα, Καστελόριζο, Ρω, Κανδελιούσα, Καλόλιμνος, Ίμια…μορφές και σχήματα ιερά στης Γης την αγιογραφία. Λέξεις που ηχούν πότε επικές και πότε λυρικές στη βίβλο της ανθρωπότητας. Εικόνες που μερεύουν την αγριάδα των ανθρώπων με το κάλλος τους. Παιδιά μονάκριβα που τα σφίγγει γερά στην αγκάλη της μάνα τυραγνισμένη μ’ έγνοια καθημερνή ξορκίζοντας το φθονερό το μάτι…κι ας μην έχει να τα θρέψει…φτάνει να τα ‘χει δικά της!!!

ΖΗΤΩ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΝΗΣΑ!!!! ΖΗΤΩ οι Ακρίτες που πατούν τούτη τη γη και γεύονται την αλμύρα της θάλασσάς της! ΖΗΤΩ οι βουνοκρφές με τα ταπεινά ξωκλήσια και τις πατημασιές αγίων χορευτών… κι οι κάμποι οι χρυσόσπαρτοι κι οι λιόπετρες οι σμιλεμένες απ’ το κύμμα!

ΖΗΤΩ κι οι αμμουδιές που φύλαξαν στους κόκκους τους τα παιδικά τα γέλια κι οι δοξαριές που αντήχησαν στις ξάστερες τις νύχτες του Καλοκαιριού! Τιμή και Δόξα και Χαρά στην Ελλάδα, που σήμερα η καρδιά της χτυπά πιο έντονα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΔΩΔΕΚΑΝΝΗΣΙΟΙ!»

πηγη: https://www.kostv.gr