Πριν σε γνωρίσω , άκουγα για σένα στα καφενεία της μεταπολίτευσης.
Έστηνα αυτί στις κουβέντες των φοιτητών που εξιστορούσαν τις συνάξεις στο σπίτι σου στην οδό Κερασούντος, τις πολιτικές ζυμώσεις που έφτιαξαν ένα δημοκρατικό μέτωπο νέων ανθρώπων καθώς σχεδίαζαν την επιστροφή στον τόπο τους , αποφασισμένοι να κατακτήσουν την συμμετοχή της κοινωνίας και να αποκαταστήσουν τους θεσμούς.
Αργότερα πήρα μαζί σου τους δρόμους στην προεκλογική σου πορεία.
Πανηγυρίσαμε τα μεσάνυχτα την νίκη σου, κλάψαμε τα ξημερώματα για την ανατροπή.
Οι φοιτητές που δίδαξες στο Πανεπιστήμιο γνώρισαν την αξία της χημικής ένωσης του πτυχίου με την ζωή.
Η σύντροφός σου η Ράλια, παρά τον πρόωρο χαμό της, ήταν όλα αυτά τα χρόνια παρούσα για όλους μας, χάρη στην δική σου αγάπη.
Τα χρόνια πέρασαν και συχνά σε συναντούσα στο εστιατόριο που τρώνε τα συνεργεία, στα συμπόσια των λαϊκών ανθρώπων.
Είχες έξυπνο και πνευματώδες χιούμορ, γελούσες με την ψυχή σου κι έκλαιγες σιωπηλά με την θλίψη των άλλων.
Η συντροφιά σου θα μας λείψει, η μνήμη σου ωστόσο θα παραμείνει ζωντανή γιατί ζήσαμε μαζί τα καλύτερα μας χρόνια.
Αντίο Βάση φιλιά στην Ράλια.
