Όποιος έχει δουλέψει στην εστίαση γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι το έξτρα τιπ για κάθε εργαζόμενο. Ειδικά δε όταν μιλάμε για εκείνους που εργάζονται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες στα νησιά και τρέχουν πάνω κάτω, προκειμένου να μη μας λείψει τίποτα. Η έννοια του φιλοδωρήματος είναι στο DNA μας, με τους περισσότερους από εμάς να αισθάνονται την ανάγκη να επιβραβεύσουν μια καλή υπηρεσία που παρέχει κάποιος.
Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει σε όλα τα μέρη του κόσμου. Υπάρχουν, βλέπεις, χώρες, στις οποίες αν κάποιος τολμήσει να δώσει κάποιο φιλοδώρημα, μπορεί και να παρεξηγηθεί και να δημιουργήσει πρόβλημα. Μια τέτοια χώρα είναι η Ιαπωνία, όπου κανείς δεν αφήνει έξτρα τιπς σε μπαρ ή εστιατόρια. Μάλιστα, οι πιο παραδοσιακοί κάτοικοι της τείνουν να το θεωρούν χειρονομία περιφρόνησης παρά σεβασμού.
Αυτό οφείλεται σε μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη της εργασίας. Με εξαίρεση πολύ συγκεκριμένα μέρη, όπως πανδοχεία ή ξενώνες, πρακτικά καμία επιχείρηση δεν περιμένει από τον πελάτη να κάνει πρόσθετες πληρωμές οποιουδήποτε είδους. Αυτή η φιλοσοφία ζωής συναντάται σε ορισμένη μέρη της Ασίας.
Ένα άλλο κράτος όπου το φιλοδώρημα είναι σχεδόν ταμπού είναι η Κίνα. Είναι αλήθεια ότι ο ασιατικός γίγαντας έχει έναν τρόπο ζωής που επηρεάζεται όλο και περισσότερο από το άνοιγμά του προς τη Δύση και ότι πολλά από τα έθιμά μας αρχίζουν να υιοθετούνται από τον πληθυσμό του, αλλά η συνήθεια του φιλοδωρήματος δεν αντιμετωπίζονται ευνοϊκά. Για πολλούς ντόπιους, θεωρείται ως μια πράξη ανωτερότητας εκ μέρους του ατόμου που δίνει τα χρήματα, η οποία τοποθετεί το άτομο που τα λαμβάνει σε μια χαμηλότερη τάξη.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη Δανία. Κανονικά, ο λογαριασμός εστιατορίου σε αυτή τη σκανδιναβική χώρα περιλαμβάνει και το φιλοδώρημα στο τελικό ποσό, επομένως θα ήταν περιττό οι πελάτες να προσφέρουν κάτι παραπάνω. Επιπλέον, η συγκεκριμένη χώρα, όπως και η υπόλοιπη σκανδιναβική περιοχή, έχει γενικά αρκετά υψηλούς μισθούς στον τομέα του τουρισμού, επομένως οι εργαζόμενοι δεν χρειάζεται να εξαρτώνται από τη γενναιοδωρία του πελάτη.
