Το δώρο ζωής που έκανε η Νεκταρία στον σύζυγό της Δημήτρη Γαλανό, στην πιο υπέροχη ιστορία αγάπης
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Αν δεν είναι αυτό αγάπη, τότε ποιό είναι; Η Νεκταρία έδωσε τον ένα της νεφρό στον σύζυγό της Δημήτρη Γαλανό και ώ του θαύματος, ήταν συμβατή δότρια. Στη Ρόδο που υπάρχει ακόμα ένα το ίδιο παράδειγμα και αποδεικνύει ότι η ζωή είναι ωραία όταν τη μοιράζεσαι όμορφα.
Σήμερα, ο γιατρός Δημήτρης Γαλανός, αισθάνεται ευγνώμων προς τη Νεκταρία και της το λέει κάθε στιγμή, προς τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό της Νεφρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου της Ρόδου, προς όλους όσοι τον έφτασαν στο σημείο να ζει μια ζωή χωρίς εμπόδια, στην καθημερινότητα.
Δεν το δίνουμε το επίθετο της Νεκταρίας, τη γνωρίζουν άλλωστε οι περισσότεροι αυτή τη σπουδαία γυναίκα!
«Επί ενάμιση χρόνο έκανα αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα», μου λέει ο Δημήτρης Γαλανός.
«Μια κακή τεχνική, στην Αθήνα, με οδήγησε στην αιμοκάθαρση. Που αν είχα πάει στον Χρήστο Παλιούρα, υπεύθυνο γιατρό της Νεφρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου της Ρόδου και την ομάδα των γιατρών που εργάζονται σ’ αυτήν, τον Άγγελο Ζερβό, τη Φωτεινή Λαμπριανού και τον Μανώλη Παπαμανώλη, θα ήμουν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Λέγαμε παλιά «η κατάρα του κράτους», είναι μόλις πάρεις σύνταξη να μην τη χαρείς. Κι έτυχε σ’ εμένα… Παίρνω τη σύνταξή μου και μια ωραία μέρα λέω «θα κάνω εξετάσεις…».
Κάνω και βρίσκω την κρεατινίνη, στα ύψη. Τηλεφωνώ στο γιο μου που ήταν γενικός γιατρός στο Βενιζέλειο στην Κρήτη, και μου λέει «τέρμα οι πρωτεΐνες κινδυνεύεις να χάσεις τον ένα νεφρό…». Στο μεταξύ Ροδούλα μου, δεν ήπια ποτέ, δεν ξενύχτισα, δεν κάπνισα.
Ήμουνα μάλιστα ο υπεύθυνος αντικαπνιστικού αγώνα Δωδεκανήσου με ομιλίες στα σχολεία και δράσεις. Είχα λίγη πίεση, λίγο σάκχαρο, λίγο πιο πάνω από το φυσιολογικό, κι αυτά επηρέασαν τους νεφρούς. Κάποια στιγμή μετά από δύο μήνες η κρεατινίνη, αυξήθηκε περισσότερο.
Μου λέει ο γιος μου «πατέρα ζεις, αλλά ζεις στο παραπέντε»! Εγώ στο μεταξύ είχα κανονική ζωή, έπαιζα ποδόσφαιρο. Πήγα στην Κρήτη επειγόντως και ξεκίνησα αιμοκάθαρση. Εκεί συνάντησα τον Δημήτρη Ξυδάκη, έναν από τους υπεύθυνους τεχνητού νεφρού της μονάδας, στο Βενιζέλειο. Ένα πραγματικό διαμάντι ως γιατρός και ως άνθρωπος».
Είστε κι εσείς γιατρός, ήσασταν ωτορινολαρυγγολόγος, στο ΙΚΑ απ’ όπου και βγήκατε στη σύνταξη, που λέγαμε. Μιλήστε μου για εσάς;
Γεννήθηκα στην Κρεμαστή, το 1951.Ο πατέρας μου στρατιωτικός της αεροπορίας, διοικητής στο αεροδρόμιο των Μαριτσών. Γύρω στα 15 μου, μεταφερθήκαμε στην Ελευσίνα. Μου άρεσε πάντα η μουσική. Κάναμε το πρώτο μας συγκρότημα, οι Κρεμαστενοί, με τρία ακορντεόν.
Ο ένας ο Γιάννης Φουρλάνος, που πέθανε πολύ νωρίς, ο άλλος με το πράσινο ακορντεόν, θα εκπλαγείς, ήταν ο Βασίλης Παπανικόλας ο τέως βουλευτής, και το τρίτο ήμουν εγώ με το κόκκινο ακορντεόν! Πηγαίνοντας στην Αθήνα, συνέχισα να ασχολούμαι με τη μουσική, κάναμε τότε το πρώτο μας συγκρότημα, τους Lovers, παίζαμε σε μπουάτ της Πλάκας.
Παίζαμε από τις επτά έως τις εννέα εμείς και από τις εννέα έως τις εντεκάμιση ένα πολύ καλό συγκρότημα, στο οποίο μετείχε ο Αντώνης Βαρδής! Όταν ένα μέλος του συγκροτήματος αυτού έφυγε στο εξωτερικό, πήραν εμένα.
Στις 11:30 η ώρα έκλειναν τα πάντα λόγω δικτατορίας και έπρεπε να βρισκόμαστε στο σπίτι. Μία με δύο φορές που δεν είχα προλάβει να φτάσω στο σπίτι, γύρισα μαύρος στο ξύλο από τους χωροφύλακες που με είχαν πιάσει στο δρόμο να κυκλοφορώ. Ήταν δύσκολες, αλλά και όμορφες εποχές.
Ατύχησα να χάσω τον πατέρα μου από έμφραγμα, σε ηλικία 49 ετών, στη μονάδα που υπηρετούσε ενώ εγώ ήμουνα πρωτοετής φοιτητής Ιατρικής. Πέρασα σκληρά χρόνια, πολύ σκληρά, εργάστηκα, έπλενα αυτοκίνητα, ήμουνα νυχτοφύλακας σε γκαράζ, ό,τι δουλειά ήθελες έκανα, φέτα κουβαλούσα στην οδό Αθηνάς, τα κατάφερα εν πάση περιπτώσει με μία μικρή καθυστέρηση και τελείωσα την Ιατρική Αθηνών.
Ήρθα και υπηρέτησα ως αγροτικός ιατρός στην Αππολακιά, πέρασα πάρα πολύ ωραία δύο χρόνια και μετά έκανα ειδικότητα στο Τζάνειο νοσοκομείο. Επανήλθα το 1986 μόνιμα στη Ρόδο, άνοιξα το ιατρείο μου ως ωτορινολαρυγγολόγος, κι έφυγα μετά από 42 χρόνια με βαθμό διευθυντού από το παλιό ΙΚΑ της Ρόδου, συνεχίζοντας για μικρό διάστημα το ιατρείο μου.
Ξεκίνησε, λοιπόν, η περιπέτεια της υγείας σας, μπήκατε στην αιμοκάθαρση, και τι έγινε μετά;
Γυρνώντας στη Ρόδο, βρέθηκα στα χέρια του Χρήστου Παλιούρα, υπεύθυνου γιατρού και των συνεργατών του, σε μία κλινική που δουλεύει πάρα πολύ και είναι μία από τις δύο ή τρεις καλύτερες, στο Νοσοκομείο της Ρόδου.
Βλέποντας την Κρήτη πώς δουλεύει, εδώ οι δικοί μας έχουν τα μισά μέσα από αυτά που έχουν στην Κρήτη, εκεί όπου υπάρχει και πληθώρα αναλώσιμων υλικών ενώ εδώ ευτυχώς κάθε φορά που απευθυνόμαστε στον χωρικό αντιπεριφερειάρχη, Χρήστο Ευστρατίου, λύνονται αυτά αμέσως. Δουλεύει η κλινική φουλ.
Η Μαρία Μαραγκάκη, η προϊσταμένη και όλες οι νοσηλεύτριες και το προσωπικό, η μία καλύτερη από την άλλη, δίνουν τον εαυτό τους. Συμπαρίσταται ο διοικητής, ο Σταύρος Τσαντής. Είχαμε ελπίδες γι αυτόν που δεν διαψεύστηκαν.
Έκανα λοιπόν αιμοκάθαρση και κάποια στιγμή λέει η γυναίκα μου η Νεκταρία, με την οποία είμαστε 22 χρόνια μαζί, ότι κάτι πρέπει να γίνει και αυτό θα έπρεπε να το κάνει εκείνη!
Τι σας είπε δηλαδή η Νεκταρία;
Μου είπε να μου δώσει τον δικό της νεφρό! Της λέω «κορίτσι μου, τι δουλειά έχεις εσύ; Ούτε συγγενής μου είσαι, πώς μπορεί να το κάνεις αυτό;». Μου λέει «θα το κάνω με τη βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου…», που είναι ο αγαπημένος της Άγιος. Της λέω, «τι να μας κάνει ο Άγιος Νεκτάριος;…». Μου λέει «μη βλασφημάς, είναι μεγάλος…»!
Στη λίστα μεταμόσχευσης οργάνων γράφτηκα μεν, αλλά θα μπορούσα να πάρω μόσχευμα μετά από 12-15 χρόνια, γιατί αυτά τα λιγοστά που προκύπτουν δίδονται σε νεώτερους!
Πηγαίνουμε στην Αθήνα, με βοήθησε πολύ ο βουλευτής Βασίλης Υψηλάντης, βρήκαμε τον καθηγητή και του είπαμε ότι θέλουμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια να δούμε αν η Νεκταρία θα μπορούσε να είναι συμβατή δότρια για εμένα, ώστε να μου δώσει νεφρό!
Επί ένα χρόνο, κάθε μήνα στο «Γεννηματάς», έδινε αίμα εκείνη, έδινα αίμα εγώ και ερχόταν η μια εξέταση μετά την άλλη και έδειχναν όλες ότι είμαστε «συμβατοί». Και ήμασταν συμβατοί γύρω στο 80%. Παρενέβη ο Άγιος Νεκτάριος.
Υπεβλήθη σε επέμβαση η Νεκταρία γύρω στις δυόμιση ώρες για να δώσει και γύρω στις πέντε ώρες εγώ για να λάβω! Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο, κι ανάμεσά μας ο Άγιος Νεκτάριος.
Δεν λιποψύχησε; Τι σας έλεγε αυτή η σπουδαία σύντροφος;
Μπορεί από μέσα της! Σ’ εμένα έλεγε: «Δημήτρη, θα ταξιδεύουμε, θα συνεχίσουμε τη ζωή μας, κανονικά»! Όλα πήγαν καλά, η Νεκταρία γύρισε στην εβδομάδα στη Ρόδο, εγώ ήρθα μετά από τρεις μήνες. Κι εμένα με ξάφνιασε, δεν το περίμενα, τόσο νέα σε ηλικία να το κάνει για εμένα αυτό.
Η αγαπημένη μου Νεκταρία, προθυμοποιήθηκε. Ξέρεις, βρεθήκαμε σε δύσκολες εποχές της ζωής μας, ταλαιπωρημένοι κι οι δυο… Και την καρδιά μου να ζητούσε θα της την έδινα. Και πρέπει να σου πω ότι οι εννέα στους δέκα δότες, είναι γυναίκες!
Οι άνθρωποι γενικά προχωρούν σε δωρεές οργάνων;
Όχι, Ροδούλα μου. Είχα την ευκαιρία έστω κι αργά να γνωρίσω τον κ. Γιάννη Μπολέτη, καθηγητή Νεφρολογίας και παθολογίας ο οποίος είναι ο διευθυντής της νεφρολογικής Κλινικής του Λαϊκού Νοσοκομείου και του Μεταμοσχευτικού Κέντρου.
Έχει πολλές περγαμηνές για τη θητεία του και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάνει ένα μεγάλο αγώνα, μαζί με τους συνεργάτες του. Σύνθημά του είναι το «δώστε ζωή μέσα από το πένθος σας»! Και τονίζει πόσο τραγική είναι η κατάσταση στη χώρα μας, να χάνεται κόσμος λόγω έλλειψης μοσχεύματος.
Στόχος του είναι να φτάσει η μεταμόσχευση στη χώρα μας, στα ποσοστά της υπόλοιπης Ευρώπης. Είμαστε δυστυχώς στους πέντε δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού ενώ σε όλη την Ευρώπη, αλλά ακόμα και στην Αλβανία είναι στους 25, ο μέσος όρος. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες, αλλά δεν επαρκούν.
Τι είναι αυτό που θα βοηθήσει, τι σχεδιάζεται;
Αν προσληφθεί τοπικός συντονιστής, δηλαδή γιατρός στις ΜΕΘ ο οποίος θα παρακολουθεί τα περιστατικά και όταν διαπιστωθεί ότι έχει επέλθει εγκεφαλικός θάνατος, να αναλαμβάνει ο συγκεκριμένος γιατρός με την έγκριση των συγγενών την προώθηση της διαδικασίας δωρεάς οργάνων, τότε τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Αυτή τη στιγμή οι μονάδες δεν καταγράφουν τους εγκεφαλικά νεκρούς.
Επομένως σωστή ενημέρωση των συγγενών ώστε ο άνθρωπος να ζήσει , ανεξάρτητα από το αν έχει ήδη πεθάνει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν στο εξωτερικό 50 δότες ζωής ανά εκατομμύριο, κι εμείς να έχουμε μόνο πέντε.
Η μητέρα μου 15 χρόνια πριν έλεγε «Δημήτρη μου, μη μ’ αφήσεις να με φάνε τα σκουλήκια». Το προσπάθησα να κινήσω τη μηχανή, αλλά όχι, δεν έγινε!
πηγή: rodiaki.gr
