Δεν έχουν ψωμί (υποστελέχωση ΕΟΔΥ-νοσοκομείου-ΚΥ); Ε, ας φάνε παντεσπάνι! (νέο νοσοκομείο)

Δεν έχουν ψωμί (υποστελέχωση ΕΟΔΥ-νοσοκομείου-ΚΥ); Ε, ας φάνε παντεσπάνι! (νέο νοσοκομείο)

Ήταν τέτοιες μέρες, τον Φεβρουάριο του 2020…

που αν μας έλεγε κάποιος ότι σε δέκα μέρες, ο τότε άρτι εμφανισθείς, κορονοϊός που ακουγόταν στις ειδήσεις ότι ξεκίνησε από τη «Ουχάν» και την Κίνα (το πως διέρρευσε, αν ήταν από λάθος ή επί τούτου ενέργεια και ποιών, δεν το μάθαμε ακόμα και δεν ξέρουμε αν θα το μάθουμε ποτέ…) θα σάρωνε όλο τον κόσμο, θα μας έκλεινε όλους στα σπίτια, θα άλλαζε ριζικά τη ζωή μας, θα ανέστελλε την οικονομική δραστηριότητα, τον τουρισμό και τόσα άλλα….σίγουρα θα βάζαμε τα γέλια και θα τον αποκαλούσαμε «ακραίο συνωμοσιολόγο».

Κι όμως, τέτοιες μέρες δύο χρόνια μετά φαίνεται πως δεν τελείωσε τίποτα. Ακόμα και το πιο ακραίο σενάριο δεν αποκλείεται πλέον από τους πλέον έγκυρους αναλυτές της διεθνούς επικαιρότητας.

Ο λόγος λοιπόν τώρα, για το ιδιότυπο «μπρα ντε φερ» μεταξύ Ρωσίας-ΗΠΑ ή Πούτιν-Μπάιντεν για την Ουκρανία, ως προμήνυμα (ναι, το είπε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης) ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου.

Είναι τόσο ρευστή η κατάσταση παγκοσμίως, που καθένας πλέον αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι τίποτε πλέον δεν είναι δεδομένο.

Όσο κι αν κάνουμε σχέδια για τον τουρισμό, την οικονομία, τα τοπικά έργα κλπ. Τα πάντα στην εποχή που ζούμε κρέμονται σε μια κλωστή.

Ιδιαίτερα εμείς που είμαστε σε μια πολύ ευαίσθητη ακριτική περιοχή το γνωρίζουμε καλύτερα,  καθώς το κλίμα της αναταραχής στην ευρύτερη γειτονιά ρίχνει νερό στον μύλο της ολοένα και εντεινόμενης Τουρκικής προκλητικότητας.

Με τη συνεχή αμφισβήτηση του διεθνούς δικαίου και την ανάδειξη της βίας και της απειλής ως καθοριστικά στοιχεία άσκησης της εξωτερικής πολιτικής της.

Οι ψυχολόγοι τα είχαν προβλέψει νωρίτερα απ’ όλους. Η έξαρση της βίας, της αποκτήνωσης, της εγκληματικότητας ήταν αναμενόμενα ως απότοκα της πανδημίας, τόσο σε επίπεδο ατόμων-κοινωνιών αλλά και κρατών σε τελική ανάλυση.

Σε τοπικό επίπεδο, το πρώτο «καμπανάκι» για αυτά που έρχονται, είναι η απόλυτα δικαιολογημένη διαμαρτυρία των γονέων από τα δημοτικά σχολεία του Τριγώνου (Αντιμάχειας-Καρδάμαινας) αδυνατώντας οικονομικά να αντεπεξέλθουν στο δυσβάστακτο κόστος για τα υποχρεωτικά τεστ (ράπιντ και σελφ).

Υπολογίστε για μια οικογένεια με μισθούς των 800-1000 ευρώ ή των περισσότερων σε εποχιακή ανεργία να πληρώνουν 200αριές ευρώ ή και περισσότερα, ας πούμε για μια τετραμελή οικογένεια, μόνο σε… υποχρεωτικά τεστ, μάσκες, αντισηπτικά κλπ.

Ποια ΔΕΗ και ποια τιμή της βενζίνης… Η ακρίβεια βαράει κατακέφαλα στην… «ατομική μας ευθύνη».

Και όλα αυτά ενώ οι απροκάλυπτα πλέον προεκλογικές υποσχέσεις τοπικών και κυβερνητικών παραγόντων για νέο νοσοκομείο -χωρίς καμία ουσιαστική πίεση-διαμαρτυρία για όλα τα παραπάνω προς την κυβέρνηση- θυμίζουν τη διαχρονική ατάκα της Μαρίας Αντουανέτα «Δεν έχουν ψωμί; Ε, ας φάνε παντεσπάνι…»

Κάθε θαύμα τριήμερο. Το ίδιο και κάθε διαμαρτυρία σε τοπικό επίπεδο. Πριν κανένα μήνα φωνάζαμε για τον κλειστό ΕΟΔΥ, μας έταξαν για να μας καθησυχάσουν ότι «εντός των ημερών» θα λειτουργήσει πλήρως… Πέρασαν 18 μέρες και τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι που επανα(υπο)λειτουργεί με… μία υπάλληλο για όλο το νησί! (κάποιος έγραψε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο με το ανέκδοτο του Ναστρεντίν Χότζα που έβαλε τα ζώα στο σπίτι των διαμαρτυρόμενων… μετά τους είπε να τα βγάλουν κι έμειναν όλοι ευχαριστημένοι!).

Το ίδιο παθαίνουμε κι εμείς: διαμαρτυρόμαστε-ακούμε υποσχέσεις ή δεχόμαστε μια πρόχειρη ψευτο-λύση. Το αφήνουμε- ξεχνιέται. Και να τώρα η διαμαρτυρία των γονέων που έφτασαν στο (οικονομικό) απροχώρητο,  μας το ξαναθυμίζει.

Το ίδιο γίνεται κατά καιρούς με την τραγική υποστελέχωση στο νοσοκομείο, το ΚΥ, την εγκατάλειψη-επικινδυνότητα στους δρόμους, τα γεφύρια κ.ο.κ

Εναλλάξ, φτου κι απ΄την αρχή…