Ιωάννης Νασιούλας, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, Εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Διευθυντής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Οικονομίας
Οι άνθρωποι αυτές τις μέρες σε βλέπουν σαν περίεργο, αν μιλάς για τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών, της διατροφής, του τρόπου ζωής, ή για τα παραδοσιακά ιατρικά παραδείγματα και τις ολιστικές εμπειρικές πρακτικές. Όπως και για οτιδήποτε άλλο, υπάρχει πολλή πολιτική και πολλά χρήματα πίσω από το σύγχρονο ιατρικό μας σύστημα.
Όλα ξεκινούν με τον John D. Rockefeller (1839 – 1937) που ήταν μεγαλοπρεπής, βαρόνος, ληστής, πρώτος δισεκατομμυριούχος της Αμερικής και μονοκράτορας των μονοπωλίων.
Έως τον 20ο αιώνα, ελέγχει το 90% όλων των διυλιστηρίων πετρελαίου στις Η.Π.Α., μέσω της εταιρείας πετρελαίου του, της Standard Oil, η οποία αργότερα διαλύθηκε για να γίνει Chevron, Exxon, Mobil κ.λπ.
Ταυτόχρονα, περίπου το 1900, οι επιστήμονες ανακάλυπταν τα «πετροχημικά» και την δυνατότητα να δημιουργούν κάθε είδους υλικά και ουσίες από το πετρέλαιο. Για παράδειγμα, το πρώτο πλαστικό – που ονομάζεται Bakelite (Βακελίτης)- κατασκευάστηκε από πετρέλαιο το 1907. Οι επιστήμονες ανακάλυπταν τότε διάφορες βιταμίνες και διέβλεπαν ότι πολλά φαρμακευτικά φάρμακα μπορούσαν να παρασκευαστούν από το πετρέλαιο.
Αυτή ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για τον Rockefeller, που διείδε την δυνατότητα να μονοπωλεί την βιομηχανία πετρελαίου, χημικών και ιατρικών προϊόντων ταυτόχρονα!
Το πιο τέλειο πράγμα με τα πετροχημικά ήταν ότι όλα θα μπορούσαν να κατοχυρωθούν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και να πωληθούν με υψηλά κέρδη ως αποκλειστικής ιδιοκτησίας εμπορικές πατέντες.
Ωστόσο, υπήρχε ένα πρόβλημα με το σχέδιο του Rockefeller για την ιατρική βιομηχανία: τα φυσικά / φυτικά φάρμακα ήταν πολύ δημοφιλή στην Αμερική εκείνη την εποχή. Σχεδόν οι μισοί γιατροί και τα ιατρικά κολέγια στις ΗΠΑ ασκούσαν ολιστική ιατρική, χρησιμοποιώντας γνώσεις από την Ευρώπη και τους ιθαγενείς Αμερικανούς.
Ο Ροκφέλερ, ο μονοπωλητής, έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να απαλλαγεί από τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό του. Έτσι χρησιμοποίησε την κλασική στρατηγική «λύση-αντίδραση-λύση». Δηλαδή: “δημιουργήστε ένα πρόβλημα και τρομάξτε τους ανθρώπους και, στη συνέχεια, προσφέρετε μια (προ-προγραμματισμένη) λύση“.
Πήγε στον φίλο του Andrew Carnegie – έναν άλλο πλουτοκράτη, που έκανε τα χρήματά του από το μονοπώλιο της χαλυβουργίας – ο οποίος επινόησε ένα σχέδιο. Από το διάσημο Ίδρυμα Carnegie, έστειλαν έναν άντρα με το όνομα Abraham Flexner, για να ταξιδέψει σε όλη τη χώρα και να καταγράψει την κατάσταση των ιατρικών κολλεγίων και των νοσοκομείων στις ΗΠΑ.
Αυτό οδήγησε στην έκθεση Flexner, η οποία γέννησε τη σύγχρονη ιατρική, όπως την γνωρίζουμε.
Περιττό να πούμε, η έκθεση μίλησε για την ανάγκη ανανέωσης και συγκέντρωσης των ιατρικών ιδρυμάτων. Με βάση αυτήν την έκθεση, περισσότερα από τα μισά από όλα τα ιατρικά κολέγια έκλεισαν σε σύντομο χρόνο.
Η ομοιοπαθητική και τα φυσικά φάρμακα κατασυκοφαντήθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν και όχι λίγοι γιατροί φυλακίστηκαν.
Για να μεθοδεύσει την μετάβαση και να αλλάξει την γνώμη άλλων γιατρών και επιστημόνων, ο Rockefeller έδωσε περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια σε κολέγια, νοσοκομεία και ίδρυσε μια φιλανθρωπική ομάδα που ονομάζεται «Συμβούλιο Γενικής Εκπαίδευσης» (GEB). Αυτή είναι η κλασική προσέγγιση του καρότου και του μαστιγίου.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, όλα τα ιατρικά κολέγια εργάζονταν και δρούσαν συντονισμένα και ομοιόμορφα. Όλοι οι σπουδαστές και φοιτητές μάθαιναν το ίδιο πράγμα, και η ιατρική περιοριζόταν στη χρήση πατενταρισμένων φαρμάκων μονοπωλιακής διάθεσης.
Οι επιστήμονες έλαβαν τεράστιες επιχορηγήσεις για να μελετήσουν πώς τα φυτά θεραπεύουν ασθένειες, αλλά ο στόχος τους ήταν να εντοπίσουν πρώτα ποιες χημικές ουσίες στο φυτό ήταν αποτελεσματικές και στη συνέχεια να αναδημιουργήσουν μια παρόμοια χημική ουσία – αλλά όχι πανομοιότυπη – στο εργαστήριο που θα μπορούσε να κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.
Ένα χάπι για κάθε άρρωστο έγινε το μάντρα της σύγχρονης ιατρικής.
Και νομίζατε ότι οι αδελφοί Κοχ ήταν κακοί;
Έτσι, τώρα, 100 χρόνια αργότερα, βγαίνουνε γιατροί που δεν γνωρίζουν τίποτα για τα οφέλη της διατροφής ή των βοτάνων ή των ολιστικών πρακτικών. Έχουμε μια ολόκληρη κοινωνία που βασίζεται στις φαρμακευτικές εταιρείες για την ευημερία της.
Η Αμερική ξοδεύει το 15% του ΑΕΠ της στην υγειονομική περίθαλψη, η οποία θα έπρεπε πραγματικά να ονομάζεται «περίθαλψη ασθενείας» ή “εμπόριο πατενταρισμένων δραστικών ουσιών για ασθενείς”. Δεν επικεντρώνεται στη θεραπεία, αλλά μόνο στα συμπτώματα και στην εξάλειψή τους, δημιουργώντας έτσι επαναλαμβανόμενους και εξαρτημένους πελάτες, που αργά ή γρήγορα θα πέσουν ξανά στην ανάγκη των μονοπωλιακών εμπόρων των πατενταρισμένων ουσιών.
Δεν υπάρχει θεραπεία για τον καρκίνο, τον διαβήτη, τον αυτισμό, το άσθμα ή ακόμη και την γρίπη. Το ανατολικό ιατρικό παράδειγμα (Κίνας, Ινδίας, Ιαπωνίας, Νοτίου Ασίας) τεκμηριώνεται πως επιτυγχάνει περίπου 70% ιασιμότητα των γνωστών ασθενειών, ενώ το δυτικό παράδειγμα μόνον περίπου 30%, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Όσον αφορά στον καρκίνο, ω ναι, η Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου ιδρύθηκε από ποιον άλλο, από τον Rockefeller το 1913…
Πηγή aristeia.news
