Η αύξηση των διαγνωσθέντων με ΔΕΠΥ περιστατικών στην παιδική ηλικία οδήγησε πολλούς γονείς στην αναζήτηση παράλληλης βοήθειας από την Ομοιοπαθητική Ιατρική, σε συνεργασία πάντα με τα εξειδικευμένα κέντρα παρακολούθησης. Την τελευταία δεκαετία έχει αθροιστεί η εμπειρία της δυνατότητας θεραπευτικής παρέμβασης από την Ομοιοπαθητική στα παιδιά με τη συγκεκριμένη διαταραχή.
Όπως γνωρίζουμε στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, η θεραπεία εξατομικεύεται ανάλογα με το συνολικό νευρο-ενδόκρινο-ανοσολογικό προφίλ του ασθενούς.
Η Κλασική Ομοιοπαθητική Ιατρική έχει σαν βάση την χορήγηση του ενός κάθε φορά φαρμάκου που έχει την μέγιστη δυνατή «ομοιότητα» με τα συμπτώματα του ασθενούς σε σωματικό αλλά και ψυχοδιανοητικό επίπεδο.
Όμως, αν αναλογιστεί ο καθένας μας την συνολική εικόνα της σωματικής ή της ψυχικής συμπτωματολογίας ενός ασθενούς ,είτε καθαρά της ιδιοσυγκρασίας του, σε σχέση με τον χρόνο, συχνά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή έχει μεταβληθεί με τα χρόνια.
Έτσι στα παιδιά με ΔΕΠΥ, γίνεται πάντα μία συσχέτιση των μεταβολών των συμπτωμάτων που έχουν συμβεί στην πορεία του χρόνου.
Εάν για παράδειγμα στην φάση της εξέτασης υπερτερεί το στοιχείο της υπερκινητικότητας, εάν οδηγείται το παιδί σε επιθετική συμπεριφορά, ή αντιθέτως εάν το στοιχείο της διάσπασης της προσοχής είναι πιο έντονο, τότε η θεραπεία διαφοροποιείται ανάλογα με τα προεξάρχοντα συμπτώματα αλλά και ανάλογα με το αρχικό ψυχοδιανοητικό προφιλ του παιδιού.
Στην Ομοιοπαθητική επίσης, λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπ΄όψιν οι εξωγενείς χημικές παρεμβάσεις που έχει υποστεί ο οργανισμός. Πολλοί γονείς αναφέρουν σαφείς επιδεινώσεις των συμπτωμάτων της ΔΕΠΥ, ύστερα από τη χορήγηση αντιβιοτικών, ή εμβολίων. Σε τέτοιες περιπτώσεις επίσης η αγωγή τροποποιείται.
Ενδιαφέρον επιστημονικά παρουσιάζεται το φαινόμενο, που πλέον έχει καταγραφεί και βιβλιογραφικά, της μείωσης των συμπτωμάτων της ΔΕΠΥ, κατά τη διάρκεια επεισοδίων πυρετού και αντιθέτως της επιδείνωσής τους ύστερα από την οξεία καταστολή του πυρετού με αντιπυρετικά ή με χρήση αντιβιοτικής αγωγής.
Το φαινόμενο αυτό, που παρουσιάζεται και στα παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, όπως πρόσφατα ανακοινώθηκε και στο περιοδικό “Pediatrics”, αντανακλά το πολύπλοκο ανοσο-βιολογικό υπόβαθρο της ΔΕΠΥ.
Στην καθημερινή Ομοιοπαθητική κλινική πράξη μάλιστα, όταν εξετάζεται ένα παιδί με ΔΕΠΥ, το οποίο δεν αναπτύσσει πυρετούς παρά την φυσιολογική του έκθεση σε λοιμογόνους παράγοντες, έχει δυσκολότερη πρόγνωση από ότι ένα άλλο παιδί με ΔΕΠΥ και παράλληλα συχνές λοιμώξεις με πυρετούς.
Συχνά μετά από εύστοχη εξατομικευμένη Ομοιοπαθητική αγωγή, παρατηρείται στα παιδιά, επανεμφάνιση παλαιότερων λοιμώξεων με πυρετό, οι οποίες όταν αντιμετωπιστούν μόνο με Ομοιοπαθητική, χωρίς καταστολή του πυρετού, οδηγούν σε σαφή και μόνιμη βελτίωση των συμπτωμάτων της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας.
Η συνεργασία του Ομοιοπαθητικού ιατρού, των γονέων και των ειδικών από τα Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα, κρίνεται απαραίτητη για το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Πλάκα κάνετε, η ομοιοπαθητική το μόνο που θεραπεύει είναι το πορτοφόλι των δήθεν θεραπευτών που την εφαρμόζουν.