Μου το είπε ο πατέρας μου. Ευτυχώς, Σήφη, μου είπε, που δεν έμαθες γράμματα, γιατί αν μάθαινες θα είχες όλους τους άλλους δούλους σου. Ρώτησα τον πατέρα μου, είναι καλύτερα τώρα που εγώ είμαι δούλος των άλλων. Μου απάντησε, εσύ, Σήφη, δεν γίνεται να είσαι δούλος κανενός”.
Τον Σήφη Βαρδινογιάννη, του 1929, που πέθανε το 2002, στις 7 Οκτωβρίου, δεν τον γνώρισα ποτέ. Τον διάβασα σε συνέντευξη του όταν ήταν ακόμα πρόεδρος της ναυτιλιακής εταιρείας ΑΝΕΚ και μου έδωσε την εικόνα ατόμου πεπερασμένων αιώνων.
Κι όχι μονάχα με τη αγριοβουνήσια φάτσα του, σημειολογικά παραπέμπει σε άνθρωπο που αρνείται να κοινωνικοποιηθεί με τις λαμογιές γύρω του. Κυκλοφορούν, λοιπόν, και σήμερα άνθρωποι παλιοί, του παλιού καιρού. Ανθρώπακες, όχι ανθρωπάκια.
Με το θάνατο του Ιωσήφ-Σήφη Βαρδινογιάννη έγραψα κάποιες αράδες στη φυλλάδα και την ίδια μέρα μου τηλεφώνησε ο αδελφός του ο Γιώργος, ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να με ευχαριστήσει.
Στο αρχείο μου έχω ατάκες του Σήφη Βαρδινογιάννη από τη συνέντευξη του, και ζητώ συγγνώμη από τον δημοσιογράφο που την υπέγραψε και το περιοδικό που την δημοσίευσε, επειδή δεν αναφέρω τα ονόματα τους. Είχα κρατήσει για προσωπική χρήση αποσπάσματα της συνέντευξης, δεν σκεφτόμουν να την αναδημοσιεύσω και γι’ αυτό δεν σημείωσα το μέσο και τον δημοσιογράφο.
Ο λόγος, μετά από σχετικές ερωτήσεις, στον μακαρίτη Σήφη Βαρδινογιάννη:
– Από μικρό παιδί έχω σχέση με τα όπλα και είμαι σε θέση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Βεβαίως φοβήθηκα όταν έγινε η απόπειρα εναντίον μου. Το οργανωμένο έγκλημα λογαριάζει ποιον θα βαρέσει, το μελετάει καλά. Με μένα δεν είναι και τόσο εξασφαλισμένο το αποτέλεσμα. Η σφαίρα που θα μου στείλουν θα πάει εκεί που εγώ θέλω, όχι εκεί που θα σημαδεύει ο δολοφόνος.
Το ξέρουν. Γι’ αυτό δεν είχα ποτέ ανάγκη από μπράβους. Αν έχω βγάλει ποτέ όπλο; Ποτέ. Αν το βγάλεις πρέπει και να το χρησιμοποιήσεις. Αυτός είναι ο κανόνας, μην επεκταθούμε άλλο σε τούτη την ιστορία.
– Όταν ο μισθός του δασκάλου ήταν 600 δραχμές εγώ έβγαζα μέχρι και 50.000 σε δυο εικοσιτετράωρα. Τα δρομολόγια ήταν σκληρά. Πολλές φορές έκανα και μια εβδομάδα ν’ αφήσω το τιμόνι. Δεν έτρωγα παρά σύκα και μπισκότα, μόνο να αντέχω.
Μια φορά έβαλα οδοντογλυφίδες στα μάτια για να τα κρατήσω ανοικτά. Τότε, βέβαια, δεν έκανα καταχρήσεις, δεν έπινα ούτε μπύρα. Το ποτό το άρχισα μετά το 1960, και το τι έχω πιει μη ρωτάς. Πολύ πράμα. Τέλος πάντων, σε πέντε χρόνια είχα κάνει 943.000 χιλιόμετρα σ’ όλη την Κρήτη.
– Το πιο σπουδαίο που πέτυχα στη ζωή μου είναι ότι δεν θα βρεθεί κανένας να πει ότι τον αδίκησα Ούτε όταν ήμουν μεταφορέας, ούτε αργότερα που πλούτισα. Αν συγχώρησα κάποιον που μου έκανε κακό; Δεν συγχωρώ εκείνον που έχω ευεργετήσει και στράφηκε εναντίον μου. Το ‘χω γραμμένο στον τοίχο: “Τον αχάριστο ευεργετείς, νεκρό δανείζεις”. Αν ζητάω εγώ συγγνώμην; Αντρική πράξη η συγγνώμην, όχι δειλία.
– Μέσω του αδελφού μου Παύλου γνώρισα αρκετούς πολιτικούς. Όλους τους σημαντικούς, όμως δεν καλλιέργησα τις σχέσεις μαζί τους. Δεν είναι του χαρακτήρα μου οι δημόσιες σχέσεις και η προβολή. Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, δεν το επεδίωξα ποτέ.
– Πάντα ζούσα στην Κρήτη. Στο πατρικό μας και το έχω διατηρήσει όπως ήτανε. Όσα χρόνια μου απομένουν θέλω να τα ζήσω ήρεμα, ήσυχα.
– Τον τελευταίο χρόνο δεν έχω όρεξη για τίποτε. Ασχολούμαι λίγο με το εργοστάσιο που έχω από το 1985, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Κάναμε ό,τι κάναμε, καλώς έχει. Ο Θεός ό,τι πει τώρα.
– Τι χαρακτηρίζει τα συναισθήματα μου για τα αδέλφια μου; Θα πω μια μαντινάδα. “Τα αδέλφια δε μαλώνουνε- η μοίρα το έχει γράψει- κι ανάμεσα τους όποιος μπει- φωτιά να τόνε κάψει”.
Πηγή: apodytiriakias
