Σήμερα καλό θα είναι να έχουμε υπόψη μας κάποια χαρακτηριστικά της «καθαρής» παραλίας.
Κατ’ αρχήν οι μακρόστενες πράσινες λουρίδες που λέμε φύκια δεν ανήκουν σε αυτή την κατώτερη ομάδα φυτών. Είναι ανώτερα φυτά (τα λέμε αγγειόσπερμα) με λουλούδια και καρπούς! που συνήθως έχουν το επιστημονικό όνομα Ποσειδωνία. Επειδή είναι ανώτερα φυτά έχουν ρίζες, κάτι που απουσιάζει στα πραγματικά φύκια που άλλωστε θα το δούμε παρακάτω δεν τις χρειάζονται. Οι Ποσειδωνίες, λοιπόν, επειδή έχουν ρίζες μπορούν να διαβιούν στους αμμώδεις παραλίες στις οποίες δημιουργούν τα λεγόμενα «λιβάδια της Ποσειδωνίας». Η παρουσία τους δεν σημαίνει, επομένως ρύπανση. Αντιθέτως λειτουργούν αναζωογονητικά μια και εμπλουτίζουν τα νερά της παραλίας με οξυγόνο ως πραγματικοί «πνεύμονες πρασίνου».
Τα πραγματικά φύκια και γενικότερα οι φυτικοί οργανισμοί που ζουν μέσα στο νερό δεν χρειάζονται τις ρίζες πέρα από την ανάγκη της στήριξης. Μια και οι ρίζες προσφέρουν εκτός από τη στήριξη στο φυτό που ζει στη χέρσο τη δυνατότητα να πάρει το απαραίτητο νερό και τις ανόργανες ενώσεις της θρέψης είναι άχρηστες για κάποιο όπως τα φύκια που ζουν μέσα στο νερό. Για αυτό επομένως τα πραγματικά φύκια απλώς κολλάνε κάπου. Πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζονται ένα «σκληρό υπόστρωμα» για να στηριχθούν. Αρα στις ακτές που ο βυθός έχει άμμο βρίσκουμε ποσειδωνίες ενώ όπου υπάρχουν βότσαλα και βράχοι τα πραγματικά φύκια.
Το καταπράσινο μαρούλι της θάλασσας είναι από τα συνηθέστερα φύκια των ακτών μας. Το οποίο, όμως, όταν έχει υπεραυξηθεί είναι δείκτης υπερτροφισμού και ρύπανσης. Οταν το βλέπετε να κυριαρχεί αποφύγετε αυτή την παραλία. Το ίδιο πρέπει να κάνετε και στην περίπτωση που τα νερά είναι πράσινα και όχι ανοιχτά μπλε. Το πράσινο χρώμα προέρχεται από τη χλωροφύλλη που περιέχουν τα μικροσκοπικά συχνά μονοκύτταρα φύκια του πλαγκτού. Των οποίων η υπεραύξηση συνήθως παρατηρείται σε κλειστούς κόλπους και οφείλεται κατά κύριο λόγο στις φερτές ύλες κυρίως λιπάσματα που καταφθάνουν από τις γεωργικές καλλιέργειες που υπάρχουν στη λεγόμενη λεκάνη απορροής.
Πηγή: dhras.gr
