Οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό, τουρισμό και στα ξενοδοχεία, εκτός από τον κίνδυνο της πανδημίας, έχουν έρθει αντιμέτωποι για πάνω από 9 μήνες με την ανεργία ή την αδυναμία τους να έχουν εισόδημα που να τους επιτρέπει να επιβιώσουν.
Ποιος αποφασίζει πώς και για πόσο θα δουλεύουμε, πόσο θα πληρωνόμαστε;
Αυτή όμως που βάζει, για λογαριασμό των εργαζομένων, την υπογραφή της για τις συλλογικές συμβάσεις του κλάδου είναι η Ομοσπονδία των εργαζομένων στον επισιτισμό και τουρισμό. Μέλη της Ομοσπονδίας είναι όλα τα σωματεία του κλάδου, σε όλη τη χώρα, που εκλέγεται κάθε τρία χρόνια από εκπροσώπους του κάθε σωματείου.
Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα χιλιάδων εργαζομένων, που έχουν δει τα τελευταία χρόνια το εισόδημά τους να μειώνεται, «ποιος και πώς πρέπει να αποφασίζει για ποιον», χρειάζεται να έχουμε από τα πριν απαντήσει στα παρακάτω:
- Μπορεί μια Ομοσπονδία να αποφασίζει για τους μισθούς και τους όρους δουλειάς εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, χωρίς να πάρει υπόψη της τη γνώμη τους;
- Αρκεί μια αντιπροσωπευτική ψήφο κάθε τρία χρόνια για να δώσει δικαίωμα σε κάποιους να ορίζουν τις ζωές των εργαζομένων του κλάδου;
- Μπορεί να υπογράψει κανείς με τον εκμεταλλευτή του μια σύμβαση χωρίς να πάρει υπόψη του τις συνθήκες που επικρατούν και τις ανάγκες των εργαζομένων;
- Γίνεται να συμβιβαστούν δυο αντικρουόμενα συμφέροντα (εργοδοτών-εργαζομένων) σε όφελος και των δύο;
- Έχει πείσει ποτέ κανείς με τα λόγια αυτόν που κατέχει την ιδιοκτησία της επιχείρησης να ικανοποιήσει τα συμφέροντα όσων εργάζονται σε αυτήν;
Τίποτε δεν έγινε ποτέ χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.
Μια μόνο γρήγορη ματιά στους νόμους που έχουν τα τελευταία χρόνια καθορίσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ίδιες τις συλλογικές συμβάσεις, αρκεί για να κατανοήσει και ο πιο δύσπιστος ότι ο «κοινωνικός διάλογος» και τα αποτελέσματά του είναι αυτό που χρειάζεται η μεγαλοεργοδοσία για να επιβάλει ό,τι θέλει τόσο στους μισθούς όσο και στους όρους εργασίας.
Καμιά διαπραγμάτευση από το 1990 μέχρι σήμερα δεν έδωσε στους εργαζόμενους των ξενοδοχείων και των επισιτιστικών καταστημάτων, αυξήσεις και όρους δουλειάς που να ικανοποιούν τις ανάγκες των εργαζομένων.
Οι όποιες αυξήσεις δίνονταν μείωναν την αγοραστική αξία του μισθού, ενώ όταν είχαμε μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων δεν επανήλθε ποτέ και τίποτε από τα δυο στα επίπεδα που βρισκόταν πριν.
Κοινή πρακτική και στη μια και στην άλλη περίπτωση ήταν να κρατιούνται από την Ομοσπονδία οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους μακριά από οργανωμένο αγώνα για την υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων. Ακόμη κι όταν κάποια σωματεία αποφάσιζαν και οργάνωναν ένα τέτοιο αγώνα, η υπογραφή σε μειώσεις υπονόμευε την όποια προσπάθεια γινόταν, οχύρωνε τους εργοδότες πίσω από τη συμφωνία τους με την Ομοσπονδία. Ποτέ δεν έγινε καθολικός αγώνας για μια Συλλογική Σύμβαση. Ποτέ δεν συντόνισε καμιά πλειοψηφία στην Ομοσπονδία ένα σχέδιο δράσης τέτοιο, που να ενέπνεε πλατιά τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα σε μεγάλες πόλεις και τουριστικές περιοχές.
Αντίθετα: Το 2012 υπέγραψε μείωση 15% στους μισθούς, το 2013 κατάργηση του 8ωρου και επιβολή 10ωρης δουλειάς, το 2018, 5η συνεχόμενη χρονιά με ρεκόρ κερδών και αφίξεων, υπέγραψε κατάργηση του 5θημέρου και δουλειά μέχρι τελικής πτώσης.
Και τώρα θέλουν, σε συνδυασμό με τα αντεργατικά νομοσχέδια που ακολουθούν, να σαρώσουν τα πάντα!
Την περασμένη Παρασκευή η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση της μεσολάβησης του ΟΜΕΔ που προβλέπει:
- κατάργηση των δυο συνεχόμενων ρεπό για όλους τους ξενοδοχοϋπαλλήλους,
- να μην εφαρμόζεται η συλλογική σύμβαση για καθαρίστριες, λαντζέρηδες και άλλους χαμηλόμισθους, ρίχνοντας ακόμη χαμηλότερα το ήδη κουτσουρεμένο εισόδημά τους,
- να μην εφαρμόζεται η συλλογική σύμβαση σε εργαζόμενους ξενοδοχείων κάτω από 20 δωμάτια που εργάζονται σε υψόμετρο πάνω από 600 μέτρα !!!
Η γραμμή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και στον κλάδο του τουρισμού-επισιτισμού, εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες, έχει καθορίσει τις θέσεις μας για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τη στάση μας και την προσπάθεια να πείσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά μέτωπα πάλης που αφορά όλους!
Αυτοί που ξηλώνουν ένα-ένα τα δικαιώματα και το εισόδημά μας, κατηγορούν αυτούς που αγωνίζονται ότι δεν υπογράφουν τέτοιες συμβάσεις. Μας κατηγορούν που δεν υπογράφουμε την καταδίκη του κλάδου. Τολμούν να μας εγκαλούν που δεν υπογράφουμε κάτι καλύτερο, την ώρα που με την υπογραφή τους στην κλαδική συλλογική σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων όλης της χώρας υπονομεύουν την όποια προσπάθεια να επιβάλλουμε με τον αγώνα μας μισθούς και δικαιώματα που να καλύπτουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες των οικογενειών μας.
Η αλήθεια όμως είναι ότι
Η υπογραφή μιας συλλογικής σύμβασης που να ικανοποιεί τις ανάγκες μας,
είναι ζήτημα πάλης των ίδιων των εργαζομένων!
Τί χρειάζεται να γίνει σήμερα για να μπορούμε να δουλεύουμε και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας;
- Χρειάζεται να οργανωθούμε στα σωματεία μας, ανά νομό και χώρο δουλειάς και όπου δεν υπάρχουν τέτοια να τα δημιουργήσουμε.
Χωρίς εργατικές οργανώσεις, δηλαδή σωματεία, θα είμαστε ο καθένας μόνος του απέναντι στον εργοδότη, που θα επιβάλει με ατομική σύμβαση πόσο και πώς θα εργαζόμαστε, πόσο μισθό θα παίρνουμε.
- Να αποφασίσουμε ποιο πλαίσιο αιτημάτων είναι αυτό που καλύπτει τις ανάγκες μας, παίρνοντας υπόψη την περιοχή και το χώρο δουλειάς (ξενοδοχείο, επιστιτισμός, ζαχαρώδη, τουριστικό γραφείο κλπ)
Αν δεν βάλουμε μπροστά τις ανάγκες των οικογενειών μας, θα επικρατούν όροι δουλειάς και μισθοί που θα έχουν μόνο σαν στόχο τα κέρδη της εργοδοσίας. Και όπου, όποτε το κριτήριο είναι τα κέρδη, οι ανάγκες μας γίνονται θυσία στο βωμό τους.
- Να οργανωθεί αγώνας μαζικός, αποφασιστικός σε όλη τη χώρα με αίτημα να υπογραφεί συλλογική σύμβαση, υποχρεωτική για όλες τις επιχειρήσεις στον επισιτισμό και στα ξενοδοχεία.
Αν δεν συγκρουστούμε οργανωμένα με τους εργοδότες και την κυβέρνησή τους, κανένα μας αίτημα δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτό.
Καλούμε όλα τα σωματεία του κλάδου σε όλη τη χώρα να οργανώσουν από τώρα την πάλη τους για να σηκώσει κεφάλι ο εργαζόμενος του κλάδου.
Ο Γενάρης και ο Φλεβάρης να είναι μήνες διεκδικήσεων με παρεμβάσεις σε όλη τη χώρα, από όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις απέναντι σε κυβέρνηση και εργοδοσία.
- Να παρθούν τώρα όλα τα μέτρα που να διασφαλίζουν την προστασία της υγείας και της ζωής μας από την πανδημία.
- Κανείς χωρίς εισόδημα, να απαιτήσουμε ουσιαστικά μέτρα στήριξης των εποχικών και των ανέργων μέχρι να ανοίξουν οι επιχειρήσεις. 600€ επίδομα ανεργίας για όσους δεν είναι η σύμβασή τους σε αναστολή.
- Καμία απώλεια θέσεων εργασίας, να επαναπροσληφθούν όλοι οι εποχιακοί, όσοι με μονομερή δήλωση μπήκαν σε αναστολή. Να γίνει νομοθετική κατοχύρωση της επαναπρόσληψης των εργαζομένων σε ξενοδοχεία και επισιτιστικές επιχειρήσεις.
- Να απορρίψουμε ως απαράδεκτες τις προτάσεις των ξενοδόχων και του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας που υπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας.
- Να μην επιτρέψουμε στην πλειοψηφία της Ομοσπονδίας να συμφωνήσει μαζί με όσους μας στερούν τη δυνατότητα να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας από τη δουλειά μας.
- Να μην αποδεχτούμε να δουλεύουμε σαν σκλάβοι.
Πανελλαδική Γραμματεία ΠΑΜΕ
Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων
Δηλαδή ρε παιδιά για να καταλάβω: Εδώ έχουμε σωματείο ή δεν έχουμε? Έστω ότι έχουμε, γιατί δεν γίνεται τίποτα? Όλοι ξέρουμε το εργασιακό στα ξενοδοχεία σωστά? Το εργατικό κέντρο γιατί δεν κάνει κάτι? Μήπως η Κα Μακρή ή οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν την κρατούσα κατάσταση ή για κάποιους λόγους κοφεύουν? Και μην μου πείτε ότι θέλετε επώνυμες καταγγελίες γιατί εσείς δεν γνωρίζετε για κάτι παράνομο!!! Κάντε αυτό που πρέπει ή αλλιώς δρόμο!!!