‘’Κάθε απώλεια ένα κομμάτι μας παίρνει’’

για την παρακαταθήκη του Διονύση Αρβανιτάκη

Βραβευμένος ευρωπαίος πολίτης, βραβείο της Κοινωνίας των Πολιτών το 2016 από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή.

Σπουδαίος συμπολίτης! Απλός άνθρωπος!

— «Ευρώπη είναι ο φούρναρης στην Κω που δίνει το ψωμί του σε πεινασμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές» Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
—Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας: «μπόλιασε τον Πολιτισμό της Ευρώπης με τον αξιακό κώδικα του Ελληνικού Πολιτισμού, μέσ’ από τις εμβληματικές αρχές του Ανθρωπισμού και της Αλληλεγγύης»

—Πρωθυπουργός της Ελλάδας: ‘’στάθηκε καθημερινά και έμπρακτα με αλληλεγγύη στο πλευρό των κατατρεγμένων προσφύγων, μέχρι το τέλος της ζωής του. Η προσφορά του θα αποτελεί πάντοτε παράδειγμα ευαισθησίας και ανθρωπιάς.’’

—Εφημερίδες της χώρας μας: ‘’Ο φούρναρης της Κω, είχε γίνει γνωστός σε όλη την Ευρώπη για την καθημερινή και συνεχή βοήθεια του στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που είχαν έρθει στο νησί’’.

—‘’Χρόνια πολλά σιορ Διονύση’’! 3 Οκτωβρη, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη.

—να μου ευχηθείς στις 17 Δεκέβρη, την μέρα του πολιούχου της Ζακύνθου!

— ‘’ Αρβανιτάκης’’! καταγωγή από Ζάκυνθο αλλά γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Έφυγε μικρός για την Αθηνά και τον Πειραιά. Μετά στην Αυστραλία και επιστροφή στην Κω!’’. Από πού έφτασες εδώ και τι σου μένει από την διαδρομή σου;

— Πρέπει να έχουμε αρβανίτικη καταγωγή, όπως τόσοι και τόσοι. Άκουσα ότι κάποιος αλληλοσκοτωμός στην Ζάκυνθο για θέματα τιμής, μια  ‘’μπέσα’’ ανάγκασε ένα μέρος της οικογένειας στην Πελοπόννησο. Τα υπόλοιπα τα έφερε η ζωή.

— Κάθε πρωί, από τις 5.00 στο μικρό ζαχαροπλαστείο της οδού Κανάρη. Ο καφές στο τραπέζι. Καλημερίζει με χαμόγελο χαιρετώντας με την ψιθυριστή του φωνή τους περαστικούς.

Σχολιασμός της καθημερινότητας που διακόπτεται από άγνωστους μπαίνουν στο μαγαζί. Σηκώνεται, πηγαίνει πίσω από τις βιτρίνες και οι αδύναμες και σιωπηλές ανθρώπινες φιγούρες φεύγουν με μια κίτρινη πλαστική τσάντα στο χέρι.

—Είναι ‘’αυτοί που δεν έχουν’’ μας λέει.

— Έφυγα για την Αυστραλία παίρνοντας το πιστοποιητικό φρονημάτων με την βοήθεια ενός συμπατριώτη μου αστυνομικού που ανέλαβε να θολώσει το οικογενειακό »στίγμα» του θειου μου του ‘’Μακρονησιώτη και μετα Ελασσίτη αντάρτη’’ και την αριστερή συμπάθεια του πατέρα μου. Η οικογένεια μας είχε ματώσει από τη μικρασιατική εκστρατεία. Μετά ήρθαν τα προβλήτα του εμφυλίου και αυτά που ακλούθησαν. Με τις διώξεις, το κυνήγι, το κάρφωμα, τον φόβο και την φτώχεια μας.

— απογεύματα στις 5.00 ακριβώς στην πλατεία Ψαρών και Μανδηλαρα με το μικρό του αυτοκινητάκι περιμένει να δώσει τις τσαντούλες του σε αυτούς που τις περιμένουν.

— Ο φόβος και η φτώχεια είναι τα χειρότερα συναισθήματα στον άνθρωπο. Στην Αυστραλία τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά. Ήμασταν δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Κάναμε ότι δουλειά μας ζητούσαν. Ο μετανάστης νιώθει το βαρος του δυνατού. Ξένος σε ξένο τόπο. Στρώθηκα στην δουλειά και είχα ένα σκοπό: να γυρίσω στην πατρίδα μας!

— Ο Διονύσης είχε ένα δικό του πελατολόγιο των φτωχών και πληγωμένων συνανθρώπων μας πολύ πριν γίνει γνωστός για την καθημερινή του προσφορά στο προσφυγικό κύμα. Τα γεγονότα του ’15 αύξησαν υπέρμετρα τις »υποχρεώσεις» του: ‘’κάνω κάτι παραπάνω τώρα, αλλά δεν με φτάνει ο χρόνος για περισσότερα’’!

— Καλοκαίρι 2015, πρωί, Επαρχείο, δρόμοι γύρω από το κάστρο, πλημμυρίδα ανθρώπων, χρώματα, ήχοι, κινήσεις, ομιλίες και ουρά, ο ένας πίσω από τον άλλο πέρναγε από την ανοικτή πόρτα του μικρού βάν με τα ψωμιά, τα κουλούρια, τις τυρόπιττες, τα κρουασάν, τους ζαχαρωτούς λουκουμάδες! Αλαμπ, μπαβ, αμπους, μπαμπα, al‘ab, bav, abus, Pitā, baba! Ευχαριστούμε Πατέρα!

— Αυτός ο άνθρωπος, αυτοί οι άνθρωποι του λαού, σιωπηλά κουβάλησαν τα βάρη μιας ολόκληρης εποχής, κράτησαν μέσα τους τις φοβερές πίκρες της ζωής όπως κράτησαν και τις μεγάλες αξίες τους που καθόρισαν το είναι τους. Σαν έτοιμοι από παλιά ήταν ώριμοι να προσφέρουν την αγάπη και το ‘’έχειν’’ τους στους άλλους. Αυτοί κουβάλησαν το μεγάλο βαρος της πορείας της κοινωνίας μας από την καταστροφή των πολέμων και των εμφυλίων σπαραγμών στο σήμερα. Ένας, ένας φεύγουν και αφήνουν ένα τεράστιο κενό. Εμείς είμαστε κάτι διαφορετικό. Τα παιδιά μας κάτι πιο διαφορετικό. Το φορτίο αξιών που μας αφήνει ο Διονύσης είναι ανεκτίμητο.

Κάθε απώλεια ένα κομμάτι μας παίρνει.

Μια μήνη παραμένει
που σαν τη σελήνη,

μια νύχτα ζοφερή
Η παλίρροια την παίρνει.

(Each that we lose takes part of us;
A crescent still abides,
Which like the moon, some turbid night,
Is summoned by the tides.)

(ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον, μήνη = Σελήνη)

Ν. Μυλωνάς