Έχουν περάσει λίγες ώρες απ’ την πρώτη επίσημη συμμετοχή του Γιώργου Κυριόπουλου στο ματς ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Βόλο και ήδη σχεδόν σε όλη την Ελλάδα γράφουν για τον δικό Γιώργο που όχι μόνο αγωνίστηκε αλλά άκουσε και τον κόσμο να τον υποδέχεται με ένα θερμό χειροκρότημα.

Μέσω της φωτογραφίας του άρθρου, θέλω και εγώ να μεταφέρω το ταξίδι αυτού του παιδιού που μας κάνει ολους περήφανους, δικαιώνει όσους τον πίστεψαν και πρώτα απ’ όλα τον εαυτό και κυρίως χαρίζει μια τρομερή ηθική ικανοποίηση στους γονείς του , στον Λάμπρο και στην Ρούλα που τον «έχασαν» από κοντά τους από αρκετά μικρό. Το δύσκολο ο Γιώργος το έκανε τότε , στην αρχή που δεν λύγισε που προσαρμόστηκε σε ένα περιβάλλον ξένο για εκείνον και γρήγορα κατάφερε να δείξει ποιος είναι και να ανέβει όλα τα σκαλοπάτια και της Εθνικής για να φτάσει να κάνει το επαγγελματικό του ντεμπούτο.

Χάρη δεν του έκανε κάνεις , με το σπαθί του , με την δουλειά με τον σεβασμό που τρέφει σε όλους γύρω του κατάφερε να δείξει στο χόρτο την αξία του. Ο – ίσως πιο δίκαιος προπονητής του πρωταθλήματος – Ιβάν Γιοβάνοβιτς τον πήρε μαζί του στην προετοιμασία στην Κύπρο, ο μικρός στάθηκε καλά , έδειξε πόσο έτοιμος είναι σε τακτικό επίπεδο και έτσι λίγες μέρες μετά μπήκε στην αποστολή για το ματς του κυπέλλου και μάλιστα αγωνίστηκε κιόλας παίρνοντας την θέση του Παλάσιος.

Η ευλογία αυτής της δουλειάς – ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι καλές ημέρες – τα έφερε έτσι ώστε να τον γνωρίσω τον Γιώργο από τότε που ήταν πέντε χρονών. Στην πορεία συζητήσαμε αρκετές φορές με τον συνεργάτη μου τον Σουλεϊμάν – που ευτυχώς τον έχει απαθανατίσει σε πολλά κλικ- που μπορούσε να φτάσει , με αυτό το κοφτερό μυαλό , με τον τρόπο που έβλεπε το γήπεδο, με την κόφτη τριπλά στο με το αριστερό και με τα φάουλ στην εστία . Πρώτα απ’ όλα όμως είχε από μικρός σεβασμό , σωστές βάσεις και σε κανένα σημείο της μέχρι τώρα καριέρας δεν θεώρησε ότι πρέπει να αλλάξει την στάση του και αυτό ακριβώς είναι που τον έχει φτάσει στο τοπ επίπεδο.

Μαζί του χαίρεται κυριολεκτικά όλο το νησί , όλοι όσοι έζησαν στο πλάι του αυτά τα χρόνια. Οι προπονητές του, οι συμπαίκτες και φίλοι του στον Α.Ο Αθλοπαιδιών Κω , οι γονείς των άλλων παιδιών που τον έβλεπαν από μικρό να ξεχωρίζει … Όλοι…

Στην πρώτη φωτογραφία από αριστερά είναι σε ένα Πασχαλινό τουρνουά στην Ρόδο απ’ αυτά που κάνει ακόμα και σήμερα ο Όμιλος , στην δεύτερη στο κέντρο φορώντας την φόρμα της μικτής Δωδεκανήσου στον τελικό κυπέλλου Δωδεκανήσου ανάμεσα σε ΔΙΑ και Δόξα Καρδάμαινας λίγες ημέρες πριν την κλήση στην στην Κ-15 στην Εθνική Ελλάδας και στην τελευταία απ’ το χτεσινό ντεμπούτο του με τον Βόλο.

Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά η μία απ’ την άλλη… Σεμνός , ταπεινός , δουλευταράς..

Συνέχισε έτσι μικρέ….