«Η αίσθηση του παιχνιδιού στο κλειστό» | Γράφει ο Νίκος Π. Ιερομνήμων

«Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ»

Διαβάζουμε σε Face book  του ΗΡΑΚΛΗ 2000:

«Ιστορική η σημερινή μέρα για τον σύλλογο μας, καθώς τα κορίτσια μας έδωσαν τον πρώτο επίσημο αγώνα στο Γυναικείο Πρωτάθλημα Δωδεκανήσου. Συγχαρητήρια σε όλα τα κορίτσια καθώς και στον προπονητή μας για την προσπάθεια τους»!

Και από  κάτω η φωτογραφία με τα κορίτσια:

Από την εικόνα καταλαβαίνει κανείς πόσο χαρούμενες είναι οι αθλήτριες για τη συμμετοχή τους στο πρωτάθλημα και αναρωτιέται πόσο πιο ωραία θα ήταν να είχαν και οι ίδιες ένα παρόμοιο κλειστό γυμναστήριο στο χωριό τους, στην έδρα τους! Η φωτογραφία είναι στην Τέντα, όπου και η έδρα του Α.Σ. ΔΙΑΓΟΡΑ ΡΟΔΟΥ. Η Τέντα κατασκευάστηκε περίπου το 1998 και κόστισε 180.000 ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Ήταν ανοιχτό γήπεδο καλαθοσφαίρισης και οι υπεύθυνοι της ομάδας με τη βοήθεια του Δήμου την έκλεισαν με σκελετό από μεταλλική κατασκευή και τέντα στα τοιχώματα και στην οροφή. Σε αυτό το γυμναστήριο δίνει τους επίσημους αγώνες της στο πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής η ανδρική ομάδα του ΔΙΑΓΟΡΑ. Δηλαδή, με πολύ μικρό κόστος φτιάχτηκε ένας χώρος άθλησης, που προσφέρει τη δυνατότητα στα νέα παιδιά και στους μεγαλύτερους να αθλούνται κάτω από καλύτερες συνθήκες. Και βλέπεις την ίδια στιγμή, στο Ζηπάρι, ένα ανοιχτό γήπεδο σε άθλια κατάσταση, στο οποίο προπονούνται παιδιά με κίνδυνο να τραυματιστούν από τον κατεστραμμένο τάπητα, εξαιτίας της αδιαφορίας, της αδράνειας και της ελληνικής μιζέριας που μας χαρακτηρίζει. Αναρωτιέσαι ωστόσο: δόθηκαν 350.000 ευρώ για αλλαγή χλοοτάπητα σε γήπεδο ποδοσφαίρου και πολύ καλά! Επίσης, 930.000 ευρώ για ανακατασκευή του ΦΙΛΙΝΟΣ και μπράβο! Πρασίνισε το ιστορικό γήπεδο ΑΝΤΑΓΟΡΑΣ, και έτσι έπρεπε! Βλέπουμε, δηλαδή μια μονόπλευρη στήριξη στις αθλητικές εγκαταστάσεις ποδοσφαίρου και ένα τέλμα στην κατασκευή κλειστών προπονητηρίων-γυμναστηρίων, όπου εκεί θα μπορούσαν να στεγαστούν και άλλα αθλήματα. Το πρόβλημα με την κατασκευή κλειστών εγκαταστάσεων είναι διαχρονικό και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια εξέλιξη στο άμεσο μέλλον. Αν δούμε πόσο πίσω πήγε η κατασκευή του κλειστού που θα … γινόταν στο Πυλί, με εξασφαλισμένα τα κονδύλια και το οικόπεδο, (που στην πορεία άλλαξε η χωροθέτησή του) από το πρόγραμμα Φιλόδημος, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν γίνεται σωστά.

Ύστερα από καθυστέρηση ετών ξεκίνησε προχθές η επισκευή στο ανοιχτό του Ζηπαρίου, όπως και άλλων ανοιχτών στα χωριά, με νέες μπασκέτες, νέο τάπητα πλαστικά καθίσματα και τα λοιπά. Τα χρήματα για αυτά δόθηκαν από την Περιφέρεια. Εδώ τίθεται το ερώτημα: γιατί ο Δήμος και η Περιφέρεια δεν μπορούν να συνεργασθούν και να ετοιμάσουν μελέτες για κλείσιμο των ανοιχτών γηπέδων των ομάδων στα χωριά;

Έχουμε δει κατ’ επανάληψη τα παιδιά και τους προπονητές να σκουπίζουν το δάπεδο του γηπέδου μετά από βροχή, για να μπορέσουν να προπονηθούν. Να δίνουν αγώνες με τσουχτερό κρύο το χειμώνα και οι γονείς να είναι σκεπασμένοι με κουβέρτες, με ομπρέλες για τη βροχή, δηλαδή εικόνες που δεν περιποιούν τιμή σε κανένα μας. Δυστυχώς, παρά τις κατά καιρούς εκκλήσεις για κατασκευή κλειστών προπονητηρίων από τις διοικήσεις των σωματείων, τους γονείς και προπονητές ομάδων, δεν έχει γίνει τίποτα. Ευθύνη για αυτή την κατάσταση έχουμε κι εμείς οι πολίτες που δεν έχουμε μάθει να διεκδικούμε μαζικά και οργανωμένα αυτά που δικαιούμαστε και αξίζουν στα νέα παιδιά. Απορροφημένοι στο κινητό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στη μαλθακότητα που μας διακρίνει, έχουμε συνηθίσει στη μετριότητα, την απάθεια και την φτηνή κριτική από τον καναπέ του σπιτιού  μας.

Ξεκίνησα να γράφω με τον τίτλο «Η αίσθηση του παιχνιδιού στο κλειστό», αλλά μην την ψάχνεις, βολέψου στο ανοιχτό και πολύ σου είναι! Αφού και να το λες και να το ξαναλές δεν ακούει κανείς, γίνεσαι και γραφικός. Ακούς, Γιώργο; Ακούς Δημήτρη;

Ακούς εκεί, κλειστό!!!                                                                                           Σας εύχομαι καλές γιορτές και αισιοδοξία για το νέο έτος που πλησιάζει.

Νίκος Π. Ιερομνήμων-Εκπαιδευτικός