Στα 86 του χρόνια ο θρύλος της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ άφησε την τελευταία του πνοή σκορπίζοντας θλίψη στην οικογένεια της Ένωσης – Μεγάλος του καημός το ότι δεν πρόλαβε να μπει στην «Αγιά Σοφιά»
Χειρότερο ποδαρικό στο 2022 δεν θα μπορούσε να γίνει στην ΑΕΚ που θρηνεί την απώλεια του Στέλιο Σεραφείδη. Στα 86 του χρόνια ο παλαίμαχος τερματοφύλακας της Ένωσης άφησε την τελευταία του πνοή μη μπορώντας να ξεπεράσει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν τους τελευταίους μήνες.
Προβλήματα που μπορεί να «τσάκιζαν» τον οποιοδήποτε, αλλά στην περίπτωση του Στέλιου Σεραφείδη δεν ήταν ικανά να τον κρατήσουν μακριά από τη μεγάλη του αγάπη.
Τον περασμένο Σεπτεμβριο νοσηλευτήκε για αρκετές ημέρες, αλλά μόλις πήρε εξιτήριο απαίτησε αντί για το σπίτι του να βρεθεί στο ΟΑΚΑ για να δει την ΑΕΚ να αγωνίζεται κόντρα στη Λαμία.
«Δεν φοβάται η ΑΕΚ κανέναν όσο υπάρχουν Ενωσίτες σαν κι εσένα…», έγραφε το πανό που υπήρχε στο πέταλο της ορίτζιναλ μ’ όλο το γήπεδο να τον αποθεώνει.
«Αδέρφια ΑΕΚτζήδες, θεώρησα σωστό από αυτό το βήμα της ΑΕΚ για αυτή τη μικρή επανάσταση προς το πρόσωπό μου να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για το μεγαλείο της ψυχής σας. Μου δώσατε λίγη ζωή και είμαι καλύτερα!
Πάμε όλοι μαζί για την ΑΕΚάρα μας», ήταν το δικό του μήνηυμα
Μια ζωή μόνο ΑΕΚ
Γεννημένος στο Αιγάλεω το 1935 από γονείς πρόσφυγες ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα για να βρεθεί στην ομάδα νέων του Απόλλωνα Σμύρνης το 1950. Εκεί έμεινε μόλις ένα χρόνο για να βρεθεί στην ΑΕΚ μαζί με τον μεγάλο του αδελφό Λάμπη (ο οποίος ήταν επιθετικός).
Κι από τη στιγμή που έβαλε τη φανέλα με τον Δικέφαλο (όταν αγωνίζονταν ακόμη στα πρωταθλήματα νέων) δεν την έβγαλε ποτέ ξανά καθώς από το 1953 έως το 1972 αγωνίστηκε στην πρώτη ομάδα μετρώντας 243 συμμετοχές και κατακτώντας τρία πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα Ελλάδας.
Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση παρέμεινε κοντά στον σύλλογο της καρδιάς του καθώς ήταν μέχρι το 1995 ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων του συλλόγου, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με τις ακαδημίες αλλά και την ομάδα ποδοσφαίρου σάλας.
Ίσως η πιο μεγάλη του στιγμή στην ποδοσφαιρική του καριέρα ήταν η κατάκτηση του πρώτου τίτλου τη σεζόν 1962-1963 που έδωσε τέλος σε μια περίοδο 23 ετών ξηρασίας.
Ο Παναθηναϊκός κρατούσε τον τίτλο στα χέρια του, αλλά έχασε την τελευταία αγωνιστική από τον Εθνικό και έτσι η ΑΕΚ επικρατώντας με 1-0 της Προοδευτικής τον έπιασε στη βαθμολογία και ακολούθησε αγώνας μπαράζ. Εκεί το τελικό 3-3 έδωσε το πρωτάθλημα στην ΑΕΚ που είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων με τον Σεραφείδη να αγωνίζεται σε 31 αγώνες (μαζί με τον Μίμη Παπαϊωάννου ήταν οι πρώτοι σε συμμετοχές)
Ο καημός της Αγιάς Σοφιάς
Τους τελευταίους μήνες, πριν ακόμη εμφανιστούν τα τελευταία προβλήματα υγείας, σε κάθε του ευκαιρία εξέφραζε μια ευχή: «Η επιθυμία μου είναι όταν ολοκληρωθεί το γήπεδο, αν μπορούσα να προλάβω να μπω στην Αγιά Σοφιά με όλους τους εν ζωή συμπαίκτες μου».
Δυστυχώς δεν τα κατάφερε, αλλά τον περασμένο Οκτώβριο πρόλαβε να δει τη μορφή του να παίρνει θέση στο νέο παλάτι της ΑΕΚ. Κι ήταν ο πρώτος που έτυχε αυτής της τιμής (για να ακολουθήσουν ο Κώστας Νεστορίδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου και ο Θωμάς Μαύρος)
Μπορεί να μην ήταν ποτέ ο σούπερ σταρ (με την έννοια που έχουμε συνηθίσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο) ωστόσο η άδολη αγάπη του για την ΑΕΚ θα κρατά πάντα ζωντανή τη μνήμη του Στέλιου Σεραφείδη.
