Ένας rockstar, εκτός από το να διασκεδάζει το κοινό του, το ορίζει και το πλάθει όπως εκείνος θέλει. Αν κάνει κάτι λάθος και υποστηρίξει πως είναι σωστό, τότε είναι σωστό. Τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει όσο οι θαυμαστές του δημιουργούν μια κυκλική ασπίδα προστασίας. Πρώτα θα πέσουν εκείνοι, μετά το είδωλό τους. Η περίπτωση του πρώτου rockstar ποδοσφαιριστή είναι σπάνια. Ο George Best έπρεπε να συνδυάσει μία ξέφρενη ζωή με μία άλλη, πιο ταπεινή και εργατική. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, είναι ένα άθλημα που απαιτεί σοβαρότητα πέρα από ταλέντο.

Ο George Best είχε συνεχώς δύο πόρτες ανοιχτές. Η μία ήταν η καθημερινότητα του playboy και η άλλη μία μπάλα που έπρεπε να μπει στα δίχτυα. Έβγαινε από τη μία και έμπαινε στην άλλη ανάλογα τα κέφια του. Οι δύο διαφορετικές αυτές πραγματικότητες ήρθαν τόσο κοντά, που πολλοί αναρωτήθηκαν αν όντως είναι ικανός ένας άνθρωπος να πίνει και να γλεντάει όλη τη νύχτα και την επόμενη μέρα να αφήνει όσους βρίσκονται στο γήπεδο με το στόμα ανοιχτό, μετά από ένα θαυμάσιο τέρμα. Για τον George Best ήταν απλά Σάββατο μεσημέρι. 

«Αν είχα γεννηθεί άσχημος, τότε δεν θα είχατε ακούσει ποτέ για τον Pele». Κάποιοι θεώρησαν αυτά τα λόγια υπερβολικά, κάποιοι όχι. Οι γυναίκες, εδώ που τα λέμε, σίγουρα όχι. Ο George Best ήταν όμορφος και όταν ήσουν όμορφος στην εποχή του Swinging London και απολάμβανες την προβολή των εφημερίδων, τότε ήσουν σημαντικός. Κάθε γυναίκα τον ποθούσε και κάθε άντρας ήθελε να του μοιάσει. Ήταν ο πρώτος παίκτης παγκόσμιας κλάσης που συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο εντός και εκτός γηπέδου. Δεν το συναντάς συχνά αυτό.

Ο τεράστιος Johan Cruyff είχε πει την εξής ατάκα: «Αυτό που είχε ήταν μοναδικό, δεν μπορούσες να το προπονήσεις». Η μοναδικότητα, όμως, έρχεται συχνά με ένα μεγάλο τίμημα: την αναρχία. Δεν μπορούσες να πείσεις τον Best να μην πιει, το πιθανότερο ήταν να πείσει εκείνος εσένα να κάτσεις δίπλα του για να σε κεράσει ένα, δύο, δέκα ποτά μέχρι να πέσεις στο πάτωμα. Εσύ δεν θα μπορούσες να πάρεις τα πόδια σου την επόμενη μέρα, εκείνος θα ντρίμπλαρε σε ένα λασπωμένο γήπεδο. Είπαμε, για τον Best ήταν απλά Σάββατο μεσημέρι. Και στο κάτω κάτω, στο Belfast γεννήθηκε. Έτσι ήθελε να πεθάνει και έτσι πέθανε. Εγωιστικό, αλλά ανθρώπινο.

Ήταν αυτοκαταστροφικός. Το ήξερε, όμως το ξεχνούσε γρήγορα όταν το ποτό θόλωνε το μυαλό του και το γυναικείο άγγιγμα τον ξυπνούσε το επόμενο πρωί. Ο George Best είναι μέχρι και σήμερα ένα παράδειγμα προς αποφυγή για τους ποδοσφαιριστές. Είναι επίσης το καλύτερο παράδειγμα για κάποιον που θέλει να ζήσει όπως θέλει να ζήσει και να πεθάνει όπως θέλει να πεθάνει. Ο George Best δεν ήταν πρότυπο επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ήταν όμως αληθινός. Τι είναι σημαντικότερο;