Mιχάλης Xατζηιωάννου: O αθλητής που έχει αφιερώσει όλα του τα μετάλλια στον Πανορμίτη!

Συνέντευξη στη
Μαίρη Φώτη

O Μιχάλης Χατζηιωάννου, που ασχολήθηκε… τυχαία με τον στίβο, τρέχει “κουβαλώντας” τη Σύμη στις πλάτες του και τον Πανορμίτη στην καρδιά του.
Στο σύντομο χρονικό διάστημα που έκανε στροφή από το ποδόσφαιρο στο στίβο, καταγράφει πρωτιές, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και βάζει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη, μέχρι την επόμενη νίκη.
Η πορεία του χαρακτηρίζεται εντυπωσιακή και παρά το γεγονός ότι ζει, εργάζεται και προπονείται στη Σύμη, αυτό όχι μόνο δεν τον αποθαρρύνει αλλά όπως λέει παίρνει δύναμη από το νησί του και από τον προστάτη του, Πανορμίτη.
Ο Μιχάλης, έχει αφιερώσει όλα του τα μετάλλια στον Πανορμίτη, που όπως εξομολογείται στην συνέντευξή του στη «δ» τον οδηγεί στους αγώνες, τα οποία έχουν τοποθετηθεί στην Ιερά Μονή και η νίκη που ξεχωρίζει από όλες όσες έχει επιτύχει μέχρι σήμερα πανελλαδικά, είναι ο τερματισμός του στον αγώνα δρόμου «Θυσίας» που γίνεται κάθε 6η Σεπτεμβρίου στη Σύμη, στη διαδρομή του Πανορμίτη.

• Μιχάλη σε ποια ηλικία ξεκίνησες την ενασχόληση με τον στίβο;
Περίπου από 24 ετών. Είχα κάνει ένα τάμα στον Πανορμίτη, έτρεξα μια χρονιά εκεί και έκανα τάξιμο να τρέχω κάθε χρόνο. Ηταν στον αγώνα δρόμου «Θυσίας» που γίνεται κάθε 6 Σεπτεμβρίου στη Σύμη, στη διαδρομή του Πανορμίτη. Είναι μια διαδρομή σχεδόν 23 χλμ. Ο αγώνας δρόμου αρχικά είχε αφετηρία τον Πανορμίτη με τερματισμό τη Σύμη, αλλά τα τελευταία χρόνια άλλαξε κατεύθυνση και γίνεται από το Γυαλό προς τον Πανορμίτη. Στα 12 μου χρόνια λοιπόν δοκίμασα τις αντοχές μου, αν μπορώ να τερματίσω. Αρχικά είχα πάει εκεί ως εθελοντής για να δίνω νερά στους αθλητές και κάποια στιγμή, βλέποντας τους άλλους να τρέχουν, αποφάσισα να συμμετέχω κι εγώ. Από την επόμενη χρονιά, έκανα το τάξιμο στον Πανορμίτη κι έτσι τώρα κάθε χρόνο κάνω αυτή τη διαδρομή.
• Κάπως έτσι, λοιπόν, ανακάλυψες το ταλέντο σου;
Όχι… Εγώ ήμουν ποδοσφαιριστής μέχρι και τα 24 μου χρόνια, ασχέτως αν συμμετείχα κάθε χρόνο στην διαδρομή του Πανορμίτη. Το 2013 ξεκίνησα να τρέχω σε αγώνες και ιδιαίτερα από τον Νοέμβριο του 2015, που μπήκα σε σωστό πρόγραμμα προπόνησης, με την παρότρυνση της πρωταθλήτριας Ελλάδας Ράνιας Ρεμπούλη.
• Και πώς πήρες την απόφαση να κάνεις τη στροφή προς τον στίβο;
Ετυχε το 2013 να διαλυθεί η ομάδα ποδοσφαίρου της Σύμης. Και όταν συνέβη αυτό, σκέφτηκα να ασχοληθώ με τον στίβο γιατί ήθελα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Μου είχε πει κι ένα παιδί που έτρεχε στον αγώνα δρόμου της Σύμης και με είχε δει, να δοκιμάσω να τρέξω στον μαραθώνιο της Αθήνας κι έτσι ξεκίνησαν όλα…
• Στον μαραθώνιο της Αθήνας πότε πήγες για πρώτη φορά;
Τον Νοέμβριο του 2013 πήγα για πρώτη φορά. Βέβαια εκεί πήγα με προπόνηση ποδοσφαίρου οπότε μου βγήκε λίγο δύσκολα, ήταν ζόρικα. Το 2014 ξεκίνησα να συμμετέχω σε αγώνες με δική μου προπόνηση αλλά δεν πήγαινα καλά, διότι έκανα λάθος προπονήσεις. Εκανα προπόνηση μόνος μου, χωρίς πρόγραμμα. Όμως, στις 8 Νοεμβρίου του 2015, ημέρα της γιορτής του Πανορμίτη, ήταν ο Μαραθώνιος της Αθήνας, είχαν συμπέσει. Εκεί με την παρότρυνση της Ράνιας, που εκτιμώ και θαυμάζω πάρα πολύ, μπήκα σε σωστό πρόγραμμα προπόνησης και έκτοτε η πορεία μου είναι συνεχώς ανοδική.
• Η έδρα σου όμως είναι η Σύμη, εκεί μένεις.
Ναι. Ολες οι προπονήσεις μου γίνονται εκεί.
• Πώς είναι για έναν αθλητή μεγάλων αποστάσεων να ζει και να προπονείται σε ένα ακριτικό νησί όπως είναι η Σύμη;
Οι αποστάσεις και οι διαδρομές του νησιού, η αλήθεια είναι ότι δεν βοηθούν, και μάλιστα στους τελευταίους μήνες λόγω της πλημμύρας που είχε πλήξει τη Σύμη, δεν έχουμε γήπεδο. Αλλά αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή, θέληση και αρκετό πείσμα για να βγουν οι προπονήσεις κι αυτά τα διαθέτω, όπου κι αν χρειαστεί να προπονηθώ.
• Ποια είναι η διάκριση που θυμάσαι να σε συγκίνησε περισσότερο;
Μέχρι στιγμής είναι η νίκη στον Μαραθώνιο της Ρόδου το 2017 και η τελευταία συμμετοχή μου στην Ολλανδία τον περασμένο Οκτώβριο. Αλλά αυτό που με συγκινεί κάθε χρόνο, που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, είναι ο τερματισμός μου στο Μοναστήρι του Πανορμίτη… Αυτό το συναίσθημα δεν μπορώ να το περιγράψω, οπότε αν έπρεπε να ξεχωρίσω μια διάκριση αυτή είναι ο τερματισμός κάθε χρόνο στον Πανορμίτη.
• Ποια είναι η διάκριση που ονειρεύεσαι;
Αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διάκριση. Μέχρι εδώ που έφτασα, ακόμα και μετά από έναν τραυματισμό, νιώθω δικαιωμένος. Δεν είναι εύκολο και να εργάζεσαι και να προπονείσαι ταυτόχρονα σκληρά, κάθε μέρα. Εργάζομαι μέχρι το μεσημέρι και κάνω προπονήσεις μετά. Αν δεν εργαζόμουν θα μπορούσα να βγάζω και διπλές προπονήσεις. Προσωπικά θέλω να έχω την υγεία μου, όσο έχω την υγεία και την πίστη μου, πιστεύω ότι θα πάω ακόμα καλύτερα.
• Καλύπτεις τα έξοδα για τους αγώνες από την τσέπη σου;
Τα περισσότερα ναι.
• Πάντα, σε κάθε αγώνα επικαλείσαι την Σύμη. Είσαι ταυτισμένος με το νησί σου και αφιερώνεις κάθε νίκη σου στον τόπο σου. Μίλησε μας γι αυτό.
Το αγαπάω το νησί μου και το κουβαλάω μαζί μου. Είναι πολλοί Συμιακοί που χαίρονται για τους αγώνες που τρέχω κι αυτό μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και χαρά. Μπορεί να μην ξέρουν από αγώνες και χρόνους, αλλά με τον τρόπο τους και με το ενδιαφέρον τους, νιώθω πως κι εκείνοι τρέχουν μαζί μου. Ξέρετε ποια είναι η δική μου επιβράβευση; Να τρέχω στο δρόμο και το 95% της Σύμης να μου χαμογελάει! Γιαγιάδες που με βλέπουν καθημερινά να τρέχω πάνω κάτω, μου λένε «σου έφτιαξα κέικ έλα όποτε θες να το πάρεις», γιατί ξέρουν τον αγώνα που κάνω! Ανθρωποι που μου λένε «όποτε χρειαστείς κάτι πες μου και θα είμαι δίπλα σου», αθλητές που δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά και με αγαπούν σαν αδερφό τους! Να επιστρέφω σπίτι μετά από κρύο ή βροχή και οι γονείς μου, να μου έχουν αναμμένο το θερμοσίφωνο! Αλλοδαπός να μου φωνάζει στο δρόμο της Σύμης «Γεια σου «Μαραθώνα»! Να με ρωτάνε οι Συμιακοί «πότε ξανατρέχουμε αγώνα;» νιώθοντας ότι τρέχουν και αυτοί μαζί μου. Είναι μεγάλο βάρος να κουβαλάς στην πλάτη σου τη Σύμη, νιώθω περηφάνια και συγκίνηση, όταν τρέχω και ακούω να φωνάζουν το όνομα του νησιού. Και το πιο σημαντικό είναι που νιώθω δίπλα μου τον προστάτη μου, τον Πανορμίτη, που ό,τι και να του ζητήσω θα το κάνει. Αυτό το συναίσθημα δεν το αλλάζω για κανέναν και για τίποτα, θα τρέχω και θα αγωνίζομαι όσο έχω την υγεία μου. Αυτό μου δίνει ζωή. Ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου όσους με στήριξαν και με στηρίζουν.