Συνέντευξη με τον 41χρονο φίλαθλο του Εθνικού
ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ
|
|
Όνομα: Βασίλης Γεωργούλης Γεννήθηκες: Σάββατο 12 Νοεμβρίου 1977 στη Νίκαια. Κατοικία: Καταγωγή από ένα χωριουδάκι το Πραιτώρι Ελασσόνας. Τελευταία στη Κέρκυρα για επαγγελματικούς λόγους. Μόρφωση: Απόφοιτος Τεχνικής Επαγγελματικής Σχολής (ΤΕΣ). Εργασία: Οδηγός στην Eurodraught αντιπρόσωπο της PepsiCo-tasty foods |
Ασχολήθηκα ερασιτεχνικά, δυστυχώς, με το ποδόσφαιρο, το οποίο δεν πρόλαβα λόγω σχολείου και το σταμάτησα καθαρά λόγω μυωπίας. Ήταν εποχή Ζουμπουλίδη (1991-1993) στο ερασιτεχνικό του Εθνικού. Επίσης ασχολήθηκα και με τον κλασικό αθλητισμό. Πριν πάω στον Πειραϊκό με είχε δει ένας προπονητής του Ρέντη τότε στο σχολείο ο κος Αντζουλάτος, ο οποίος με έβαλε στο στίβο. Από μωρό παιδί. Βλέπεις το ποδόσφαιρο ειδικά με τον Εθνικό ήταν πάντα για οικογένειες. Στον Πειραϊκό (1987-1990) ήμουν στις μεσαίες αποστάσεις 1000, 1500,3000 μέτρα. Είχα 3,06 λεπτά στα 1000μέτρα στο Καραϊσκάκη και γενικά καλές επιδόσεις, αλλά δεν είχα μυαλό τότε να προχωρήσω. Έχω 2 χρυσά και 3 χάλκινα μετάλλια.Πότε και πως θυμάσαι την πρώτη επαφή σου, το ξεκίνημά σου με τον Εθνικό;
Σαν φίλαθλος επειδή ο πατέρας μου είναι Παναθηναϊκός και το πατρικό μου είναι κοντά στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, πηγαίναμε τις Κυριακές στον Εθνικό (τα ήσυχα παιχνίδια) να δούμε ποδόσφαιρο. Μετά όντας αθλητής στίβου στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, κάναμε προπονήσεις μαζί με τον Εθνικό στο βοηθητικό, ώσπου σε ένα αγώνα γνώρισα τον αμυντικό της ομάδας τότε Νίκο Μανωλά.
Μίλησέ μας λίγο για την περίοδο που σαν πιτσιρικάς, όντας στους μικρούς του Εθνικού κυνηγούσες τις μπάλες; Τι θυμάσαι αλήθεια απ’ αυτά τα αξέχαστα για σένα χρόνια;
Τότε όσα παιδιά παίζαμε στο παιδικό του Εθνικού τις Κυριακές μπαίναμε να κυνηγάμε τις μπάλες. Μαζευόμασταν στα αποδυτήρια, ο Κυρ Σίμος ένας υπέροχος άνθρωπος φροντιστής της ομάδας μας έντυνε, μας έδινε οδηγίες και βγαίναμε με την ομάδα. Θυμάμαι ενα περιστατικό βρισκόμενος πίσω απο το τέρμα στο πέταλο της 14, γίνετε ένα σουτ άουτ, εγώ κοιτούσα την μπάλα ψηλά και έπεσα σε ένα εμπόδιο στίβου. Από τότε είχα το παρατσούκλι «εμποδιάκιας» στην ομάδα, στα πιτσιρίκια.
Πήγαινες μόνος σου, με φίλους στο γήπεδο; Συναντιόσασταν κάπου; Θυμάσαι κάποιον που να πήγαινες μαζί και πηγαίνεις ακόμα μέχρι και τώρα;
Γήπεδο πήγαινα με τον πατέρα μου, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Από το 1980 μωρό στην αγκαλιά του. Με τα πόδια φεύγαμε από τη Θηβών στην Παλιά Κοκκινιά και πηγαίναμε από Καμίνια στο Καραϊσκάκη. Μέχρι το 1990. Μετά μόνος μου.Έχεις κάποτε κάτι παράξενο πάθει εσύ ο ίδιος, σαν φίλαθλος του Εθνικού ή στην εργασία σου;
Δεν έχανα παιχνίδι του Εθνικού εντός εκτός, μέχρι να πάω φαντάρος. Έβρισκα την ομάδα στο ξενοδοχείο που έμενε και έμπαινα στην αποστολή. Σε ένα αγώνα παίζαμε με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Είχε πάρει η Αστυνομία να ρωτήσει για πόσους θα πάνε και τελικά βρέθηκα μόνος στο τραίνο. Όταν έφθασα Θεσσαλονίκη με βρήκε ο επικεφαλής της Αστυνομίας και με παρέδωσε σε φιλάθλους του ΠΑΟΚ, οι οποίοι με πήγαν στο ξενοδοχείο της ομάδας στο Πανόραμα.
Σαν οδηγός έχω δει όλες τις παραβάσεις του κοκ. Το καλύτερο ήταν γυναίκα οδηγός αναστροφή σε αντίθετο ρεύμα, ενώ μιλούσε στο κινητό. Είχε Άγιο.
Ποιός αγώνας σου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, ώστε σου έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη σου μέχρι και σήμερα;
Το 1-1 με τον Ολυμπιακό με γκολ ισοφάρισης του Γιάννη Αναστασίου (στον αγωνιστικό χώρο ως παιδί για τις μπάλες) και ο μοιραίος αγώνας για τον Χάρη Σοφιανό πάλι με τον Ολυμπιακό με το εγκληματικό τάκλιν του Καραταΐδη.
Ποιές διαφορές εντοπίζεις στο ποδόσφαιρο του τότε και του σήμερα; Έχουν πολλά αλλάξει. Αυτές οι αλλαγές κάνουν καλό ή κακό;
Το ποδόσφαιρο τότε δυστυχώς δεν έχει καμιά σχέση. Το ίδιο και στο χώρο των φιλάθλων.
Ποιός Έλληνας ή ξένος σου άρεσε τότε και ποιός σήμερα;
Έλληνας για τον Εθνικό δεν μπορώ να ξεχωρίσω μιας και τα παιδιά είναι όλα άψογα. Εννοείται, ότι ξεχωριστό καφάλαιο για την ομάδα ήταν ο Χάρης Σοφιανός. Από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όμως ήταν ο Βασίλης Χατζηπαναγής. Ξένος ο Ντανιέλ Μπατίστα που άφησε εποχή σε Εθνικό και ΑΕΚ αργότερα.
Εκτός ποδοσφαίρου σου αρέσει άλλο άθλημα; Πηγαίνεις να το δεις από κοντά ή έστω από την τηλεόραση;
Βλέπω ακόμα αγώνες στίβου και ειδικά μεγάλες αποστάσεις.
Αν περνούσε από το χέρι σου τι θα ήθελες ν’ αλλάξεις;
Από πλευράς κράτους και εφ’ όσον οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι εταιρείες θα σταματούσα την αστυνόμευση εντός γηπέδων. Σε ένα μαγαζί δεν διαιτητεύει η αστυνομία. Την ευθύνη την έχει ο ιδιοκτήτης. Εκτός γηπέδων όμως αύξηση των ποινών για φθορές σε περιουσίες και εγκλήματα που αφορούν φιλάθλους.
Ποιόν θα ήθελες να συναντήσεις;
Στην Κέρκυρα βρέθηκα μετά από χρόνια με τον Βασίλη Ξάνθη. Θα ήθελα να βρεθούμε όλοι μαζί σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα οι παίχτες εκείνης της εποχής, αλλά και οι φίλαθλοι.
Ποιά είναι τα μελλοντικά όνειρά σου;
Για τον Εθνικό επιτέλους να ανέβει στη μεγάλη κατηγορία και να γυρίσει στη θέση που του αξίζει. Γενικά να μπορεί ο κόσμος να πάει στο γήπεδο χωρίς φόβο και να απολαμβάνουμε τη μεγάλη γιορτή της Κυριακής.
Έχεις κάποια χόμπις;
Το περπάτημα. Πριν 3 χρόνια χρειάστηκε και έκανα παρπάτημα 90 χλμ μια υπερμαραθώνια πορεία, χωρίς στάση στην Κω, σαν διαμαρτυρία για τα προβλήματα του νησιού. Υπάρχει βίντεο με το περπάτημα. Τη γνώση της ιστορίας των τόπων. Και φυσικά τον εθελοντισμό.
Ποιό είναι το μενού που σε ξετρελαίνει;
Παστίτσιο με φέτα και πατάτες. Απλό, Ελληνικό και νόστιμο.
Τι σημαίνει για σένα Εθνικός;
Αγνό ποδόσφαιρο και φυσικά οικογένεια.
Ποιά είναι κατά τη γνώμη σου η καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών του Εθνικού Πειραιά;
Αλαφογιάννης, Καψής, Μανωλάς, Τσιπλάκης, Μαυρέας, Γεωργάρας, Τσιμάγκα (αείμνηστος και απίθανος φίλος), Μπαζουάγε, Καμίτσης, Αναστασίου, Σοφιανός.
Υπάρχει κάτι ακόμα που θα ήθελες να πεις;
Θα ήθελα να δημιουργηθούν Ακαδημίες στα νησιά μιας. Και τα νησιά περνάνε δύσκολα το χειμώνα ειδικά τα ακριτικά.
28-11-2018
Αλέξανδρος Μουνδρέας
