Ξυλούρης, Μπιθικώτσης, Διονυσίου, Μητροπάνος, Πουλόπουλος, μέχρι και Βέγγος και Χάρρυ Κλυνν, κυριαρχούσαν στη νύχτα
Βλέπεις τον συγκεκριμένο κατάλογο και συνειδητοποιείς ότι αν ήσουν τότε ενήλικας -μιλάμε για το όχι και τόσο μακρινό 1977- θα είχες τεράστιο πρόβλημα αν αποφάσιζες να βγεις για να διασκεδάσεις. Πρωτίστως, γιατί δεν θα ήξερες που να πας σε ένα βράδυ και ποιους να δεις, από τις μυθικές φωνές που τραγουδούσαν τότε σε 30 νυχτερινά κέντρα.
Η λίστα του καταλόγου ξεκινάει αλφαβητικά με τα ονόματα των καλλιτεχνών, τα κέντρα ή τις μπουάτ που εμφανίζονται και ένα σταθερό τηλέφωνο επικοινωνίας για την απαραίτητη κράτηση, αφού κινητά δεν υπήρχαν.
Είναι η περίοδος της μεταπολίτευσης και τα τότε μπουζούκια δεν θυμίζουν σε τίποτε τα σημερινά νυχτερινά κέντρα που έχουν μετατραπεί σε σύγχρονα κλαμπ με καναπέδες, όπου όλοι είναι όρθιοι.
Στα κέντρα υπήρχαν μόνο τραπέζια και σχήματα με τρία, τέσσερα ή πέντε πρώτα ονόματα στη μαρκίζα οπότε ήταν αναπόφευκτο πέφτοντας πάνω στον συγκεκριμένο νοσταλγικό κατάλογο να μην ήξερες που θέλεις να πας και ποιον να πρωτοδείς.
Δείτε τη λίστα με τα νυχτερινά μαγαζιά και τους τραγουδιστές
Στον τεράστιο Μανώλη Αγγελόπουλο που τραγουδούσε στο «Δέλτα» μαζί με την Πόλυ Πάνου, στη μυθική «Νεράιδα» που μεγαλουργούσε ο Στράτος Διονυσίου συνεπικουρούμενος από την Δούκισσα και τον Γιάννη Καλαϊτζή ή στα «Δειλινά» με Μητροπάνο, Μητσιά, Ελπίδα, Τάνια Τσανακλίδου και σε ρόλο stand up κωμικού τον Χάρρυ Κλυνν;
Άλλες εποχές, άλλες τιμές και φυσικά άλλοι καλλιτέχνες που υπέγραφαν ενίοτε πολυετή συμβόλαια με τους επιχειρηματίες νυχτερινών κέντρων και μπουάτ ενώ το ουίσκι είναι το ποτό που τιμούν δεόντως οι θαμώνες.
Οι μπουάτ είχαν την τιμητική τους στην Πλάκα, με σχήματα όπως αυτό του «Ζυγός» όπου τραγουδούσαν η Χάρις Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Αντώνης Καλογιάννης και ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης.
Λίγο πιο κάτω, στο «Zoom» η Μαρινέλλα που είχε ήδη αλλάξει τον τρόπο που ερμήνευαν οι γυναίκες στην πίστα, όντας η πρώτη που κατέβηκε από το πάλκο και τραγούδησε όρθια είχε δίπλα της τον Δάκη.
Από Μπιθικώτση μέχρι Βέγγο και Πουλόπουλο
Με πάνω από τριάντα νυχτερινά κέντρα η επιλογή του που θα πας και ποιον θα δεις ήταν το λιγότερο πολύ δύσκολη έχοντας να επιλέξεις σε «ιερά» τέρατα σαν τον Γρηγόρη Μπιθικώτση που είχε δίπλα του τον Πασχάλη και την Χριστιάνα στο «Notturno» ή τον μέγιστο Πάνο Γαβαλά.
Σε κάποια σύχναζαν ενίοτε και πολιτικοί όπως ο εθνάρχης Κώστας Καραμανλής που απολάμβανε και το φαγητό του στην «Φαντασία» και αποχωρούσε σχετικά νωρίς, μόλις τελείωνε το πρώτο πρόγραμμα των Γιάννη Πάριου, Λίτσας Διαμάντη και Μιχάλη Μενιδιάτη.
Σε αντίθεση με αυτόν ο Ανδρέας Παπανδρέου πήγαινε πιο αργά για να ακούσει στο κέντρο «Καρουσάκης» εκείνη τη χρονιά την Ρίτα Σακελλαρίου να του τραγουδάει το αγαπημένο του «Γεννήθηκες για την καταστροφή».
Τα πρώτα τραπέζια πηγαίνουν σε ηχηρά ονόματα της εποχής που πάνε να ακούσουν τον Βασίλη Τσιτσάνη στο «Χάραμα» το ένα βράδυ και την επομένη ξεκαρδίζονται με τις πρόζες του Γιώργου Μαρίνου στη «Μέδουσα».
Σχεδόν όλα τα μαγαζιά δουλεύουν εφτά μέρες την εβδομάδα και είναι κάθε βράδυ γεμάτα σε μια νυχτερινή Αθήνα που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή.
Οι «παραγγελιές» είχαν εκλείψει μετά από την νύχτα του 1973 που ο Νίκος Κοεμτζής σκότωσε τρεις ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους οχτώ, επειδή σηκώθηκαν να χορέψουν στο ζεϊμπέκικο που είχε παραγγείλει ο αδερφός του.
Κάποιοι φεύγουν από την μπουάτ «Διαγώνιος» όπου εμφανιζόταν ο Γιώργος Νταλάρας που τελείωνε νωρίς για να πάνε στο «Διογένη» και να ακούσουν τον Γιάννη Πουλόπουλο και τον Φίλιππο Νικολάου, σε ένα πρόγραμμα που άνοιγε με τις πρόζες του ο Σωτήρης Μουστάκας.
Ακόμη και ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος εμφανιζόταν στο κέντρο «Βαριετέ» σε ένα σχήμα με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς ενώ ο μεγάλος Νίκος Ξυλούρης εμφανιζόταν στο «Θεμέλιο».
Υπήρχε τέλος και ο μεγάλος Γιώργος Ζαμπέτας στο «City», που «ζωγράφιζε» με το μπουζούκι του και τα δεκάδες τραγούδια που είχε γράψει, έχοντας από κάτω θαμώνες να τραγουδάνε το «Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου…».
Ήταν αυτές οι νύχτες που σημάδεψαν την Αθήνα της μεταπολίτευσης, πολύ διαφορετικές από τις σημερινές, τότε που η βραδινή έξοδος είχε ένα άρωμα αθωότητας και οι θαμώνες κοίταγαν τους καλλιτέχνες και όχι να βγάλουν selfies με τα κινητά τους τηλέφωνα, όπως πράττουν σήμερα.
