Ο πρώτος άνθρωπος που έλυσε τον κύβο του Ρούμπικ πέρασε ένα μήνα προσπαθώντας να τον ξεδιαλύνει. Ήταν ο δημιουργός του γρίφου, ένας απλός Ούγγρος καθηγητής αρχιτεκτονικής με το όνομα Erno Rubik.
Όταν εφηύρε τον κύβο το 1974, δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε ποτέ να λυθεί. Οι μαθηματικοί αργότερα υπολόγισαν ότι υπάρχουν 43.252.003.274.489.856.000 τρόποι να τοποθετηθούν τα τετράγωνα, αλλά μόνο ένας από αυτούς τους συνδυασμούς είναι σωστός.
Όταν ο Ρούμπικ τελικά τα κατάφερε, μετά από εβδομάδες απογοήτευσης, κυριεύτηκε από «μια μεγάλη αίσθηση ολοκλήρωσης και απόλυτης ανακούφισης». Κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιεί ότι η νέα γενιά των «speedcubers» – ο Yusheng Du από την Κίνα έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ των 3,47 δευτερολέπτων το 2018 – μπορεί να μην εντυπωσιαστεί.«Αλλά, θυμηθείτε», γράφει ο Rubik στο βιβλίο του, Cubed, το οποίο κυκλοφόρησε το 2020, «αυτό δεν είχε γίνει ποτέ πριν».
Στις σχεδόν πέντε δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε, ο κύβος του Ρούμπικ έχει γίνει ένα από τα πιο ανθεκτικά, γοητευτικά, τρελά και κολληματικά παζλ που δημιουργήθηκαν ποτέ. Περισσότεροι από 350 εκατομμύρια κύβοι έχουν πωληθεί παγκοσμίως- αν συμπεριλάβετε και τις απομιμήσεις, ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Αιχμαλωτίζουν προγραμματιστές υπολογιστών, φιλοσόφους και καλλιτέχνες. Έχουν εκδοθεί εκατοντάδες βιβλία, που υπόσχονται στρατηγικές επίλυσης με ταχύτητα, αναλύουν τις αρχές σχεδιασμού των κύβων ή διερευνούν τη φιλοσοφική τους σημασία. Ο κύβος έφτασε να ενσαρκώνει «πολύ περισσότερα από ένα απλό παζλ», έγραψε ο γνωστικός επιστήμονας Douglas Hofstadter το 1981. «Είναι μια ιδιοφυής μηχανική εφεύρεση, ένα χόμπι, ένα εργαλείο μάθησης, μια πηγή μεταφορών, μια έμπνευση».
Αλλά ακόμη και όταν ο κύβος του Ρούμπικ κατέκτησε τον κόσμο, ο άνθρωπος πίσω από αυτόν που απέφευγε τη δημοσιότητα παρέμεινε ένα μυστήριο. Το Cubed είναι εν μέρει τα απομνημονεύματά του, εν μέρει μια διανοητική πραγματεία και σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία αγάπης για την εξελισσόμενη σχέση του με την εφεύρεση που φέρει το όνομά του και την παγκόσμια κοινότητα των κυβιστών που είναι κολλημένοι σε αυτήν.
Ποια είναι η πραγματική φύση του κύβου;
«Δεν θέλω να γράψω μια αυτοβιογραφία, γιατί δεν με ενδιαφέρει η ζωή μου ή το να μοιραστώ τη ζωή μου», δήλωσε ο Ρούμπικ κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με τους New York Times, μέσω Skype, από το σπίτι του στη Βουδαπέστη. «Ο βασικός λόγος που το έκανα είναι για να προσπαθήσω να καταλάβω τι συνέβη και γιατί συνέβη. Ποια είναι η πραγματική φύση του κύβου;».
Ο Ρούμπικ, 78 ετών, είναι ζωντανός και ζωηρός, χειρονομεί με τα γυαλιά του και χοροπηδάει στον καναπέ, περνώντας τα χέρια του από τα μαλλιά του, ώστε να σηκώνονται σε μια γκρίζα τούφα, δίνοντάς του το βλέμμα ενός ξαφνιασμένου πουλιού. Μιλάει με στόμφο και δίνει μακροσκελείς, περίτεχνες, φιλοσοφικές απαντήσεις, ενώ συχνά σταματά με τη φράση «και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής» όταν κάνει κύκλο στο τέλος ενός σημείου. Καθόταν στο σαλόνι του, σε ένα σπίτι που σχεδίασε ο ίδιος, μπροστά σε μια βιβλιοθήκη γεμάτη τίτλους επιστημονικής φαντασίας – στα αγαπημένα του έργα περιλαμβάνονται έργα του Ισαάκ Ασίμοφ και του Πολωνού συγγραφέα Στάνισλαβ Λεμ.
Μιλάει για τον κύβο σαν να είναι παιδί του. «Είμαι πολύ κοντά στον κύβο. Ο κύβος μεγάλωνε δίπλα μου και αυτή τη στιγμή, είναι μεσήλικας, οπότε γνωρίζω πολλά γι’ αυτόν», είπε.
«Ορίστε ένας», είπε ο Rubik, ανασύροντάς τον από το τραπεζάκι του καφέ και στη συνέχεια παίζοντας τον αφηρημένα για την επόμενη περίπου ώρα που μιλούσαμε.
Καθώς έγραφε το Cubed, η κατανόησή του για την εφεύρεσή του εξελίχθηκε, είπε.
«Καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τη φύση του κύβου, άλλαξα γνώμη», είπε ο Ρούμπικ. «Αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε δεν ήταν η φύση του κύβου, αλλά η φύση των ανθρώπων, η σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του κύβου».
Η ανάγνωση του Cubed μπορεί να είναι μια παράξενη, αποπροσανατολιστική εμπειρία, ανάλογη με το να σηκώνεις και να στρίβεις έναν από τους κύβους του. Δεν έχει σαφή αφηγηματική δομή – ένα αποτέλεσμα που είναι σκόπιμο, δήλωσε ο Rubik. Αρχικά, δεν ήθελε καν το βιβλίο να έχει κεφάλαια ή ακόμη και τίτλο.
«Είχα διάφορες ιδέες και σκέφτηκα να μοιραστώ αυτό το μείγμα ιδεών που έχω στο μυαλό μου και να αφήσω στον αναγνώστη να ανακαλύψει ποιες από αυτές είναι πολύτιμες», είπε. «Δεν σας παίρνω από τα χέρια και δεν σας συνοδεύω σε αυτή τη διαδρομή. Μπορείτε να ξεκινήσετε από το τέλος ή από τη μέση».
Η βιογραφία του Ρούμπικ
Ο Erno Rubik γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1944, περίπου ένα μήνα μετά την D-Day, στο υπόγειο ενός νοσοκομείου της Βουδαπέστης που είχε μετατραπεί σε καταφύγιο αεροπορικών επιδρομών. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός που σχεδίαζε αεροπλάνα.
Ως παιδί, ο Ρούμπικ λάτρευε να ζωγραφίζει και να σμιλεύει. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης και στη συνέχεια σπούδασε στο Κολέγιο Εφαρμοσμένων Τεχνών. Έπαθε εμμονή με τα γεωμετρικά μοτίβα. Ως καθηγητής, δίδαξε ένα μάθημα που ονομαζόταν περιγραφική γεωμετρία, το οποίο περιελάμβανε τη διδασκαλία των μαθητών να χρησιμοποιούν δισδιάστατες εικόνες για να αναπαριστούν τρισδιάστατα σχήματα και προβλήματα. Ήταν ένα περίεργο και εσωτερικό πεδίο, αλλά τον προετοίμασε για να αναπτύξει τον κύβο.
Την άνοιξη του 1974, όταν ήταν 29 ετών, ο Ρούμπικ βρισκόταν στο υπνοδωμάτιο στο διαμέρισμα της μητέρας του, μαστορεύοντας. Περιγράφει ότι το δωμάτιό του έμοιαζε με το εσωτερικό μιας παιδικής τσέπης, με μπογιές, σπάγκο, ξυλάκια, ελατήρια και κομμάτια χαρτιού διάσπαρτα σε κάθε επιφάνεια. Ήταν επίσης γεμάτο από κύβους που έφτιαχνε ο ίδιος, από χαρτί και ξύλο.
Μια μέρα – «δεν ξέρω ακριβώς γιατί», γράφει – προσπάθησε να συναρμολογήσει οκτώ κύβους έτσι ώστε να κολλάνε μεταξύ τους αλλά και να κινούνται, ανταλλάσσοντας θέσεις. Έφτιαξε τους κύβους από ξύλο και στη συνέχεια άνοιξε μια τρύπα στις γωνίες των κύβων για να τους συνδέσει μεταξύ τους. Το αντικείμενο διαλύθηκε γρήγορα.
Πολλές επαναλήψεις αργότερα, ο Ρούμπικ βρήκε τον μοναδικό σχεδιασμό που του επέτρεψε να κατασκευάσει κάτι παράδοξο: ένα στερεό, στατικό αντικείμενο που είναι ταυτόχρονα ρευστό. Αφού έδωσε στον ξύλινο κύβο του μια αρχική συστροφή, αποφάσισε να προσθέσει χρώμα στα τετράγωνα για να κάνει ορατή την κίνησή τους. Έβαψε τις επιφάνειες των τετραγώνων με κίτρινο, μπλε, κόκκινο, πορτοκαλί, πράσινο και λευκό χρώμα. Του έδωσε μια στροφή, μετά άλλη μια στροφή, μετά άλλη μια, και συνέχισε να τον στρίβει μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ίσως να μην μπορούσε να τον επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση.
Είχε χαθεί σε έναν πολύχρωμο λαβύρινθο και δεν είχε ιδέα πώς να τον περιηγηθεί. «Δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής», γράφει.
Αφού ο κύβος έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, θα υπάρξουν λανθασμένες αναφορές για τη δημιουργική διαδικασία του Ρούμπικ. Οι αναφορές περιέγραφαν ότι απομονώθηκε και δούλευε πάνω στον κύβο μέρα και νύχτα για εβδομάδες. Στην πραγματικότητα, πήγαινε στη δουλειά του, έβλεπε φίλους και δούλευε στην επίλυση του κύβου στον ελεύθερο χρόνο του, για διασκέδαση.
Αφού τον έσπασε, ο Ρούμπικ υπέβαλε αίτηση στο Ουγγρικό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας για ένα «τρισδιάστατο, λογικό παιχνίδι». Ένας κατασκευαστής σκακιστικών σετ και πλαστικών παιχνιδιών κατασκεύασε 5.000 αντίγραφα. Το 1977, ο Buvös Kocka ή Μαγικός κύβος του Ρούμπικ έκανε το ντεμπούτο του στα ουγγρικά καταστήματα παιχνιδιών. Δύο χρόνια αργότερα, 300.000 κύβοι είχαν πουληθεί στην Ουγγαρία.
Ο Ρούμπικ πήρε συμβόλαιο σε μια αμερικανική εταιρεία, την Ideal Toy, η οποία ήθελε ένα εκατομμύριο κύβους για να τους πουλήσει στο εξωτερικό. Το 1980, η Ideal Toy έφερε τον Ρούμπικ στη Νέα Υόρκη σε μια έκθεση παιχνιδιών. Δεν ήταν ο πιο χαρισματικός πωλητής – ένας ντροπαλός καθηγητής αρχιτεκτονικής με περιορισμένη τότε γνώση της αγγλικής γλώσσας – αλλά η εταιρεία χρειαζόταν κάποιον να δείξει ότι το παζλ ήταν λυμένο.
Οι πωλήσεις εξερράγησαν. Σε τρία χρόνια, η Ideal πούλησε 100 εκατομμύρια κύβους Rubik’s Cubes. Οι οδηγοί για την επίλυση του κύβου ανέβηκαν στις λίστες των μπεστ σέλερ. «Υπάρχει μια έννοια κατά την οποία ο κύβος είναι πολύ, πολύ απλός – έχει μόνο έξι πλευρές, έξι χρώματα», δήλωσε ο Steve Patterson, φιλόσοφος και συγγραφέας του βιβλίου Square One: The Foundations of Knowledge, ο οποίος έχει γράψει για τον κύβο ως ενσάρκωση των παραδόξων. «Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γίνεται απίστευτα πολύπλοκος».
Στην αρχή, ο Ρούμπικ δεν είχε μισθό από την εταιρεία παιχνιδιών και για ένα διάστημα, είδε ελάχιστα από τα πνευματικά του δικαιώματα. Ζούσε με το μισθό του καθηγητή του, 200 δολάρια το μήνα.
Η προσοχή που έλαβε τον απογοήτευε. «Δεν είμαι ο άνθρωπος που του αρέσει να βρίσκεται στο προσκήνιο και τα λοιπά και τα λοιπά», είπε. «Αυτού του είδους η επιτυχία είναι σαν πυρετός, και ο υψηλός πυρετός μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι η πραγματικότητα».
Άρχισαν να διαδίδονται φήμες ότι ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ουγγαρία ή ότι είχε χάσει όλα του τα χρήματα από αδίστακτους βοηθούς. (Κανένα από τα δύο δεν ήταν αληθινό). Άρχισε να αισθάνεται παγιδευμένος από το δημιούργημά του.
«Ο κύβος λατρεύει την προσοχή- εγώ όχι. Είναι πρόθυμος να αλληλεπιδράσει με όλους- εγώ μερικές φορές το βρίσκω λίγο δύσκολο. Είναι αρκετά φιλόδοξος- εγώ είμαι λιγότερο φιλόδοξος», γράφει ο Rubik.
Σχεδόν τόσο γρήγορα όσο ξεκίνησε η τρέλα, τόσο γρήγορα έσβησε. Φθηνά κατασκευασμένες απομιμήσεις κατέκλυσαν την αγορά και η ζήτηση έπεσε. Το 1986, οι New York Times δημοσίευσαν ένα απογοητευτικό άρθρο που έμοιαζε με νεκρολογία, αποκαλώντας τον κύβο «ένα φωτεινό μετεωρίτη που έσβησε».
Ο Ρούμπικ ίδρυσε το δικό του στούντιο σχεδιασμού στην Ουγγαρία και άρχισε να εργάζεται πάνω σε νέα έργα και να αναβιώνει εγκαταλελειμμένα, συμπεριλαμβανομένων των παζλ που ονομάστηκαν Snake και Rubik’s Tangle.
Οι αναφορές για τον θάνατο του κύβου ήταν πρόωρες. Τη δεκαετία του 1990, μια νέα γενιά κολλημένων με τα παζλ τον ανακάλυψε. Σημειώθηκαν νέα ρεκόρ ταχύτητας στον κύβο, όπως και ρεκόρ για την επίλυση του κύβου κάτω από το νερό, ενώ έπεφταν με αλεξίπτωτο, ενώ είχαν δεμένα τα μάτια, ενώ έκαναν ζογκλερικά. Η World Cube Association φιλοξενεί πλέον περισσότερους από 1.000 διαγωνισμούς speedcubing κάθε χρόνο.
Ο ίδιος ο Ρούμπικ δεν θα έμπαινε στο διαγωνισμό. Μπορεί να λύσει τον κύβο σε περίπου ένα λεπτό -μια βελτίωση σε σχέση με την πρώτη, αγωνιώδη διαδικασία- αλλά δεν τον ενδιαφέρει η ταχύτητα. «Η κομψή λύση, η ποιότητα της λύσης, είναι πολύ πιο σημαντική από τον χρόνο», είπε.
Αυτές τις μέρες, περνάει το χρόνο του διαβάζοντας επιστημονική φαντασία, παίζοντας πινγκ πονγκ, κηπουρική και φροντίζοντας τους κάκτους του: «Έχουν υπέροχα λουλούδια και μεγάλη διάρκεια ζωής». Δεν έχει τελειώσει με τον κύβο. Εξακολουθεί να προβληματίζεται για τις δυνατότητές του – όχι για τη βελτίωση του σχεδιασμού του, αλλά για τις πιθανές εφαρμογές του.
«Βλέπω δυνατότητες που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμη. Ψάχνω γι’ αυτό» είπε.
