Ήρθα στον κόσμο πριν είκοσι χρόνια. Αυτός που με έφερε στη ζωή ήταν κι αυτός ενός μαραγκού γιος. Χωρίς να έχει την απαραίτητη γνώση του πόση φροντίδα ήθελα, πόση αγάπη ήθελα και τι θα του απαιτούσα για αντάλλαγμα προσφέροντάς του την ευλογημένη τελειότητα.
Η σχέση μας άρχισε με το πρώτο βλέμμα, το πρώτο άγγιγμα και τον πρώτο εφηβικό έρωτα. Τα χρόνια περνούσαν κι αυτός θυσίαζε όλο και περισσότερο χρόνο, αγάπη, περίσσια φροντίδα και έγνοια… Μέχρι που δεν ξέρω αν εγώ έγινα άνθρωπος ή αυτός αμπέλι.
Μου άρεσε όταν το χειμώνα χάιδευε το κορμί μου με το χειροκίνητο υνί του. Όταν χτένιζε τα ανεμοδαρμένα μαλλιά μου, μετρώντας μάτι-μάτι το πόσο φορτίο θα μου αφήσει.
Την άνοιξη, αχ αυτή την άνοιξη τον ήθελα δικό μου, κατά δικό μου σαν την πιο απαιτητική και ολέθρια εξωσυζυγική σχέση.
Πάντα μετά τη βροχή με στόλιζε με το χρυσό μανδύα του θειαφιού κι εγώ ήξερα πως τα μάτια του στο τέλος θα τρέχουν ποταμοί.
Πλησιάζοντας στο τέλος του καλοκαιριού, του είχα ήδη γεννήσει και χρωματίσει τα πραγματικά του παιδιά και αυτός σαν χαζομπαμπάς περίμενε ανυπόμονα και βασανιστικά τη μέρα που θα τα ‘παιρνε στην αγκαλιά του.
Χαράματα πάντα με ψαλμωδίες ειρήνης και θεϊκής ευωχίας, ξεκινά παρτίδα-παρτίδα ο ευλογημένος τρύγος μου, σαν παιδί από γειτονιά – σε γειτονιά που βρίσκεται με τους φίλους του. Τα ηλιοκαμμένα και ταλαιπωρημένα πρόσωπα των αμπελοστατών με την αίσθηση του ποθητού αποτελέσματος, ξεχνώντας τα τερτίπια του καιρού, το τσουχτερό κρύο, την κάψα, ήλιο βγάλσιμο – ήλιου πέσιμο και την χαμένη αίσθηση του χρόνου.
Πάντα έτοιμος σαν αξιωματικός του Ιερού λόχου στην πρώτη γραμμή, που θεωρεί τιμή του και καθήκον τη θυσία του, για να σώσει τους άντρες του. Ξέρει πως από δω και πέρα πάλι είναι μόνος του, όπως ήταν πάντα άλλοτε.
Τον εμπιστεύομαι, τον αγαπώ γιατί μέσα στον κορμό μου, μέσα στις βέργες μου κυλά το αίμα του, ο ίδρως του και αυτή η υπέρτατη θυσία, αυτή η θυσία που ήρθε η ώρα να πληρώσει.
Αμπέλου εξομολόγηση
(Το αφιερώνω στη γυναίκα μου Μαρία)
ΜΠΡΑΒΟ ΝΙΚΟ ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ .ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΡΑΣΙΑ ΝΑ ΒΓΑΖΕΤΕ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑ ΣΟΥ.
Με ολη μας την αγαπη..ενα μεγαλο μπραβο….ειναι αυτο που λεει ο λαος μας ο ποθος της καρδιας γινεται μερακι…και το μερακι…ονειρο και ανεκτιμητη δημιουργια~ μπραβο ξανα,,,,,τα λογια ειναι περιττα! καποιοι καλοι φιλοι!
το ονειρο γινεται καημος και ο καημος μερακι και το μερακι το κρασι το νεκταρ σου νικολακη! μπραβο για μια αλλη φορα…και κυριως μπραβο για τους αφανεις ηρωες οπως ειναι η γυναικα σου,,,,παντα μαζι πμντα ευτυχισμενοι και η καινουρια η χρονια οτι θελει ο θεος να φερει! φιλια!
Τελειο