Λίγες είναι οι φορές που εκστασιάζεται κανείς από μια χορευτική παράσταση.
Ζήσαμε μια πανδαισία χορευτικού μεγαλείου από μια εμπνευσμένη και μοντέρνα χορογραφία του μέγιστου Maurice Bejart, στο Μέγαρο Μουσικής.
Τα εναλλασσόμενα συναισθήματα φόβου, αγωνίας, ελπίδας, μαζί με χιούμορ, αλλά και τον πόνο της απώλειας, ήταν βαριά να τα αντέξεις μέσα σε δύο ώρες που διήρκεσε η παράσταση, χωρίς να συγκινηθείς. Αν κάποιος είναι ευσυγκίνητος είναι καλύτερα να μην πάει.
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η μουσική του Μότσαρτ, αλλά, και η εκλεπτυσμένη ροκ μουσική του Gueen, που καθήλωσε τους τυχερούς θεατές.
Η παράσταση άρχισε με φόβο και τελείωσε με αγάπη.
Η μια φωτογραφία είναι από την αφίσα, οι άλλες δύο τραβηγμένες κρυφά, αφού, απαγορεύεται η φωτογράφιση.
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Νύφη.
