«Ο χορός των κρίνων» Το νέο έργο του Δημήτρη Βοναπάρτη (Μια αληθινή ιστορία αγνής αγάπης στην Κάσο)

           «Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩ ΚΡΙΝΩΝ»

                                           Το νέο ποίημα του Δημήτρη Βοναπάρτη

Με  τον συμβολικό τίτλο «Ο ΧΟΡΟΣ  ΤΩΝ  ΚΡΊΝΩΝ» ο Δημήτρης Βοναπάρτης ολοκλήρωσε το νέο του  έργο , που μετά από εύλογο  χρονικό διάστημα θα εκδοθεί το σχετικό βιβλίο, αφού είναι ήδη έτοιμο προς εκτύπωση.

Πρόκειται για αυτοτελές  λυρικό  ποίημα, που πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία , αγνής αγάπης στην Κάσο, του  προπερασμένου αιώνα, όπου δυο  αγαπημένες αδερφές, είχαν τόση αγάπη μεταξύ τους ,που  «θυσιάστηκαν», παρθένες, η μια για την άλλη ,με το τραγικό τέλος της μεγάλης  και το δραματικό της μικρής, αφού άθελά τους είχαν αγαπήσει τον ίδιο νέο και αυτός όντας έντιμος και δίκαιος άντρας, χάθηκε από το νησί, χάθηκε απ ΄τον κόσμο και δεν επανεμφανίστηκε ποτέ  πια.  Και με την παράλληλη  απώλεια των δύο αξιοσέβαστων  γονιών ,από το μαράζι για το θάνατο της μεγάλης κόρης , ολοκληρώνεται  μια «οικογενειακή  τραγωδία», σε κάποιο εντυπωσιακό  αρχοντόσπιτο,  που δεσπόζει ακόμα και σήμερα  στο κέντρο του χωριού, και το θαυμάζει κάθε περαστικός  για την αρχιτεκτονική του.

Το όλο έργο αποτελείται από δύο χιλιάδες εφτακόσιους ογδόντα τέσσερις στίχους ιαμβικούς, ομοιοκατάληκτους, δεκαπεντασύλλαβους και χωρίζεται σε 24 μέρη , που σαν ραψωδίες ,  συνθέτουν το αυτοτελές πόνημα, που εξιστορεί την υπόθεση μιας πικρής άτυχης αγάπης.

Ένα μικρό δείγμα -ως ευγενική παραχώρηση του δημιουργού- με τους πρώτους 18 στίχους  από το Α. μέρος του έργου:

ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ

Α.

ΠΟΙΗΤΗΣ.

Λυράρης  λύρα έπαιζε, και δάκρυζε  ως  εθώρει,

σπίτι, παλιό   αρχοντικό, στο Αρβανιτοχώρι.

Νιος ήτανε και γέρασε και το θωρεί κλεισμένο.

μέρα και νύχτα σφαλιστό, μαύρο,  σκοτεινιασμένο

Γι αυτό το σπίτι από καιρού, τραγούδι συνταιριάζει

και δάκρ’  από τα μάτια του, πάνω στη λύρα στάζει.

Να το συνθέσει πολεμά, να δώσει μαρτυρία.

Να ζωντανέψει μια  πικρή , αγάπης ιστορία.

Να μαρτυρήσει και να πει, στου  δοξαριού τη γλώσσα,

τους πόνους και τα πάθητα, κι εκείνους  που τα νιώσα.

Με το δοξάρι στη δεξιά, πέρασε τη ζωή του,

στο γέρικό του το κορμί, η λύρα είν’ ψυχή του.   12

Και φέρνει  φίλον του στο νου, αδερφικό  π΄  εχάθη,

για να ξεμπλέξει ο δύσμοιρος, απ΄τ΄έρωτα  τα πάθη.

Κείνη που πρωταγάπησε σ΄ αυτό το σπίτ΄ εκλείστη,

γέρασε και δεν άλλαξε, του όρκου της την πίστη.

Και από νια και κοπελιά, βρίσκεται ΄κει  κλεισμένη,

κι αν είν΄ ακόμα ζωντανή, μοιάζει μ΄ αποθαμένη. 18