«Έϊ Ταξιδευτή» σε στίχους Χρήστου Φλουρή και μουσική κι ερμηνεία Κώστα Ρεΐση
Δώδεκα τραγούδια, δώδεκα φωνές του ίδιου υποκειμένου, που ζει ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα, σ’ έναν τόπο με μεγάλη ιστορία αλλά και μεγάλες αντιφάσεις. Ενός υποκειμένου που άλλοτε εμφανίζεται ολιγαρκές κι ενοχικό για τα παλιά, μεγάλα του όνειρα, κι άλλοτε απολογητικό που δεν έμαθε ποτέ να «θάβει ό,τι πεθαίνει», ή που δεν αποδέχτηκε το γεγονός ότι «τα φιλιά κρύβουν και προδοσίες».
Το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τους στίχους – ή φανερώνεται μέσα από αυτούς- παρατηρεί προσεκτικά τον κόσμο γύρω του, δεν μπορεί να ανεχτεί τους χαμερπείς ανθρώπους, θέλει να σωθεί αλλά με τις δικές του δυνάμεις και ασφυκτιά μέσα «στα δήθεν και στους υπεράνω». Ένας Οδυσσέας είναι, που φοβάται περισσότερο από τα θαλάσσια τέρατα, τα άλλα, «εκείνα που έχουνε λαλιά και στέκουν στα δυο πόδια», που διατηρεί μέσα του άσβεστο τον πόθο της απελευθέρωσης απ’ όσα ανέχεται από ανάγκη- μια ανάγκη που όμως τελικά του γίνεται συνήθεια- που θέλει να αγαπιέται αλλά όχι από ελεημοσύνη, που θέλει να πετάξει στους ουρανούς του κόσμου ακόμη και με σπασμένο φτερό αλλά και που βλέπει τη ζωή σαν ένα μαγικό τσίρκο που παίζει μια και μοναδική παράσταση… Ακούει τη φωνή του χρόνου να του δίνει ελπίδα διαφυγής και φωνάζει με όλη του τη δύναμη «έϊ Ταξιδευτή», στον καθένα από μας, προτρέποντάς μας να αγαπάμε γιατί αυτό είναι τελικά το μόνο που αξίζει.
Καλή ακρόαση
Διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες:
Itunes
YouTube
