Γράμμα στον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο από την μακρινή Κω μέσω του Νίκου Καββαδία

Μέρες  του Δεκέμβρη του 2019 μ. Χ.

Γράμμα στον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο από την μακρινή Κω μέσω του Νίκου Καββαδία

            Αν ο έρωτας αποφάσιζε να μεταμορφωθεί  σε ποιητική φωνή, δημιουργώντας ένα σύμπαν εξωτικό, διάχυτο από την νοσταλγία των ναυτικών,  λιμάνια γεμάτα πόρνες και ναρκωτικά, σίγουρα θα διάλεγε την παράξενη, αλλά τόσο αληθινή φωνή σου. Έναν λυπημένο ποιητή θα διάλεγε, ταξιδευτή των γαλάζιων πόντων  που δεν δαμάζει τα στοιχεία της θάλασσας  για να γίνει ο ίδιος θαλασσόλυκος, αλλά μιλά με την πιο ανθρώπινη φωνή που διαθέτει, την πιο ξεκάθαρη, για τη Γυναίκα που ποθεί, που ονειρεύεται, έλκεται από τη γοητεία της και την απουσία της  και που ποτέ δεν κατάφερε ν’ αγγίξει.   Σου γράφω αυτό το γράμμα αγαπητέ Νίκο γιατί για μένα ήσουν  ο πιο ερωτικός Έλληνας ποιητής, αυτός που μίλησε για την παράξενη ελευθερία  «πάνω στο φτερό του καρχαρία» και για την δύναμη που κρύβει η ζωή όταν ανατρέπονται οι συμβάσεις της.

               Αγαπητέ Θάνο μέσω της μουσικής σου, μας έμαθες να σκύβουμε πάνω στο αδύνατο όπως έλεγες,  να βλέπουμε τον κόσμο από το φτερό του καρχαρία. Μας έμαθες να ταξιδεύουμε στη Γη, να καθόμαστε στην ψηλότερη κορφή της, όχι για να καρφώσουμε την σημαία μας, αλλά για να χαρούμε το γιγάντιο δρασκέλισμά της  που μας παρασέρνει σαν σβούρα μαζί της,  με όλες τις αγωνίες μας, τις επιθυμίες μας,  τους φόβους μας, τις ανησυχίες μας, τις λαχτάρες μας, τους έρωτές μας, τα κρυφά φιλιά μας, την υπέροχη ευθυμία μας, τις ξαφνικές  ανατριχίλες μας, τα μαγευτικά μεσημέρια μας, τους αξέχαστους ιριδισμούς μας, τις κοπιαστικές προσπάθειές μας σαν των Τρώων, αλλά που κομμάτι κατορθώνουμε  κομμάτι προχωράμε, για τις στοχαστικές νέες δράσεις μας, για τα νέα επαναστατικά σχέδια μας, για τα νέα αδύνατα να κατακτήσουμε. Όσο μπορούμε…..……

      Μας έμαθες πως η μελοποιημένη ποίηση μπορεί να φωτίσει κρυμμένα επίπεδα του ποιήματος. Ίσως η τέχνη, μέσω της μουσικής, της ποίησης να  εξανθρωπίζει και να απελευθερώνει τον άνθρωπο, μαθαίνοντάς του, τις αιώνιες και τόσο οδυνηρές αλήθειες. Η μουσική σου ήταν ένα νέο παράθυρο οπτικής για την κατανόηση του κόσμου. Ίσως γιατί τα τραγούδια σου ήταν μια ασπίδα για μένα, για μας. Τα καλά βιβλία, λένε οι συγγραφείς,  ‘‘συνασπίζονται’’ για να μας  προφυλάξουν. Μα μαθαίνουν  όχι μόνο πώς να πεθάνουμε, αλλά και πώς να ζήσουμε. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει και για τα τραγούδια. Αυτά τα τρίλεπτα με την ομορφότερη ιστορία του κόσμου που μας αναγκάζει να ταξιδεύουμε μουσικά και στιχουργικά. Έπιασες τον παλμό της εποχή σου και αυτό σου το χρωστάμε. Η μουσική σου μας έδωσε την λεπτότητα κατανόησης της ζωής. Μας  έδωσε το κουράγιο σ’ εποχές δύσκολες όπως η σημερινή, να ανακαλύψουμε ξανά τη ζωή. Μας έπιασες από το χέρι και μας έδειξες όχι πως σωθούμε αλλά μας έδειξες τη ζωή μέσα από τον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων.

           Οι φιλολογικοί κύκλοι αγαπητέ Νίκο για χρόνια σ’ έχουν  εξορίσει  από τα εγχειρίδια της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Είναι οι ίδιοι κύκλοι  σημερινοί προστάτες τής ηθικής που θέλουν να μας προστατεύσουν από τους « βέβηλους», τους « μιαρούς», τους « ασεβής», τους « άπιστους». Είναι οι ίδιοι  σωτήρες ενός κόσμου που βουλιάζει οριστικά, οι ίδιοι ηθικοί προστάτες με  τες έκνομες ηδονές τους, την πανίσχυρη τιάρα και μίτρα τους,  φορείς διαπλοκής,  ακλόνητων προνομίων και μεταφυσικής. Είναι οι ίδιοι που δωροδοκούν για Α’ θέση στον Παράδεισο, ενώ στη Γη σέρνονται κάτω από αργυρά και χρυσά πέπλα.  Σε μια Ελλάδα  γεμάτη κάστρα από θεοκρατικά απομεινάρια και σατραπείες τού πλούτου, η ποίηση σου μας έδωσε τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε την άλλη αντίληψη για να βλέπουμε πίσω και μέσα στα πράγματα, γιατί λάμπει πέρα και πάνω από τις αναθυμιάσεις τής νεοελληνικής ηθικής, χαμένη λες σ’ ένα κόσμο τόσο μακρινό, τόσο εξωτικό αλλά  και  οικείο.

      Αγαπητέ Θάνο σού αφιερώνω αυτές τις λέξεις  σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα μουσικά ταξίδια που μου πρόσφερες,  για εκείνες τις  μικρές ανατριχίλες που νιώθει  κάποιος  όταν ακούει την εκτέλεση των “7 Νάνων”. Ίσως η ποίηση να ήταν για σένα μια

‘‘ Σκοτεινή Λάμψη ’’, όπως είχε  γράψει ο Κορνέιγ, ή όπως έλεγε ο ζωγράφος Μπουζιάνης  για τη ζωγραφική: « Σας χαρίζω το φως. Εγώ κρατώ την αντανάκλασή του! ».  Αν ισχύει η ρήση ότι θάνατος ίσον χρόνος και όχι το αντίστροφο τότε ο θάνατος δεν είναι άλλος από τον χρόνο της ζωής που ζήσαμε επάνω στη Γη  και για αυτό άξιζε η προσπάθεια και τότε ίσως δούμε την αντανάκλασή της από αυτό που ζήσαμε, γιατί κάθε άνθρωπος πάνω στη Γη, πάνω σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη από τον άνθρωπο, αξίζει  η προσπάθεια για να ζήσει και εσύ αγαπητέ και  μακρινέ Θάνε Μικρούτσικε μάς έμαθες με ποιο τρόπο, να κατακτήσουμε το αδύνατο, αφήνοντας ένα παράθυρο στο όνειρο, και ίσως για αυτό να έχει αξία η ζωή, για να προσπαθούμε στην αναζήτηση του πολύτιμου. Θέλω να σου σου αποκαλύψω κάτι. Όταν σε παρακολουθώ να ερμηνεύεις  τους “7 Νάνους”, έχεις φύγει ήδη σε άλλη διάσταση και απλώς έρχεσαι μετά για το χειροκρότημα.  Σε χειροκροτώ από την μακρινή Κω και σου αφιερώνω  τις παρακάτω λέξεις.

Οι άνθρωποι ξεχνιούνται…………………. όταν σταματήσουμε να τους θυμόμαστε.

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο

Αλλά το τελευταίο ταξίδι έτυχε

Για τις δύσκολες βάρδιες τ’ ουρανού

Με τα παράξενα φανάρια

Που,   δεν τα βλέπεις καθώς λένε με το πρώτο.

Βασίλης Ν. Πης

Συγγραφέας

Κως, 30-12-2019 μ.Χ.