Σαν σήμερα 12 Ιουνίου του 1923 γεννήθηκε στην Αντιμάχεια η Άννα μας | Το σπίτι της πρέπει και επιβάλλεται να υπάρξει Ενδιαφέρον -Τρόπος και Λύση ώστε να επανακτηθεί

Σαν σήμερα 12 Ιουνίου του 1923 γεννήθηκε στην Αντιμάχεια της Κω η σπουδαία ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός της Παραδοσιακής μας Δωδεκανησιακής μουσικής Άννα Σαρρή-Καραμπεσίνη. Η μέρα όμως η φετινή είναι θλιβερή όπως και όλες οι μέρες από τις 7/09/2018 που η Άννα μας έφυγε εντελώς ξαφνικά από κοντά μας. Όλα φέτος είναι δραματικά διαφορετικά… είναι πολύ λίγο το χρονικό διάστημα που έχει περάσει για να μπορέσεις να συγκρίνεις και να συνειδητοποιήσεις την διαφορά αυτής της μέρας μέσα σε αυτόν τον χρόνο που πέρασε. Και τι να κράτησεις ; Την ανάμνηση; Που η παρουσία της ανάμεσα μας ήταν ένα ακόμα ακριβό δώρο της Άννας μας σε όλους που παρευρεθήκαμε στα περσινά της γενέθλια. Ή την πραγματικότητα της φετινής μέρας που είναι σαν να εκδικείται με το χειρότερο τρόπο για όλη αυτή τη χαρά που πέρσι μας έδωσε. Προσωπικά η απουσία της μου είναι οδυνηρά έντονη … η σκέψη και μόνο ότι το σπιτάκι της είναι άδειο χωρίς εκείνη αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να με γεμίζει θλίψη. Το σπιτάκι της…που για μένα ήταν το ομορφότερο της Κω! Η παρουσία της εκεί έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις γεμίζοντας το ολόκληρο με την φωνή της, με τις κουβέντες της και με το αληθινό της χαμόγελο. Και ας ήταν η ίδια μικροκαμωμένη και ας φαινόταν εύθραυστη… η δύναμη, η αντοχή, το κουράγιο και η όρεξη που είχε για ζωή την έκαναν μοναδική και αξιοθαύμαστη παραδίδοντας καθημερινά μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας σε εκείνους μόνο που ήταν ικανοί να εισπράξουν να ερμηνεύσουν και να νιώσουν αυτή την φιλοσοφία και απόλυτα σταθερή στάση μιας ολόκληρης ζωής. Μιας ζωής Ανθρώπου- Καλλιτέχνη που ως Θεού δημιούργημα και των χειρών του ποίημα τον δόξασε και τον ευαρέστησε αγωνιζόμενη τον αγώναν των καλών διατηρώντας έως τέλους του δρόμου ακέραιη τη πίστη της διεκδικώντας έτσι επάξια τον στέφανον της δικαιοσύνης. Το σπιτάκι της…που από τα τόσα πολλά που μου είχε πει για αυτό, το ένιωσα έτσι ακριβώς όπως και η ίδια το ένιωθε , παλάτι – κάστρο – ανάκτορο αλλά και καταφύγιο- λιμάνι απάνεμο – κουκούλι – απάγκιο και πόσα άλλα θα μπορούσα να πω για το σπιτάκι της που με την απλότητα και την λιτότητα του καθώς και με την μοναδική φιλοξενία που η Άννα μας προσέφερε εγκάρδια σε όλους ,τραβούσε σαν μαγνήτης ! Το σπιτάκι της το αγαπούσε πάρα πολύ ! Ποτέ δεν έλεγε το σπίτι μου… πάντα το σπιτάκι μου έλεγε όταν αναφερόταν σε αυτό και θαύμαζε (εκπλησσόμενη και η ίδια ) όταν σκεφτόταν πόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν περάσει από αυτό το μικρό σπιτάκι της. Άλλες πάλι φορές μελαγχολούσε όταν η σκέψη της γυρνούσε στα παλιά και θυμόταν τους αγαπημένους της ( που είχαν φύγει) και ειδικά τον Μπάμπη της, την Αθηνά της αλλά πολύ περισσότερο την Ευτυχία της που μοιράστηκαν οι δυό τους πολλές από τις χαρές και τις λύπες τους. Θυμάμαι πολύ έντονα, όταν μαζί με φίλους ανακαινίσαμε το σπιτάκι της, πόση αγωνία είχα μήπως με τις αλλαγές που κάναμε ένιωθε άβολα, ευτυχώς όμως γρήγορα ανακουφίστηκα όταν μόλις το πρωτοείδε είπε χαρούμενη μπροστά σε όλους που ήταν εκεί ….
‘’Τώρα είμαι κανονική Αρχόντισσα!!’’ Η Άννα μας ζει καθημερινά στη σκέψη μας και στην καρδία μας και η θέση που έχει εκεί είναι αποκλειστικά δική της και ξεχωριστή. Όμως η Άννα μας πρέπει να έχει ακόμα και σήμερα τη θέση της στο σπίτι αυτό που έζησε με τους δικούς της ανθρώπους , τα περισσότερα χρόνια της ζωής της εώς και το τέλος του βιολογικού της κύκλου, εκεί που δημιούργησε μας με την Ευτυχία της όλο αυτό τον σπουδαίο πολιτιστικό θησαυρό. Το σπίτι αυτό όμως σήμερα έχει… διπλό πόνο! Πρώτον ότι η Άννα μας δεν είναι πια εκεί κι αυτό είναι ότι χειρότερο…. Και δεύτερον γιατί βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια σε μια άτυχη κατάσταση ταλαιπωρίας καθώς και σε ένα άδικο ιδιοκτησιακό καθεστώς που απαράδεκτες συνθήκες και συγκυρίες επέτρεψαν τη συμβολαιογραφική πράξη μεταβίβασης του. Θα πρέπει,λοιπόν, οι εμπλεκόμενοι σε αυτή την κατάσταση να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αναγνωρίσουν ( έστω και αργά) την προσφορά της Άννας Σαρρή-Καραμπεσίνη και της Ευτυχίας Σαρρή για το λόγο και μόνο ότι πρόκειται για δύο πολύ σημαντικές καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Παραδοσιακής μας μουσικής των Δωδεκανήσων και ιδιαίτερα της Κω. Το σπίτι αυτό πρέπει και επιβάλλεται να υπάρξει Ενδιαφέρον -Τρόπος και Λύση ώστε να επανακτηθεί μέσω Περιφέρειας – Δήμου – Τοπικών Αρχών και Πολιτιστικών Συλλόγων-Φορέων που παραδίδοντάς το ως πολιτιστικό κληροδότημα στον λαό της Κω και ειδικά στους νέους ώστε να παραμείνει έτσι ως σημείο αναφοράς των δυο αυτών αυθεντικών ερμηνευτριών. Να συγκεντρωθεί όλο το υλικό που υπάρχει σε αυτόν ακριβός τον χώρο δημιουργίας του, έχοντας εκεί ελεύθερα πρόσβαση όσοι θα ενδιαφερθούν να μελετήσουν να ενημερωθούν και να γνωρίσουν το έργο της Άννας Σαρρή –Καραμπεσίνη και της Ευτυχίας Σαρρή που τους παραδίδεται ως μία ανόθευτα ολοκληρωμένη παρακαταθήκη της μουσικής παράδοσης της Κω.

‘’Το σπιτάκι σου….’’

Κλειστό είναι το σπιτάκι σου και η πόρτα δεν ανοίγει οι ΄ποεσπερίδες έπαψαν και η Κυρά ‘χει φύγει.

Δεν τραγουδάνε τώρα πια…αλάργεψαν τ’ αηδόνια που το ‘πνιγαν μελωδικά κοντά εβδομήντα χρονιά.

Αλλού την χτίσαν την φωλιά, μαζί θα τραγουδάνε και την δική σου την φωλιά έρμη την παρατάνε.

Αυτό που ήταν αρσανάς στις μοίρας σας τις μπόρες λιμάνι λύπης και χαράς για χρόνια, μέρες, ώρες.

Το σπίτι σου που φτιάξαμε λίγοι καλοί σου φίλοι με μόνη μας αξίωση το γέλιο σου στα χείλη.

Πως έφυγες βρε Άννα μου και τ άφησες κλεισμένο τώρα που το χαιρόσουνα πάλι Χαροκαμένο.

Κι ‘άλλες φορές στου Χάροντα βρέθηκε στην οργή του μα το δικό σου το φευγιό…χαριστική βολή του.

Δεν χόρτασε θανατικό να σπέρνει στη ζωή σου ξαπόστασε, θυμήθηκε να πάρει την δική σου.

Έπιασε το δρεπάνι του κι άπονα το καρφώνει ν’ αποθερίσει στου Σαρρή το μαρμαρένιο αλώνι.

Δεν θα ‘ρθει ταχυδρόμος πια γράμματα για να φέρει γιατί η Άννα έφυγε πήγε σε άλλα μέρη.

Ούτε και τα ξενάκια σου που τόσο σ’ αγαπούσαν και έρχονταν στο σπίτι σου…θαρρείς και προσκυνούσαν.

Όσοι περάσαν από ‘κει αυτοί το ξέρουν μόνο τώρα που είναι πια κλειστό το πόσο νιώθουν πόνο.

Ποιος στην Αβέρωφ πέρασε και σπίτι σου μη κάτσει; Και ποιο περνάει σήμερα να μην αναστενάξει;

Ποιος είναι αυτός που δεν θα πει…’’Αχ που ΄σαι μορέ Άννα;’’ Και σαν παιδί μη λυπηθεί π ’ορφάνεψε από μάνα.

Φως δεν ανάβει τώρα πια ζωή ούτε σημάδι κι΄ αν έξω ο ήλιος χαίρετε μέσα σ’ αυτό σκοτάδι.

Δεν παίζουν τα τραγούδια σου απ’ το πρωί ως το βράδυ του ‘’Θεοχάρη τα γρι-γρι’’ δεν ρίχνουν παραγάδι.

‘’Την θάλασσα την γαλανή’’ δεν θα την τραγουδήσεις ‘’Ο χωρισμός είναι σκληρός…έφυγες μα μην αργήσεις .‘’

Ούτε το ‘’Διοσμαράκι σου’’ θα παίζει το καημένο… όμως η γλάστρα σου είναι εκεί δώρο πεθυμησμένο.

Κι έχει φουντώσει. καρτερεί. πάλι για να γυρίσεις να κόψεις τα κλωνάκια του μ’ αγάπη να χαρίσεις.

Ειν’ όλα όπως τα άφησες σαν να σε περιμένουν κι ώσπου να ‘ρθείς…όπως κι αν ‘ρθεις όλα εδώ ‘πομένουν.

Εδώ είναι τα έργα σου, εδώ τα πράγματά σου, εδώ οι φωτογραφίες σου, εδώ και η δουλεία σου.

Μόνο εσύ δεν είσαι εδώ…μα ο ίσκιός σου βαραίνει και η σκιά σου έμεινε στο σπίτι σου κλεισμένη.

Και περιμένεις για να δεις και θες για να το γλιτώσεις δίκιο να γίνει το άδικο αλλιώς…θα το στοιχειώσεις.

Τι πόνος και τι βάσανα, πόση πίκρα, φαρμάκι και πόσα δάκρυα καυτά σε τούτο το σπιτάκι.

Πόση ήταν η συμφορά και πόση η δυστυχία που πέρασαν η Αθηνά κι δόλια η Ευτυχία.

Σ’ αυτό το σπίτι ρίζωσαν με υπομονή μεγαλη σ’ ένα κρεβάτι ήταν η μιά, σε μια καρέκλα η άλλη.

Η τσουλιχτή καρέκλα της ήτανε μες στ’ αυτιά σου ακόμα τώρα το ‘λεγες και σπάραζε η καρδιά σου.

Το πότισαν με δάκρυα και το ‘βρεξαν με κλάμα και μαρτυρούν οι τοίχοι του το μαύρο τους το δράμα.

Κάθε γωνιά του κι όνομα…θέσεις συγκεκριμένες είχε η κάθε μία σας…μαζί συντοφιασμένες!

Και εσύ…εκεί ακλόνητη, κολόνα του σπιτιού σου συντρέχτρα ,μάνα κι’ αδερφή ει βάρος του εαυτού σου
.
Την πληγωμένη τους καρδιά να την παρηγορήσεις και να γητεύεις τις πληγές να της ανακουφίσεις.

Το πόσο αγωνιστικές μόνο ο Θεός μα η θέληση σου ήταν γροθιά απάνω στο μαχαίρι.

Και μέτραγες απώλειες…οι θέσεις τους ν’ αδειάζουν να μην ακούς να σου μιλούν…μάτια να σε κοιτάζουν.

Μόνη μες στο σπιτάκι σου σ’ έπνιξαν αναμνήσεις κι’ έγραφες ασταμάτητα το πόνο σου να σβήσεις.

Γιατί το σπίτι ετούτο εδώ είχε μια ευλογία η λύπη χαρά να γίνεται, τραγούδι η δυστυχία.

Για αυτό ήρθαν στο κατώφλι σας πολλοί να ‘ποσπερισουν που μια φορά αν το πάτησαν…χίλιες θα το πατήσουν.

Στο σπίτι αυτό όμως γράφτηκαν τραγούδια κι΄ ιστορία που δυο αηδόνια από την Κω χαράξανε πορεία.

Πορεία δύσκολη πολύ να σώσουν τους σκοπούς τους τα ήθη την παράδοση, έθιμα του νησιού τους.

Μέλισσες τις παράδοσης…κυψέλη με τραγούδια που μ’ όρεξη τρυγήσανε του τόπου του λουλούδια.

Κι έφτιαξαν, δημιουργήσαν για να τα παραδώσουν και ότι μπορέσαν μάζεψαν για να τα περισώσουν.

Και όλα αυτά γίναν εδώ σε τούτο το σπιτάκι και αναδείξανε την Κω με πάθος και μεράκι.

Αυτό ήταν η βάση τους, αυτό η δύναμη τους κι όλη η ζωή τους ήταν η Κως…καρδιά και η ψυχή του!

Τώρα…όλοι τους έφυγαν και άδειο απομένει και καρτερεί μ’ απόγνωση το τι το περιμένει.

Τι θα γενεί; Ποιος θα νοιαστεί; Και ποιος θα το φροντίσει; Σ’ άπονα χέρια μη βρεθεί…έτσι μη καταντήσει.

Δεν πρεπει να ερημωθεί…ουτε και να γκρεμίσει και μην υπάρξει άνθρωπος που θα το μαγαρίσει.

Το μέλλον του αβέβαιο…τι θ’ απογίνει άρα; Ίσως να ξαναγεννηθεί….ίσως γίνει κατάρα.

Ποιος νόμος είναι δυνατός την ηθική να σβήσει τιμή κι’ αξιοπρέπεια με μιας να καταργήσει.

Κι’ αν είναι νόμος στα χαρτιά υπάρχει κι αλλός όμως η θεία δίκη που ‘ρχεται και παύει κάθε νόμος.

Το σπίτι αυτό ειν’ ιερό και έχει ιστορία κρατάει μνήμες ζωντανές…ατόφια μαρτυρία!

Είναι ότι απέμεινε και πρέπει για να μείνει να τιμηθούν τα ονόματα Σαρρή-Καραμπεσίνη.

Πλακέτες-δόξες και τιμές δεν έχουνε αξία αν χάσουν το σπιτάκι τους η ‘Άννα κι η Ευτυχία.

Έστω και μετά θάνατον την Κω δεν την αφήνουν αν έχουν τόπο να σταθούν και ‘’ζωντανές’’ να μείνουν.

Η αγάπη που ‘χαν για την Κω ηταν πολύ μεγάλη κι’ αν το σπιτάκι τους σωθεί θα ‘’ζωντανέψουν’’ πάλι.

Υπόλογοι θα είμαστε κι’ άλλοθι δεν υπάρχουν τόσο σ’ αυτούς που έφυγαν μα και σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν.

Χρέος λοιπόν σε όλους μας η Άννα μας αφήνει όσα αυτή δεν μπόρεσε…να κάνουμε για εκείνη!
Όταν θα έρθει η στιγμή πρεπει να ενωθουμε το σπίτι αυτό το ιστορι-ΚΩ…να υπερασπιστούμε.

Πενήντα τετραγωνικά που η μονη του αξία είναι πως έζησαν εκεί η Άννα και η Ευτυχία!

Πενητα τετραγωνικά για την Καραμπεσίνη το σύμβολο της ανθρωπιάς και της ταπεινοσύνης.

Πενήντα τετραγωνικά…τι είναι στις Κω τα τόσα; Μα διαφορά έχει αν διαβαστεί με τις ψυχής την γλώσσα!

Όφειλα να ενημερωθούν όσοι τις ‘’τραγουδάνε’’ ΤΩΡΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΝΑΝΕ!

Το έκανα κι’ άλλες φορές και θα το ξανακάνω και για την Άννα θα μιλώ έως ότου να πεθάνω.

Κλείνω τα αυτιά τα ματιά μου κάνω οτι λέει η ψυχή μου λογοδοτώ μπρος στον Θεό και στην συνείδηση μου.

Τέλος… με πράξεις τους τιμάς αυτούς που ‘χουν προσφέρει και κάνει πράξεις όποιος αγαπά και από αγάπη ξέρει.

Θα τους χρωστάμε όλοι εμείς σ’ εκείνες που για χρόνια δουλέψανε πολύ σκληρά και τραγουδούν αιώνια.

Η Άννα ακόμα κι’ από εκεί μια ευκαιρία δίνει σε όλους εμάς μου ξέρουμε τι εστί Καραμπεσίνη!

Πάση θυσία να σωθεί και ανοιχτό να μείνει να έχουνε τόπο οι αδερφές ΣΑΡΡΗ-ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗ!

Για την Άννα μου…την Άννα μας…την Άννα σας!!! ( Έτσι έλεγε η Έφη όταν μιλούσε για την Άννα της!)

Υ.Γ
Προσωπικά ότι μου έχει δώσει η Άννα μου και έχω στη κατοχή μου και σε οποιαδήποτε μορφή μου ανήκει θα είμαι ο πρώτος που θα τα παραδώσω όταν αυτό πραγματοποιηθεί. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για την Άννα μου ως ένδειξη της αγάπης που μου έδειξε. Δούλεψα πολύ και θα δουλέψω ακόμα περισσότερο για την Άννα μας, είναι μια υπόσχεση που μου ζήτησε επίμονα να της δώσω και που την πήρε ( φεύγοντας ήσυχη) μαζί της. Ό,τι της υποσχέθηκα ( αν με έχει ο Θεός καλά ) θα το κάνω… μόνο που θέλω χρόνο να ξεπεράσω το ξαφνικό της φευγιό που ακόμα με πονά. Δεν πρόλαβα να κάνω όλα όσα ήθελε … όλα όσα είχα ετοιμάσει και έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια και χαιρόταν που γίνονταν πράξη. ‘’Δεν προλάβαμε… όσο ήσουν εδώ Όμως θα γίνουν Άννα μου Θα γίνουνε καλή μου Και θα χαρεί η ψυχούλα σου και πάλι η δική μου’’ Έχω φίλους στη Κω καλούς και αγαπημένους… πολλούς από αυτούς τους γνώρισα μέσω της Άννας μας και η κοινή μας αγάπη για εκείνη ήταν και είναι ακόμα δυνατή. Την Κω την λατρεύω… η Άννα μου είναι μάνα της καρδιάς μου και είναι από την Κω!
Η Κως λοιπόν για μένα είναι η πατρίδα της καρδιάς μου!