Θλίψη για τον Χρήστο Γραμματίδη: Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο

Ο Χρήστος κοίταξε τον καρκίνο στα μάτια. Δεν τον φοβήθηκε ούτε στιγμή. Γι’ αυτό και όποτε μπορούσε δημοσίευε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook τα νεότερα για την κατάσταση της υγείας του.

Ήθελε να μοιράζεται με τους φίλους του τις δύσκολες στιγμές που περνούσε και παράλληλα να στέλνει μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας σε όσους αντιμετώπιζαν παρόμοιες καταστάσεις.

Οι συγκλονιστικές αναρτήσεις του μέσα από τον Ευαγγελισμό όπου έδινε τον δικό του τεράστιο αγώνα τους τελευταίους μήνες, αποδεικνύουν το απαράμιλλο θάρρος του απέναντι στην αρρώστια.

Μετά από πολύμηνη και γενναία μάχη, ο Χρήστος Γραμματίδης άφησε την τελευταία του πνοή, βυθίζοντας στο πένθος συγγενείς, φίλους και όσους τον γνώριζαν.

Η διάγνωση και η μεγάλη μάχη

Ο Χρήστος Γραμματίδης διαγνώστηκε πριν κάποιους μήνες με μη Hodgkins λέμφωμα σταδίου 4, ένα είδος καρκίνου του λεμφικού συστήματος.

Σε συνέντευξή του είχε περιγράψει τις σκέψεις του από τη στιγμή της διάγνωσης:

«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω, αλλά φοβάμαι τον πόνο και την κατάρρευση. Δεν ήθελα να υποφέρω, να γίνω σκελετός και να μην μπορώ να κουνηθώ. Σε σκέψεις περί αδίκου δεν μπήκα ποτέ. Και θα ήταν και γελοίο. Δηλαδή θα ήταν δίκαιο να αρρώσταινε κάποιος άλλος; Υπάρχει δίκαιη αρρώστια; Εφόσον είμαστε θνητοί, παίζουν κι αυτά.

Τουλάχιστον εγώ ζω στη Δύση του 21ου αιώνα, όπου έχουμε φάρμακα και θεραπείες. Αυτός που έχει λέμφωμα στο Μπουρούντι, ξέρω γω, τι να πει για αδικία; (…)

Σήμερα σκέφτομαι ότι με νοιάζει τελικά αν θα πεθάνω. Δεν θέλω, είναι νωρίς. Επιμένω ότι δεν θέλω να γεράσω πολύ, να γίνω ραμολί, αλλά τα 35 δεν μου φτάνουν. Θέλω αλλά τόσα σίγουρα. Δεν φοβάμαι τόσο, εξοικειώνεσαι σιγά-σιγά, αλλά κάποιες στιγμές νιώθω ότι έχω κουραστεί. ’Ντάξει, ανθρώπινο…»

«Χωρίς τη στήριξη που έχω από σύντροφο, οικογένεια, φίλους και γιατρούς, θα είχα πεθάνει ήδη. Δεν έμεινα λεπτό μόνος, δεν με έχουν αφήσει στιγμή. Το δεύτερο που θέλω να πω είναι αλληλένδετο με το πρώτο: έχω δει στο νοσοκομείο πώς περνάνε αυτήν την αρρώστια οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Είναι απάνθρωπο, αβάσταχτο. Μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους. Στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια…»