Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!
ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ. Αποχαιρετούν τα παιδιά της έκτης τάξης του Δημοτικού σχολείου Ζηπαρίου το Δημοτικό με χορούς και με τραγούδια. Στο κατάμεστο από γονείς και κόσμο θεατράκι στην Πλατεία Κ. Κιαπόκα τα παιδιά μας εντυπωσίασαν από τις χορευτικές τους ικανότητες με χορούς από όλη την Ελλάδα. Εκτός τις γραμματικές τους γνώσεις, μας έδειξαν ότι έχουν και χορευτικές, που φυσικά τις οφείλουν στους δασκάλους και γονείς τους. Πράγματι μιμητές των αρχαίων προγόνων τους, «στους μεν γονείς χρωστάνε το ζην, στους δε διδασκάλους τους το ευ ζην». Λίγο ο καιρός μας τα χάλασε με τη βροχούλα και μεταφερθήκαμε στην αίθουσα πολλαπλών χρίσεων που συνέχισαν τους χορούς. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων τους πρόσφερε αναμνηστικά δώρα, και οι δάσκαλοί τους τα αποχαιρέτισαν με συγκίνηση, όπως και τα παιδιά. Έζησαν πολλά. Οι χαρές και οι λύπες τους, μπήκαν στο συρτάρι της δικής τους ιστορίας. Οι δάσκαλοι τους ξέρουν τι είναι αυτό που τους έδωσαν. Πως ανεβαίνουν στο επόμενο σκαλοπάτι της σχολικής ζωής τους. Ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Πιστεύουν ακόμα στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα τους. Είναι στο χέρι μας να μην τα προδώσουμε. Αυτά τα παιδιά αποχαιρετούν το Δημοτικό με το »Όνειρο για καλλίτερο αύριο” Οι ευχές μας και ελπίδες μας μαζί τους.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Σε εξέλιξη βρίσκεται η προσπάθεια των μαθητών που συμμετέχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, ελπίζοντας ότι τα όνειρα που χρόνια έπλαθαν και σμίλευαν στα θρανία των σχολείων τους αλλά και στα θρανία των φροντιστηρίων θα πραγματοποιηθούν. Τώρα, από την άλλη πλευρά οι γονείς των παιδιών περιμένουν και κείνοι με αφάνταστη αγωνία, να αποδώσουν καρπούς οι στερήσεις και οι θυσίες που κατέβαλαν προκειμένου να προετοιμάσουν τα παιδιά τους όσο το δυνατό καλύτερα μπορούσαν. Η αγωνία και το άγχος και από τις δυο πλευρές έχει φθάσει στο ψηλότερο σκαλοπάτι των πυραμίδων τους, κι όλοι περιμένουν κι ελπίζουν ότι θα ζήσουν την υπέροχη κείνη στιγμή που θα νοιώσουν να βγαίνει από τα εσώψυχά τους ο αναστεναγμός της ικανοποίησης και της δικαίωσης. Μπροστά στην επιτυχία των παιδιών, το οικονομικό πρόβλημα που χρόνια τώρα ταλανίζει την ελληνική οικογένεια, εκτός ορισμένων οικογενειών βέβαια, προς στιγμή έχει τοποθετηθεί στο πίσω μέρος του μυαλού τους. «Να περάσει κάπου το παιδί», λένε οι γονείς, «και θα το παλέψουμε κι αυτό». Και στο όνειρο της επιτυχίας ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα στεγνά από την αγωνία χείλη τους ελπίζοντας ότι θα παραμείνει εκεί και δεν θα το σβήσει ο στεναγμός της αποτυχίας. Δύσκολα χρόνια ετούτα τα τελευταία που διαβαίνουμε για όλους μας, πολύ περισσότερο όμως είναι δύσκολα για τις οικογένειες που έχουν παιδιά να σπουδάσουν. Φανταστείτε το φτωχό γονιό που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να στείλει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο, πως αισθάνεται. Και πολύ περισσότερο πόσο άσχημα αισθάνεται ο μαθητής που του τσακίζει τα φτερά η οικονομική κρίση και δεν τ’ αφήνει λεύτερο να πετάξει. Ποιος όμως ευθύνεται γι’ αυτό; Κάποιοι ευθύνονται βέβαια για όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση. Δεν είναι βέβαια η κατάλληλη στιγμή να το αναλύσουμε αυτό το τεράστιο θέμα σήμερα. Τώρα, πρέπει οι έχοντες την ευθύνη σήμερα να σκύψουν με σοβαρότητα πάνω από αυτό το μέγα θέμα και να βρουν λύσεις. Λύσεις που θ’ απαλύνουν την αγωνία των φτωχών παιδιών. Πρέπει να βρουν τρόπους που θα αναπτερώσουν τις ελπίδες τους ώστε να πραγματοποιήσουν και κείνα τα όνειρά τους. Και το σπουδαιότερο που πρέπει να επιδιώξουν και να το πετύχουν πάση θυσία είναι να δώσουν τη δυνατότητα στο εξής όλα τα ελληνόπουλα να σπουδάζουν τελείως δωρεάν. Η σημερινή εποχή δυστυχώς θυμίζει περασμένες εποχές. Εποχές πριν τον πόλεμο του σαράντα και μετά απ’ αυτόν. Κάποιοι κυβερνώντες τότε την Ελλάδα μας, φρόντιζαν με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα και δημιουργούσαν στρατιές αγραμμάτων και κατ’ επέκταση σκλάβους και στην καλύτερη περίπτωση πάμφθηνα εργατικά χέρια των τσιφλικάδων και των πλουσίων, ενώ τα δικά τους παιδιά είχαν την δυνατότητα να σπουδάσουν ακόμα και στο εξωτερικό. Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι και σήμερα υπάρχουν νοσταλγοί εκείνων των πέτρινων εποχών, όπως έτσι τις έχει ονομάσει ο συγγραφέας Γιάννης Πολυράκης. Αυτό πρέπει να πετύχουμε αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος. Τόπο και ελπίδα στα νιάτα. Τώρα, για να δώσουμε θάρρος στα παιδιά μας εγώ πιστεύω ότι ο καλός λόγος βοηθάει πάρα πολύ προς την κατεύθυνση της επιτυχίας. Επίσης δεν πρέπει να πιέζουμε τα παιδιά, αντίθετα να τα ενθαρρύνουμε κάνοντάς τα να πιστέψουν ότι κανένας δεν είναι καλύτερος από τον άλλο κι ότι όλοι μπορούν να φθάσουν στην επιτυχία. Επίσης πολύ καλά αποτελέσματα θα φέρει η σοβαρή συζήτηση μεταξύ παιδιών και νέων, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις εκδοχές που μπορεί να προκύψουν. Βέβαια δεν είμαι εγώ ο καταλληλότερος που θα υποδείξει τον καλύτερο τρόπο υποστήριξης των παιδιών μπροστά στη μεγάλη αναμέτρηση των πανελλαδικών εξετάσεων. Πιστεύω όμως, ότι το θάρρος των γονιών που θα δώσουν στα παιδιά τους, παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία τους. Τώρα, αν ο στρατηγός έχει την απαίτηση από το γιο του να γίνει και κείνος στρατηγός, αυτό βέβαια δεν είναι κακό, όμως δεν πρέπει να του το επιβάλλει αυτό. Μπορεί το παιδί να θέλει να γίνει δάσκαλος ή μηχανικός. Μπορεί όμως να μη περάσει πουθενά, σε καμία σχολή. Στην τελευταία περίπτωση τι πρέπει να πει στο παιδί του ο πατέρας στρατηγός; Κρίμα τα λεφτά που ξόδεψα; Κρίμα τα ιδιαίτερα μαθήματα που σε ειδικά φροντιστήρια ξόδεψα; Αν του φερθεί έτσι του παιδιού, που δυστυχώς και αυτά συμβαίνουν, τι θα κάνει το παιδί; Δεν θ’ απογοητευτεί περισσότερο; Δεν μπόρεσε να γράψει όπως εκείνο ήθελε, πρέπει εμείς να το βαπτίσουμε, που κι αυτό γίνεται, ανίκανο κι άχρηστο; Εδώ πρέπει να τονίσω ότι ο πόλεμος δεν χάνεται με μια αποτυχημένη μάχη, μήτε κερδίζεται με νίκη στην πρώτη μάχη. Οι στρατηγοί βέβαια το γνωρίζουν πολύ καλύτερα αυτό από μένα. Ο πόλεμος κερδίζεται με την καλή προετοιμασία του στρατεύματος και με ακμαίο ηθικό των στρατιωτών. Αυτά τα δυο πιστεύω εγώ ότι φέρνουν τις πολυπόθητες δάφνες της νίκης. Και ο γονιός, ο κάθε γονιός, είναι ένας στρατηγός.
Γιώργος Κουτσουδάκης
