Χρήστος Νέγκας: Ο Ελληνας ζεν πρεμιέ του σινεμά, πατέρας της Αθηναΐδας Νέγκα, που πνίγηκε στα 45 του [εικόνες & βίντεο]

Ποιος ήταν ο Χρήστος Νέγκας, ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου;

Στον πατέρα της, Χρήστο Νέγκα, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή πριν από 38 ολόκληρα χρόνια μίλησε στην εκπομπή «Μετά τα μεσάνυχτα» η Αθηναΐς Νέγκα. Η παρουσιάστρια και ραδιοφωνική παραγωγός έχει αναφερθεί και στο παρελθόν στον διάσημο πατέρα της, που έκανε την δική του καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, όταν τον έχασε σε ηλικία μόλις 7 ετών.

Ο ζεν πρεμιέ Χρήστος Νέγκας

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1936 και αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Ο Χρήστος Νέγκας ξεκίνησε την καριέρα του από το θέατρο. Μάλιστα, είχε την τύχη να εμφανιστεί πρώτη φορά στη σκηνή, στο έργο του Αλέκου Γαλανού «Κόκκινα Φανάρια». Πρόκειται για το θεατρικό στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη και μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Χρήστος Νέγκας πήρε μέρος σε πολλές ταινίες, κυρίως δραματικές τη δεκαετία του ‘60. Συνολικά εμφανίστηκε σε 36 από αυτές, ενώ ξεχώρισε κατά κύριο λόγο για τους δραματικούς ρόλους που υποδύθηκε. Το 1966 ο Νέγκας κρατά έναν μικρό ρόλο στην ελληνογαλλική παραγωγή «Ο Μαιγκρέ στην πιο μεγάλη του υπόθεση» («Une balle au coeur» ο πρωτότυπος τίτλος της).

Ο Νέγκας στο «Κάτι Να Καίει»

Μπορεί να καθιερώθηκε στο σινεμά μέσα από δραματικούς ρόλους, οι περισσότεροι όμως στην Ελλάδα σήμερα θυμούνται τον Χρήστο Νέγκα από μια κωμωδία. Το εύθυμο μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Κάτι να καίει» με ένα μεγάλο καστ ηθοποιών προβλήθηκε τον Γενάρη του 1964 και έσπασε τα ταμία.

Το φιλμ με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Κώστα Βουτσά και πολλούς ακόμη ηθοποιούς έκοψε περισσότερες από 660 χιλιάδες εισιτήρια και βρέθηκε στην πρώτη θέση μεταξύ 92 ταινιών που προβλήθηκαν στα σινεμά της χώρας εκείνη τη χρονιά.

Ο Χρήστος Νέγκας αναλαμβάνει τον ρόλο του ζεν πρεμιέ και παίζει πλάι στην πρωτοεμφανιζόμενη το 1964, Έλενα Ναθανήλ. Η ντίβα του ελληνικού σινεμά ήταν τότε μόλις 16 ετών και εργαζόταν ως μοντέλο. Ο Γιάννης Δαλιανίδης την είχε συναντήσει στα στούντιο της Φίνος Φιλμ και της πρότεινε να παίξει στην ταινία. Ήταν εκείνος που της έδωσε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ναθαήλ, αφού το πραγματικό της όνομα ήταν Δεληβασίλη.

Από τη δεκαετία του ‘70 οι εμφανίσεις του Χρήστου Νέγκα στο σινεμά περιορίζονται σημαντικά. Ωστόσο, κάνει ένα πέρασμα από τις πρώτες τηλεοπτικές απόπειρες της ελληνικής τηλεόρασης. Θα εμφανιστεί στη σειρά «Ξενοδοχείο ο 7ος ουρανός», μια παραγωγή με αυτοτελείς ιστορίες με πρωταγωνιστές ένοικους ενός ξενοδοχείου. Την ίδια χρονιά, ο Νέγκας συμμετέχει και στην τηλεοπτική σειρά “Ο Κουσούρης” όπου εμφανίζεται ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Λίγο πριν το θάνατό του, ο Χρήστος Νέγκας εκλέγεται ως ανεξάρτητος στο Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, όντας μέλος της κλαδικής των ηθοποιών της Νέας Δημοκρατίας. Παράλληλα με το κύριο επάγγελμά του διατηρούσε και διαφημιστικό γραφείο.

Το άδοξο φινάλε της ζωής του

Στις 21 Ιουνίου του 1981, ο Χρήστος Νέγκας ήταν μόλις 45 ετών. Ο ηθοποιός κολυμπούσε στα νερά παραλίας της Αναβύσσου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, λουόμενοι εντόπισαν ένα σώμα να επιπλέει, τον τράβηξαν στην ακτή, όμως ήταν ήδη αργά. Ο Χρήστος Νέγκας ήταν ήδη νεκρός. Σύμφωνα με τους γιατρούς που τον εξέτασαν, υπέστη καρδιακή προσβολή την ώρα που κολυμπούσε.

Η κόρη του ήταν τότε μόλις 7 χρόνων. «Θυμάμαι στιγμές με τον πατέρα μου. Εγώ πήγα σχολείο, με διάβαζε ο μπαμπάς μου, με έμαθε να διαβάζω. Μέχρι τα 7 περίπου πιστεύεις ότι ο μπαμπάς σου είναι Σούπερμαν, πιστεύεις ότι είναι άτρωτος, δεν τον έχεις απομυθοποιήσει ακόμα» λέει σήμερα στην Ελεονώρα Μελέτη.

Όπως παραδέχεται η Νέγκα, το γεγονός αυτό σημάδεψε τη ζωή της αποφασιστικά. «Ότι είμαι στη ζωή είμαι εξαιτίας της απώλειας του πατέρα μου» σημειώνει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Είδα τον θάνατο του πατέρα μου στο δελτίο ειδήσεων. Είναι μια απώλεια που δεν μπορείς να ξεπεράσεις ποτέ, είναι πολύ άγρια, πολύ άσχημη…»

Χαρακτηρίζει τον θάνατο του πατέρα της, Χρήστου Νέγκα, σαν «μπάλα γύρω από το πόδι που σε τραβάει στον πάτο», διαπιστώνει όμως πως με τα χρόνια αποτέλεσε και μια μορφή ελευθερίας «που σε κάνει να σταθείς στα πόδια σου».