Παρότι ο κινηματογράφος σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνον που γνώρισε ο κόσμος πριν 40 ή και 50 χρόνια, κάποιες ταινίες έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη. Τόσο για το σύνολο τους, όσο και για μεμονωμένες σκηνές τους.

Σήμερα ζούμε σε μία Ελλάδα που στο κομμάτι των μεγάλων παραγωγών του εξωτερικού, δείχνει να απέχει εν συγκρίσει με την συμμετοχή που είχε κάποτε. Άλλωστε είμαστε η χώρα που είπε όχι στα γυρίσματα του ‘‘Game of Thrones’’ στην Ικαρία και που στο ‘‘Jason Bourne», η παραγωγή αναγκάστηκε να φτιάξει σετ με «ψεύτικο μετρό Αθηνών» και ψεύτικες διαδηλώσεις.

Αυτός όμως δεν είναι ο κανόνας. Σκέψου το ‘‘Mamma Mia’’ στη Σκιάθο και την Σκόπελο, το «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» στην Κεφαλονιά ή και το «Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου» που μας ταξίδεψε στην Ελλάδα του ’50.

Υπήρχε όμως και μία ταινία που γυρίστηκε στην Αθήνα το 1971, όταν ακόμη η δικτατορία δεν είχε τελειώσει. Που έδωσε την αγνή περιπέτεια στο κοινό της και έβαλε στο κινηματογραφικό πλάνο την έκσταση και την αδρεναλίνη της καταδίωξης με αυτοκίνητο, ομοίως με το Bullitt του Steve McQueen. Και αυτή η ταινία δεν ήταν άλλη από τους

Η ταινία

Γαλλικής παραγωγής η ταινία που κυκλοφόρησε με τον τίτλο Le Casse από τον Henri Verneuil – μάλιστα ήρθε πρώτο στις εισπράξεις στο γαλλικό κινηματογράφο. Είναι βασισμένο στη νουβέλα του Ντέιβιντ Γκούντις με τον ομώνυμο τίτλο και περιγράφει μία ληστεία πολύτιμων λίθων που πραγματοποιεί μία συμμορία στην Αθήνα με αρχηγό τον Jean-Paul Belmondo και τον Omar Sharif στον ρόλο ενός διεφθαρμένου Έλληνα αστυνομικού που τα θέλει για τον εαυτό του.

Για όσους δεν την έχουν δει, η ταινία έχει δύο επικά σκηνικά καταδίωξης μέσα από τα οποία μπορεί να δει κανείς την Αθήνα, τον Πειραιά και τα Νότια Προάστια της εποχής. Φυσικά δεν είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο αξίζει να δεις την ταινία. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…

Οι σκηνές

Πρωταγωνιστές δύο κλασσικά αυτοκίνητα της εποχής, το Fiat 124 και το Opel Rekord. Μιλάμε ότι υπήρχαν στημένες κάμερες και μια η οποία ακολουθούσε για τα πλάνα, με τα αυτοκίνητα να περνούν μέσα από τις παλιές συνοικίες του Πειραιά και να φτάνουν μέχρι Φάληρο και Γλυφάδα. Δεν υπάρχουν green screen και αηδίες όπως στα Fast and The Furious. Να φανταστείς πως μετά το πέρας της σκηνής, τα αυτοκίνητα είχαν διαλυθεί εντελώς και δεν ήταν διαθέσιμα ούτε για να κάνουν απόσταση 2 μέτρων – σε μία σκηνή περνούν από κάτω από μία υπόγεια διάβαση διάολε! H συγκεκριμένη σκηνή θεωρείται πλέον από τις κλασσικές στην ιστορία του νεότερου σινεμά.

Η δεύτερη ωστόσο, κάνει τον Jason Bourne να αισθάνεται άχρηστος.  Δεν μιλάμε για αυτοκίνητο αλλά ένα ανθρωποκυνηγητό με πάμπολους κομπάρσους στο Κέντρο της Αθήνας. Οι αστυνομικοί περικυκλώνουν το Hilton. Ο Βelmondo το σκάει καβάλα από το παράθυρο ενός λεωφορείου στην Πανεπιστημίου και τη Βασιλίσσης Σοφίας με τα περιπολικά να τον κυνηγούν. Στο Μέγαρο Μουσικής κατεβαίνει, πηδάει στις οροφές των αυτοκινήτων με highlight τις κορυφαίες εκφράσεις των οδηγών τους και καταλήγει σε άλλο λεωφορείο αφήνοντας εκνευρισμένο τον Omar Sharif.

Πού πήγαν αυτές οι παραγωγές;

Πραγματικά, αν δεν έχεις δει την ταινία, αξίζει μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Εκτός του ότι φαίνεται νοσταλγικά η Αθήνα των ’70s, σου δίνει και την εικόνα του κινηματογράφου της εποχής. Τότε που όλα ήταν πιο ρεαλιστικά και αληθινά, με τους σκηνοθέτες να μην διαλέγουν την ασφαλή οδό των ειδικών εφέ και του green screen. Ήταν η εποχή που έπαιρνες κομπάρσους για το παραμικρό, που τα αυτοκίνητα αχρηστευόντουσαν, που οι εκρήξεις γινόντουσαν επί παρουσία πυροτεχνουργών και που κάθε επικίνδυνη σκηνή σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό γιατί ήξερες πως όλα όσα εξελισσόντουσαν, ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Ομορφιές…

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr