«Ο πρώτος χρόνος που έφυγε ο μπαμπάς μου ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Τα επόμενα χρόνια ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Για να ξεπεράσω τον θάνατο του μπαμπά μου με έχει βοηθήσει η οικογένεια μου. Με έχει βοηθήσει πολύ η Νατάσα και ο ερχομός του παιδιού μου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι. Είναι δύσκολη η απώλεια. Τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Απλά αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι τον σκέφτομαι πιο καλά, σκέφτομαι πιο χαρούμενες στιγμές μας, αναμνήσεις που έχω καλές. Οι πρώτες σκέψεις που είχα τον πρώτο καιρό ήταν τις απώλειας. Υπάρχει θυμός και πολλά “γιατί”. Έλεγα “είναι πολύ νωρίς και δεν του άξιζε. Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις που έκανα», είπε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Βαρδής.
Στην ερώτηση αν «είχε προλάβει να του πεις αυτά που ήθελε;» εκείνος απάντησε: «Για καλή μου τύχη τα λέγαμε όλα. Ήμασταν ένα, ήμασταν πολύ ανοιχτοί. Ήξερα τα πάντα, όσον αφορά τη ζωή του και τις σκέψεις του».
«Ξεκίνησα να ζω με τον μπαμπά μου σε ηλικία 19 ετών. Έφυγε η μαμά μου στην Αμερική, γιατί γνώρισε έναν άντρα και μου είπε “ή θα έρθεις μαζί μου στην Αμερική ή θα μείνεις με τον μπαμπά σου”. Επέλεξα τον πατέρα μου. Τον ήξερα τότε, αλλά όχι ουσιαστικά. Πιο πριν, τον έβλεπα κάποια Σαββατοκύριακα και σε κάποιες γιορτές. Ήταν δύσκολο. Του είχα απίστευτη αδυναμία, χωρίς να τον έχω γνωρίσει όμως ουσιαστικά. Το να μείνουμε μαζί με τον πατέρα μου ήταν και ένα ρίσκο. Τα πρώτα δύο χρόνια που μένα μαζί με τον πατέρα μου ήταν δύσκολα, υπήρχαν πολλοί τσακωμοί. Είμαι τυχερός κι ευλογημένος που τον έζησα».
