Ο Αγγελος Χατζής, που έλαμψε ως χορογράφος και χορευτής στη Λυρική Σκηνή, μιλά για τη συνεργασία του με το «ιερό τέρας» του σινεμά
❱❱ Ο θαυμασμός του για τον Νουρέγιεφ, η σπουδαία καριέρα και η σειρά «Μικρομεσαίοι», που άφησε ιστορία στην τηλεόραση
Από την
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
Αν και το καλλιτεχνικό ντεμπούτο του το έκανε σε παιδική ηλικία στη δραματική ταινία του 1969 «Γυμνοί στον δρόμο», δεν τον κέρδισε η υποκριτική, αλλά ο χορός.
Με πολυετή θητεία στη Λυρική Σκηνή ως χορευτής και χορογράφος, αλλά και με σημαντικές συνεργασίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο Αγγελος Χατζής μιλάει στην «Espresso» για την περίοδο που τον αποκαλούσαν «ξανθό άγγελο» -λόγω της πλούσιας 
κατάξανθης κόμης του-, για τον μέντορα και φίλο του Γιάννη Δαλιανίδη, για την περίοδο που τα λουλούδια στις πρεμιέρες του έφταναν από το καμαρίνι στην είσοδο του θεάτρου, αλλά και το σημερινό… καταφύγιό του κάπου στον Αργοσαρωνικό, στο οποίο τον επισκέπτονται πλέον λίγοι και καλοί φίλοι…
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Μακάρι όλα τα παιδιά να ζούσαν τα δικά μου παιδικά χρόνια! Κατάγομαι από την Αθήνα, μεγάλωσα στον Λυκαβηττό, σε μια πάρα πολύ καλή οικογένεια, όχι πλούσια, αλλά με πολλά αδέρφια, αγαπημένα… Θεωρώ ότι τα παιδικά μου χρόνια ήταν αυτά που μου χάρισαν την επιτυχία αργότερα. Τι θέλω να πω με αυτό; Οταν έχεις καλά παιδικά χρόνια, έχεις και καλά γεράματα!
Με τι ασχολούνταν οι γονείς σας;
Η μητέρα μου είχε ένα ατελιέ και έφτιαχνε ρούχα, ο πατέρας μου ήταν έμπορος. Εκανε εισαγωγές – εξαγωγές ηλεκτρικών ειδών. Ωσπου πήρε τη σύνταξή του και ανοίξαμε το περιβόητο Πιθάρι στον Λυκαβηττό, που ήταν και ιδιοκτησίας μας. Εκεί έμαθα και να μαγειρεύω.
Πώς μπήκε ο χορός στη ζωή σας;
Ηρθε και με βρήκε! Εγώ έκανα ενόργανη γυμναστική και μποξ. Εχω, όμως, και μια αδελφούλα, που τότε κάποιος έπρεπε να την πηγαίνει στο μπαλέτο, και έτσι ο κλήρος έπεσε σε μένα.
Τότε ήρθα σε επαφή με το μπαλέτο. Παράλληλα, έπαιζα σε παιδικό θέατρο και μέσα από αυτό έκανα τραγούδι και χορό. Κάποια στιγμή ο Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο συνεργαζόμουν, είπε στη μητέρα μου «κυρία Χατζή, να πάτε το παιδί να κάνει χορό και τραγούδι».
Οταν ανακοινώσατε στον πατέρα σας ότι θα γίνετε χορευτής, πώς αντέδρασε;
Το ’67, που άρχισα χορό, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Ομως εγώ δεν ήθελα να γίνω χορευτής! Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήθελαν. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με το μποξ. Εκανα ενόργανη γυμναστική, ξιφασκία, έπαιζα μπάλα.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τον χορό;
Το πρώτο θέατρο που γνώρισα μέσα από τον δάσκαλό μου, τον Λεωνίδα Ερενίδη, ήταν η Εθνική Λυρική Σκηνή. Οταν μπήκα πρώτη φορά σε αυτό το θέατρο, είπα: «Εδώ ανήκω». Αργότερα, γνώρισα την όπερα της Κολονίας και είπα το ίδιο, όπως και στην όπερα του Ντίσελντορφ.
Στην Ελλάδα, ειδικά εκείνη την εποχή, ήταν παρεξηγημένος ο χορός…
Οταν ασχολήθηκα εγώ με τον χορό, δεν ήξερα αν είναι παρεξηγημένος ή όχι. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο χορός δεν είναι παρεξηγημένος.
Παρεξηγημένη είναι η κουλτούρα του Ελληνα και ιδιαίτερα εκείνης της εποχής, γιατί σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Ποιες συνεργασίες θυμάστε;
Εχω συνεργαστεί με πολλούς. Αυτόν που θαύμαζα ήταν ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο καλύτερος χορευτής που πέρασε στον κόσμο. Θαύμαζα, όμως, και τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, τον Φερνάντο Μπουχόνες… Ωστόσο, αυτός που με έκανε χορευτή ήταν ο Δανός Πίτερ Σάουφους. Αυτόν μιμήθηκα και έφτιαξα την τεχνική μου. Δεν συνεργάστηκα, ωστόσο, ποτέ μαζί του.
Με τόση εμπειρία, θα πηγαίνατε ως κριτής στο «So you think you can dance» ή στο «Dancing with the stars»;
Αν με καλούσαν, γιατί όχι; Αυτή είναι η δουλειά μου… Τώρα πια να κάνω εγώ κριτική. Το «Dancing» δεν είναι άσχημη εκπομπή. Κάνει τις επιλογές της και απευθύνεται σε ένα άλλο είδος χορού. Αν μπορούσα να κρίνω αυτά τα είδη, θα ήμουν ευτυχής. Είναι σαν να φέρεις στη Λυρική έναν χορογράφο ο οποίος δεν έχει σχέση με τον κλασικό χορό!
Ποιο είναι το πιο όμορφο σχόλιο που έχετε ακούσει από θαυμαστή;
Επαιρνα γράμματα με το τσουβάλι και πολλά λουλούδια. Ομως, το ωραιότερο σχόλιο το έκανε η μαμά μιας νεαρής χορεύτριας. Οταν ήρθε στην παράσταση, μου είπε ότι δεν πίστευε ότι εγώ, που με έβλεπε πριν από χρόνια και με θαύμαζε, τώρα θα χόρευα με την κόρη της. Μάλιστα, μου είπε ότι εντυπωσιάστηκε από την κίνησή μου και ότι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα! Αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο σχόλιο. Μην ξεχνάμε ότι θεωρούμαι ο χορευτής που κατέβηκε πιο αργά από όλους από τη σκηνή στην Ελλάδα! Ηταν στο Ηρώδειο, χορεύοντας Δον Κιχώτη στην original χορογραφία. Ημουν τότε 47 χρόνων.
Τα χρόνια που μεσουρανούσατε σας αποκαλούσαν ξανθό άγγελο!
Ημουν ξανθός! Ξανθοί ήταν και ο πατέρας μου και ο αδερφός μου. Οταν αποφασίζεις να δημιουργήσεις έναν τύπο στο θέατρο και στην τηλεόραση, φροντίζεις να τον κρατάς μέχρι τέλους… Βεβαίως, δεν μπορώ να πω σήμερα ότι είμαι ο ξανθός άγγελος! Σήμερα είμαι ο… μπαμπάς του ξανθού αγγέλου ή, για να είμαι πιο συγκεκριμένος, ο παππούς του.
Υπάρχουν φιλίες στον χώρο σας ή περισσότερα πισώπλατα μαχαιρώματα;
Συνάδελφος και φίλος δεν γίνεται!
Εχετε κάνει μια σπουδαία καριέρα σε Ελλάδα και εξωτερικό ως χορευτής, ωστόσο πολλοί σάς θυμούνται από τους τηλεοπτικούς «Μικρομεσαίους». Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Γιάννη Δαλιανίδη;
Ενα βράδυ, σε ένα ρεστοράν στην πλατεία Προσκόπων, που ήταν καλλιτεχνικό στέκι, λέω στον Γιάννη Δαλιανίδη: «Βάλε με σε ένα επεισόδιο, γιατί έχω “Κάρμεν” τον Φεβρουάριο, να με προβάλεις». Και επειδή μου είχε αδυναμία και ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, μου λέει: «Μόνο ένα; Οσα θες».
Με καλεί, λοιπόν, ένα απόγευμα σπίτι του και μου δίνει ένα πακέτο με 40 επεισόδια. Σαφώς και η χαρά μου ήταν μεγάλη. Γιατί ξεκίνησα ως ηθοποιός σε μικρή ηλικία και μάλιστα στην ταινία «Γυμνοί στον δρόμο» στο πλευρό του Δαλιανίδη. Και γυρίσαμε αυτά τα 40 επεισόδια που ήταν θαυμάσια. Με τις εκπληκτικές Μάρθα Καραγιάννη και Ζωζώ Σαπουντζάκη και με όλη την ομάδα των ηθοποιών, με τους οποίους περάσαμε θαυμάσια. Ημασταν σαν μια οικογένεια! Είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να θυμηθώ στην τηλεόραση, γιατί μετά ακολούθησαν και άλλες σειρές.
Τι θυμάστε από τον Γιάννη Δαλιανίδη;
Ηταν μεγάλη σχολή! Εχω μάθει από αυτόν να φωτίζω σωστά, να στήνω σκηνές, να αγαπάω το θέατρο, να αγαπάω τους καλλιτέχνες. Ενώ όλοι οι άλλοι έκαναν κουτσομπολιά και «έθαβαν» τους καλλιτέχνες, ο Γιάννης ήταν κύριος. Υπήρξε και… κρυστάλλινος φίλος! Πότε δεν σε άφηνε να πληρώσεις.
Σε μια χώρα όπου υπάρχει η αντίληψη ότι πολλοί χορευτές είναι gay, εσείς καταφέρατε να κρατήσετε τη ζωή σας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας…
Ηθελα να μιλάω μέσα από τη δουλειά μου. Ή θα είσαι κοσμικός ή θα είσαι καλλιτέχνης. Οι κοσμικοί είναι αυτοί που εκθέτουν την προσωπική ζωή τους. Ο καλλιτέχνης εκθέτει τη δουλειά του και μέσα από αυτήν αναγνωρίζεται. Τώρα αν πάτε σε ένα gay bar, θα δείτε μέσα όλα τα επαγγέλματα. Ε, ας είναι και ένας χορευτής μέσα σε τόσους δικηγόρους, γιατρούς, βουλευτές, μηχανικούς!
Ενώ είχατε πολλές κατακτήσεις, δεν μάθαμε ποτέ κάτι για την προσωπική ζωή σας…
Δεν είχα επώνυμες σχέσεις και όλες ήταν καθαρά προσωπικό θέμα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι η σχέση μου, το κρεβάτι μου, θα ενδιέφερε τους άλλους.
Γιατί επιλέξατε πλέον να ζείτε εκτός Αθηνών; Ισως γιατί φτιάξατε τον «παράδεισό» σας;
Δεν ξέρω αν είναι παράδεισος ή κόλαση (γέλια), αλλά περνάω καλά! Και με αυτήν τη… μετακόμιση μετράς και τους φίλους σου. Στο σπίτι μου έρχονται ο Σταμάτης Γαρδέλης, ο Κώστας Ευριπιώτης, πολλοί χορευτές και γίνεται το… έλα να δεις. Το μπάρμπεκιου δεν σταματάει να λειτουργεί και διασκεδάζουμε ρεφενέ. Ισως γι’ αυτό βάλαμε πολλά κιλά όλοι.
Πηγή: espressonews.gr
