Ο Στηβ Ντούζος εξηγεί στην «Espresso» γιατί αποσύρθηκε τόσο νωρίς από τα φώτα της δημοσιότητας
«Κράτησα τη συμβουλή του πατέρα μου, που μου είχε πει: “Μη γίνεις πρεζάκιας, π..στης και ρουφιάνος”
Από την
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
Εχει ενσαρκώσει έναν από τους πιο γνωστούς κινηματογραφικούς ρόλους της δεκαετίας του 1980 και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που στον δρόμο τον φωνάζουν «Μπίλια»!
Από τη δεκαετία του 1990 και μετά ο Στηβ Ντούζος, γιος ενός εκ των μεγαλύτερων ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου, του Ανδρέα Ντούζου, αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας και έκτοτε περνά τον χρόνο του οδηγώντας τις μηχανές του και ζώντας όμορφες στιγμές με την οικογένειά του. Το γιατί το εξηγεί στην «Espresso»…
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Μέχρι τα τέσσερα πέντε που ήμουν στην Ελλάδα αντιλαμβανόμουν τη δημοφιλία του πατέρα μου. Στη συνέχεια, στην Αμερική, όπου έζησα από τα πέντε μέχρι τα 18 μου, θυμάμαι πολλά πράγματα. Μάλιστα, έχω κρατήσει μέχρι και σήμερα επαφές με κάποια παιδιά από το Μπρονξ όπου μεγάλωσα.
Τι θυμάσαι από τον διάσημο πατέρα σου;
Μέναμε στην πλατεία Βικτωρίας και κοντά υπήρχαν συγκρουόμενα, όπου πηγαίναμε κάθε Κυριακή. Ομως τον κυνηγούσαν οι γυναίκες μέχρι εκεί και μετά πάλι μέχρι πίσω στο σπίτι μας και κάποια στιγμή τού είπα: «Μην ξαναπάμε, γιατί δεν γουστάρω να τρέχω».
Πώς, ενώ σπούδασες ζαχαροπλαστική, αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Εκανα παρέα με τον Κώστα Καραγιάννη και πήγαινα στο Παρκ, όπου καθόμασταν και τα πίναμε. Κάποια μέρα μού λέει «θέλει έναν χοντρό ο Φώσκολος», κι εγώ νόμιζα ότι θα πάω να κάνω καμιά σούζα και τέτοια, και μου έδωσε έναν κωμικό ρόλο.
Τον Μπίλια τον «έχτισες» εσύ;
Ο Ομηρος Ευστρατιάδης τον εμπνεύστηκε. Ηταν ένας ήρωας από την ταινία «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» και ήταν δώρο Θεού που μου έδωσε την ευκαιρία να τον υποδυθώ. Τον γούσταρα τον Μπίλια! Ημουν ο πιο ωραίος χοντρός…
Είχες και τις κατακτήσεις σου;
Τις είχα, αλλά, επειδή μου αρέσουν τα δύσκολα, έχω ρίξει πολύ κλάμα για γυναίκες, έχω τάξει γάμους, έχω αρραβωνιαστεί με τα λόγια μέχρι να τις κατακτήσω και μετά άλλαζαν οι συνθήκες…
Θυμάσαι κάποιο υπερβολικό περιστατικό θαυμασμού;
Εγώ ήμουν χαβαλές και δεν έζησα ό,τι ο Σταμάτης (σ.σ.: Γαρδέλης), που τρελαίνονταν γι’ αυτόν τα κοριτσάκια και λιποθυμούσαν. Το ίδιο γινόταν και για τον Παύλο (σ.σ.: Ευαγγελόπουλος) και τον Πάνο (σ.σ.: Μιχαλόπουλος). Θυμάμαι, πηγαίναμε στα πάρτι και γινόταν χαμός. Μου έχουν τραβήξει μαλλιά, με έχουν τραβήξει από τη ζώνη, μου έκαναν διάφορα. Ο Σταμάτης δημιουργούσε καψούρες στις κοπέλες, εμένα με γούσταραν και αγόρια και κορίτσια. Θυμάμαι να έρχονται τα γράμματα με τα τσουβάλια. Κάθε εβδομάδα πεντακόσια με χίλια γράμματα έρχονταν όχι μόνο σ’ εμένα, αλλά και στην Τέτα (σ.σ.: η αδελφή του).
Με τόσες εκδηλώσεις θαυμασμού, πώς βρέθηκες παντρεμένος; Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στην Αννα Μαρία και… ενέδωσες σε έναν γάμο;
Οταν γνώρισα την Αννα Μαρία ήμουν σε μια περίοδο που έλεγα «δεν παντρεύομαι»! Γνωρίζοντάς την, όμως, διαπίστωσα ότι ήταν ένα παιδί -γιατί έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας- έτοιμο για σπίτι, για να δημιουργήσει οικογένεια. Είχε όλα αυτά που θέλω εγώ από τον άνθρωπο που θα βρίσκεται δίπλα μου: Με ανέχεται γιατί είμαι περίεργος τύπος.
Εγινες και σωστός οικογενειάρχης…
Νομίζω πως ναι! Είμαι μονογαμικός και, επειδή τα έζησα έντονα όλα, τώρα χαίρομαι κάθε δεκαετία που έρχεται. Τα τελευταία είκοσι χρόνια που είμαι με τη γυναίκα μου μεγαλώνω τα παιδιά μου και το χαίρομαι πολύ. Δεν κάνω… ταρζανιές που κάνουν άλλοι σύζυγοι.
Ποια από τα δικά σου λάθη δεν θα ήθελες να κάνουν τα παιδιά σου, η Αρτεμις και ο Ανδρέας;
Ξέρω πολύ καλά τα παιδιά μου και ξέρω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Τους έχω μάθει να μου έχουν εμπιστοσύνη και τους έχω μάθει πως ό,τι και να γίνει έχουν… πλάτες και πρέπει να κάνουν τα δικά τους λάθη για να μάθουν.
Μίλησέ μου γι’ αυτά…
Καθένας έχει τον χαρακτήρα του. Η Αρτεμις είναι μια πολύ σοβαρή κοπέλα, έχει επικεντρωθεί στον στόχο της και είναι πολύ προγραμματισμένη και οργανωτική. Είναι από τα δεκατρία της εθελόντρια στο Χαμόγελο του Παιδιού -είναι η πρώτη ανήλικη εθελόντρια που πήραν- και πηγαίνει και στον Σύλλογο «Ελπίδα», όπου κάνει δημιουργική απασχόληση στα παιδάκια. Επίσης, υπάρχει και ο παιδικός σταθμός που της έχω ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας, ώστε μετά τις σπουδές της να αφοσιωθεί σε αυτόν.
Ο Ανδρέας, από την άλλη, είναι πιο κοινωνικός, πιο ελεύθερος χαρακτήρας, είναι σεβαστικός, είναι Μανιάτης… Εχει πάρει πολλά στοιχεία του πατέρα μου -την ευαισθησία, τη σοβαρότητα και τη διακριτικότητα- και είναι αθλητικός τύπος, όπως ήταν και ο πατέρας μου. Αγαπά την μπάλα, τις πολεμικές τέχνες, τα μηχανάκια.
Το επώνυμο Ντούζος σε βοήθησε καλλιτεχνικά;
Με βοήθησε θεατρικά και στο να μη με εκμεταλλεύονται. Επαιζα σε δικές μας παραγωγές για 18 χρόνια κι έτσι δεν είχα πολλά πολλά με τους υπόλοιπους.
Σου λείπουν η τηλεόραση και το θέατρο;
Δεν μου λείπουν καθόλου και χαίρομαι που απέχω. Γουστάρω πολύ αυτά με τα οποία ασχολούμαι και δεν έχω το άγχος, τη ρουφιανιά, τα κόμπλεξ και τους εγωισμούς του χώρου. Είμαι χορτασμένος, γιατί ήμουν στο θέατρο ανελλιπώς για 18 χρόνια. Δεν γουστάρω πλέον τον χώρο του θεάτρου, η τηλεόραση δεν είναι πια αυτή που ήταν, καθώς για να βρεθείς εκεί πρέπει ν’ ανήκεις σε κάποια «αυλή», και ο κινηματογράφος είναι σχεδόν ανύπαρκτος.
Αποκλείεις, λοιπόν, ένα κινηματογραφικό comeback;
Θα ήθελα να κάνω ένα road movie με κάτι φίλους μου. Το κυνηγάμε με κάτι πωρωμένους χαρλεάδες και, αν χρειαστεί, θα την κάνουμε και μόνοι μας.
Σήμερα σε αναγνωρίζουν στον δρόμο;
Αν σου πω ότι με αναγνωρίζουν πιο πολύ τώρα παρά τη δεκαετία του 2010; Από το 1995 μέχρι το 2010 ούτε ασχολούνταν μαζί μου. Τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει τα 80s και… ανεβήκαμε κι εμείς.
Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έδωσαν οι γονείς σου και την έχεις κρατήσει σαν φυλακτό;
Μία του πατέρα μου, που μου είχε πει: «Μη γίνεις πρεζάκιας, π..στης και ρουφιάνος».
Πώς διαχειρίστηκες τον χαμό των γονιών σου;
Μου έλειψαν, μου λείπουν, αλλά είμαι και συνειδητοποιημένος με τον θάνατο. Αλλωστε, έχω φτάσει κι εγώ τέσσερις φορές κοντά… Προτιμούσα να έχουν οι γονείς μου έναν χρόνο ποιοτικής ζωής, παρά πέντε χρόνια ταλαιπωρίας. Και επειδή με τον πατέρα μου τραβήξαμε ζόρι, γιατί για πέντε μήνες ήταν στην Εντατική, φτάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε να ησυχάσει. Πάντως, και οι δύο έζησαν ολοκληρωμένες ζωές.
Είπες νωρίτερα ότι έφτασες πολύ κοντά στον θάνατο…
Κάθε φορά που ερχόταν αυτή η ώρα περίμενα πώς και πώς τον Χάρο για να τον στείλω πίσω. Δεν μασάω… Θα φτάσω μέχρι 160 χρόνων!
Η σχέση σου με την αδελφή σου ήταν πάντα τόσο αρμονική όσο σήμερα;
Μέχρι τα δεκατρία δεκατέσσερα τσακωνόμασταν. Ομως η Τέτα είναι ήρεμος χαρακτήρας κι εγώ είμαι της οικογένειας, οπότε δέσαμε. Στα νεανικά μας χρόνια κάναμε παρέα. Τώρα μένουμε κοντά και βρισκόμαστε πολύ συχνά.
Με τα παιδιά της τότε θρυλικής παρέας βρίσκεστε;
Ούτε τότε ούτε τώρα. Δεν είχαμε επαφές, γιατί ήμασταν αλλού! Αυτοί με τις καλλιτεχνικές παρέες τους κι εγώ με τις παρέες που είχα από τη γειτονιά… Παιδιά με μηχανές, με τα οποία έχω κρατήσει ακόμα επαφή.
Σε έχει αγγίξει η κρίση;
Οπως όλους, κι εμένα. Εχω κόψει τα ταξίδια, αρκετές εξόδους, σπατάλη σε ρούχα.
Είσαι άνθρωπος που παίρνει ρίσκα;
Ανέκαθεν!
Τι ακραίο έχεις κάνει στη ζωή σου για έναν έρωτα;
Στα δεκαεφτά μου είχα μπλέξει με μια τριανταπεντάρα και παράτησα σχολείο, δουλειές, σπίτι και πήγα και σπιτώθηκα μαζί της για καμιά εβδομάδα στην Αμερική. Με δωροδόκησε ο Ντούζος και έληξε αυτό. Μου κούνησε τα κλειδιά ενός αυτοκινήτου που… κυνηγούσα έναν χρόνο για να το αγοράσω! Πήρα τα κλειδιά και ξέχασα την γκόμενα.
Τα τατουάζ σου συμβολίζουν κάτι;
Αυτά που έκανα στα δεκατέσσερα και τα δεκαεφτά ήταν της πλάκας. Αυτά που κάνω μετά τα τριάντα μου συμβολίζουν κάτι. Το πιο αγαπημένο δεν το έχω κάνει ακόμα. Θέλω να κάνω δύο μεγάλα, ένα στο στήθος και ένα στην πλάτη. Θέλω να κάνω τα πορτρέτα του πατέρα μου και της μητέρας μου και θέλω να κάνω και κάτι πάνω μου που να μην είναι τα παιδιά μου, αλλά να συμβολίζει την οικογένειά μου… Κάτι σε καρτούν, ίσως.
