Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικοπολιτικές ή και ετσιθελιστικές προσεγγίσεις, τα περιστατικά γυναικοκτονιών δεν είναι απλά μεμονωμένα.
Ο όρος γυναικοκτονία έχει περάσει στο δημόσιο διάλογο και σκιαγραφεί αμιγώς ανδροκρατική – εξουσιαστική κουλτούρα βίας κατά των γυναικών μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες.
Ωστόσο, η διαμάχη καθιέρωσης του όρου «γυναικοκτονία» στον Ποινικό Κώδικα καλά κρατεί.
Πριν την διάπραξη του φόνου – γυναικοκτονίας, «άνδρες», πρώην και νυν σύντροφοι, βιάζουν, κακοποιούν, «σκοτώνουν» καθημερινά λεκτικά, σωματικά, συναισθηματικά, σεξουαλικά έχοντας τον πλήρη έλεγχο στο… απόλυτο θύμα.
Η χρήση του όρου γυναικοκτονία συνάντησε αντιδράσεις, ενδεχομένως, γιατί θα μπορούσε να πλήξει περεταίρω την αξιοπρέπεια της γυναίκας ή και γιατί πρέπει να αποκρύπτονται όλα εκείνα τα δεινά που την θυματοποιούν με αξεσουάρ ένα panic button μέχρι το προαναγγελθέν φονικό.
Οι γυναικοκτονίες είναι απότοκο του ίδιου του πολιτισμού μας, μέρος του οποίου είναι και το νομικό πλαίσιο. Διαπράττονται δε, με υπόβαθρο βαθιά εμπεδωμένες πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας και ανδροκρατικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες είναι και πρέπει να παραμείνουν υποδεέστερες και υποτελείς των ανδρών, υφίστανται τον κοινωνικό έλεγχο – κριτική, την τιμωρία και τον ιδιότυπο σωφρονισμό με κάθε μορφής έμφυλης βίας.
Επιχειρήματα όπως: ο ποινικός κώδικας προβλέπει την ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονίες άρα και για τις γυναικοκτονίες ή ακόμα – ακόμα η φαινομενικά «λογική» άποψη που θεωρεί λάθος το διαχωρισμό της γυναίκας – γυναικοκοκτονία από τον γενικό όρο άνθρωπος – ανθρωποκτονία δεν κατανοούν το κίνητρο – κουλτούρα του δράστη εκτρέφοντας στην κυριολεξία serial killers…
Τα παραπάνω επιχειρήματα αρνούνται, πεισματικά, την ιστορικά διαπιστωμένη ανισότητα στις σχέσεις ισχύος μεταξύ γυναικών και ανδρών, αλλά και τις διακρίσεις που στο σύνολό του, το πολιτισμικό γίγνεσθαι εκτρέφει εις βάρος της σύγχρονης γυναίκας. Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι. Δεν γεννιέσαι θύμα, γίνεσαι.
Πρόκειται για δολοφονία γυναικών, κοριτσιών και θηλυκών βρεφών για λόγους που συνδέονται με το φύλο, με ευρύτερες και καταλυτικές επιπτώσεις σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής, και της δημόσιας ασφάλειας.
85.000 γυναίκες και κορίτσια σκοτώθηκαν από άνδρες το 2023 (Ο τραγικός απολογισμός γυναικοκτονιών από τον ΟΗΕ).
Η παρελκυστική – αποπροσανατολιστική αυτή διαμάχη με φόντο τα θύματα ή τα επόμενα θύματα που θα παρελάσουν στα αδηφάγα ΜΜΕ για το ακόρεστο καταναλωτικό κοινό όχι μόνο δεν περιόρισε το πρόβλημα αλλά το κατέστησε καθημερινότητα αμβλύνοντας την αποτρόπαια διάστασή του και αυξάνοντας έτι περαιτέρω την ανασφάλεια και τον τρόμο.
Η επιδερμική άποψη της κυβέρνησης για αστυνομία παντού προκαλεί αλγεινή εντύπωση αφού η αστυνομική κοινότητα αποδεικνύεται ανεπαρκής αλλά και «φυτώριο» κεκαλυμμένων δραστών.
Βλέπε υπόθεση στους Αγίους Αναργύρους, μόλις λίγα μέτρα από το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής, με τραγικό θύμα την 28χρονη Κυριακή Γρίβα. Βλέπε την περίπτωση του ζεύγους αστυνομικών στην οποία ο δράστης βρήκε την θαλπωρή μέσα στην ίδια τη βουλή!
Ως η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, οι γυναικοκτονίες αποτελούν εγκληματικές πράξεις στις οποίες συμπυκνώνονται με τον πιο εμφανή τρόπο τα έμφυλα στερεότυπα για την ανδρική κυριαρχία πάνω στο θηλυκό σώμα, μυαλό, ψυχή, μητρότητα…
Της τα παίρνει όλα.
Στο πρόσφατο παρελθόν οι γυναικοκτονίες εμφανίζονταν ως «εγκλήματα τιμής».
Ο «κύριος- τέρας» σκότωσε για την τιμή του! Άμβλυνση του ειδεχθούς εγκλήματος και κυρίως ύβρις κατά της άτυχης νεκρής αφού – συνειρμικά – εκείνος σκότωσε για την τιμή του επειδή εκείνη δεν είχε! (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Διασυρμός και πολλαπλός θάνατος που δημιουργεί συνείδηση τόσο στο θύτη όσο και στο θύμα. Κυρίως διαμορφώνει συλλογική συνείδηση.
Εμφανίζονται επίσης ως εγκλήματα πάθους. Η απόλυτη δικαιολογία που προσφέρεται για τηλεδίκες σε πρωϊνάδικα και όχι μόνο. Την αγαπούσε παράφορα, την ζήλευε τόσο που ήταν μοιραίο να την σκοτώσει. Σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι η αρρωστημένη και δηλητηριασμένη αντίληψη του θύτη για την ανδρική κυριαρχία πάνω στο θηλυκό σώμα που απασχολεί τους δημοσιολογούντες. Δεν είναι καν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ή της ισότητας.
Εκείνο που προσφέρεται είναι ο βανδαλισμός του θύματος ή μάλλον του νεκρού θύματος.
Η ατίμωση, εσκεμμένη και φτιασιδωμένη, κλιμακώνεται σε απογύμνωση της δολοφονημένης, υφαρπάζοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και δικαίου. Φαντάζει σαν μια νεότερη έκδοση αδίστακτης κακοποίησης και εξευτελιστικού – βάναυσου διασυρμού στα πρότυπα της Ομηρικής Ιλιάδας!
Τα σκυλιά, τα όρνια και τα σύγχρονα κοράκια διαμελίζουν ότι απόμεινε… «Λάφυρο» εκείνη, η τραγική εκείνη που δεν ανταποκρίθηκε στον παράφορο έρωτα του θύτη – δολοφόνου – ιδιοκτήτη της. Εκείνη που βίωσε τον κατ’ επανάληψη βιασμό της ψυχικά και σωματικά, που.. συνέργησε παθητικά. Εκείνη που οϊμέ (!) πήγαινε γυρεύοντας… (Δεν έχει πάτο ο κυνισμός).
Ο θύτης στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι άτομο με σχιζοφρενική «εξυπνάδα».
Έχει προμελετήσει ή και σκηνοθετήσει το έγκλημα. Πολύ συχνά ούτε ο οικογενειακός περίγυρος δεν αντιλαμβάνεται την τραγωδία που εξυφαίνεται και εξελίσσεται στο χώρο του εγκλήματος που δεν είναι άλλο από το ίδιο το σπίτι της γυναίκας – θύμα.
Οι δράστες παριστάνουν τη σύζυγο σε τηλεφωνικά μηνύματα, ενώ την έχουν ήδη σκοτώσει.
Ήταν στις 11 Μαΐου 2021, όταν εντοπίστηκε το άψυχο σώμα της Καρολάιν, στα Γλυκά Νερά. Ο 34χρονος πιλότος δακρύβρεχτος επί 37 ημέρες έπαιζε θέατρο και πουλούσε το παραμύθι περί αδίστακτων ληστών.
Η επίκληση ψυχολογικών προβλημάτων για να σκεπάσουν την πρόθεση, την απόλυτη συνείδηση των πράξεών τους και την πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας έχει τις περισσότερες φορές καταρριφθεί από την δικαστική διαδικασία με την συνδρομή των ειδικών επιστημόνων.
Ο όρος «γυναικοκτονία» αποδίδεται στην κοινωνιολόγο Diana Russell, η οποία τον εισήγαγε το 1976 κατά τη διάρκεια των εργασιών του Πρώτου Διεθνούς Δικαστηρίου για τα Εγκλήματα κατά των Γυναικών, στις Βρυξέλλες.
Στη χώρα μας τον Νοέμβριο του 2021 ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε και ξανακατέθεσε τροπολογία για την καθιέρωση στην ελληνική ποινική νομοθεσία του εγκλήματος με σεξιστικά χαρακτηριστικά.
Μεγάλο αγώνα, με απαράμιλλη συνέπεια, δίνει η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή αλλά και στα δικαστήρια με την επιστημονική της ιδιότητα υπερασπιζόμενη τα θύματα και τη δικαίωσή τους.
Σημαντική ήταν και η πρωτοβουλία του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασιλείου Πλιώτα ο οποίος προέβη στην έκδοση της με αριθμ. 12/3.11.2021 εγκυκλίου προς τους Εισαγγελείς Πρωτοδικών της χώρας, αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, στο έγκλημα της γυναικοκτονίας και στην ανάγκη νομοθετικής αναγνώρισής του. (Με αφορμή τη στυγερή δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο).
Αν υποθέσουμε ότι το πρόβλημα είναι ο όρος γυναικοκτονία και η καθιέρωσή του στον ποινικό μας κώδικα αλλά και τα συμπαραμαρτούντα με την σχετική παραφιλολογία, ίσως η καθιέρωση του όρου γυναικοκτόνος να προσέγγιζε το ζήτημα από άλλην οπτική. Δεν είμαι όμως αρκούντως βέβαιη ότι θα έλυνε το πρόβλημα.
πηγή: Εφημερίδα ΣΤΑΘΜΟΣ
