Είναι αναλώσιμο είδος η γυναίκα στην εποχή μας; (Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)

Είναι αναλώσιμο είδος η γυναίκα στην εποχή μας;

Αφιερωμένο στην ημέρα της γυναίκας και σε όλες τις γυναίκες του πλανήτη μας.

(Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)    8/3/2021

Η θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο, κάθε άλλο από αναβαθμισμένη είναι.

Ίσως οι συγκυρίες της ζωής , η οικονομική παγκόσμια δυσπραγία και χίλιες δυο άλλες αφορμές, να την τοποθέτησαν σε πιο υποτιμητική θέση.

Οι αγώνες της περί φεμινισμού και ισότητας, έμειναν στα λόγια ή ισχύουν σε πολύ λίγες πολιτισμένες χώρες. Το ίδιο και οι γιορτινές ημέρες αφιερωμένες στην μητέρα ή στην ημέρα της γυναίκας, περνούν άχρωμες  με πολλά ευχολόγια, χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις για αναβάθμιση της γυναικείας θέσης και της αξιοπρεπούς παρουσίας της στην κοινωνία.

Με αφορμή την απαγωγή τριακοσίων περίπου κοριτσιών στην Αφρική,  και την απελευθέρωση τους,  όπου τους είχε αφαιρεθεί το δικαίωμα μόρφωσης, από το βίαιο  καθεστώς και τη νοοτροπία της κλειστής ιδιαίτερης  κοινωνίας τους, ώστε να μην σπουδάσουν, ας δούμε και άλλες  περιπτώσεις εξευτελισμού της  γυναίκας.

Τα τελευταία αλλεπάλληλα κρούσματα, με θύματα γυναικών που  τολμούν, με θάρρος και αγανάκτηση και καταγγέλλουν σεξουαλική παρενόχληση, λεκτική και σωματική βία, στους διάφορους χώρους εργασίας, πρέπει να ανησυχούν όλο τον κοινωνικό ιστό. Από αρχαιοτάτων χρόνων, η  εύθραυστη σχέση αφεντικού και εργαζόμενης, παρέμεινε ταπεινωτική, θεωρώντας υποδεέστερη του  ανδρός την θέση της γυναίκας. Σε όλους τους χώρους εργασίας και εξουσίας, είτε πολιτικούς, είτε καλλιτεχνικούς  και λοιπούς  άλλους, οι καταγγελίες έχουν πάρει τελευταία μορφή χιονοστιβάδας, αναδεικνύοντας και ξεσκεπάζοντας ένα σιωπηλό χρόνιο πρόβλημα. Αυτό,  της κακομεταχείρισης και κακοποίησης των γυναικών.

Τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, αυξήθηκαν τελευταία,  ιδίως  κατά τον αναγκαστικό εγκλεισμό στα σπίτια, λόγω της παγκόσμιας  φονικής πανδημίας.

Το γεγονός πως στην Ινδία και στο Πακιστάν, αν δεν γίνει έγκαιρα η κατάλληλη αγοραπωλησία να παντρευτούν από τα 9 ή10 τους χρόνια οι κόρες μιας οικογένειας,  γιατί μπορεί να πέσουν θύματα  βιασμού, είναι τρομακτικό.

Ακόμη πιο φοβερές είναι και οι καθημερινές παγκόσμιες ειδήσεις βιασμού και κακοποίησης γυναικών, σε σκοτεινούς δρόμους ή απόκεντρους χώρους.

Το  βασανιστικό έθιμο της ‘κλειτοριδεκτομής’ με πρωτόγονα μέσα και χωρίς αναισθησία, σε τριτοκοσμικές χώρες  στην Αφρική,  σε εκατομμύρια μικρά κορίτσια, είναι απάνθρωπο.

Οι πατέρες τέρατα είτε είναι βιολογικοί είτε πατριοί, ποτέ δεν έλειψαν από το πλάνο βιασμών  ανήλικων  θυγατέρων τους.

Οι προστάτες και οι κακοποιοί σωματέμποροι, που ουσιαστικά απαγάγουν τα κορίτσια από προβληματικές χώρες, αφού τα εθίσουν στον θανατηφόρο κόσμο των ναρκωτικών, τα εξωθούν στην πορνεία και καρπούνται τα κέρδη από την εκμετάλλευση τους.  Το ‘Τράφικινγκ’ η διακίνηση δηλ των γυναικών, από χώρες του   πρώην ανατολικού μπλοκ και άλλες τριτοκοσμικές  χώρες,  έχει πάρει τα   τελευταία χρόνια  ανησυχητικές διαστάσεις.

Η νόμιμη  ή παράνομη πορνεία,  αποτελεί  μεγάλο κεφάλαιο εξευτελισμού της γυναικείας αξιοπρέπειας. Η χρήση ναρκωτικών ουσιών, από εξαθλιωμένες και εξαρτημένες γυναίκες, σε συνδυασμό με την  ραγδαία εξάπλωση του AIDS, είναι  όχι μόνο όνειδος, αλλά και πραγματική απειλή για τον σύγχρονο και πολιτισμένο κόσμο.

Η ενδοικογενειακή βία, που καθημερινά ζουν εκατοντάδες γυναίκες, γιατί δεν έχουν που  αλλού να   πάνε  ή γιατί δεν θέλουν να δυσκολέψουν τη ζωή των παιδιών τους, αποτελεί οδυνηρή εικόνα για την κοινωνία μας.

Η εξαπάτηση γυναικών από επιτήδειους ερωτικούς συντρόφους, που τις αναγκάζουν να προβούν είτε σε  ακούσια άμβλωση, είτε σε ξεπούλημα,   απόρριψη και αποχωρισμό των ίδιων των   παιδιών τους,  είναι μεγάλη κατάρα για την ίδια την μητρότητα.  Ηχηρό χαστούκι για την  κατά τα άλλα ευνομούμενη Ευρωπαϊκή πολιτεία μας, είναι και η θέα των κουρελιασμένων ψυχή   και σώματι γυναικών, που άστεγες και άνεργες, θύματα της οικονομικής κρίσης, έπιασαν πάτο και ψάχνουν  στους κάδους των σκουπιδιών, για λίγα αποφάγια και καμιά γόπα αποτσίγαρα. Ευτυχώς μερικές φιλανθρωπικές και άλλες οργανώσεις προστατεύουν και φροντίζουν τις ανύπαντρες μητέρες, τις εξηρτημένες, τις εκδιδόμενες, και τις άστεγες.

Αλλά που να φτάσουν,  όταν τα θύματα είναι αμέτρητα.

Η θέση της γυναίκας σήμερα, όπως διαμορφώθηκε στην κοινωνία είναι αναλώσιμη. Οι συχνές εναλλαγές συντρόφων, οι ερωτικές στιγμιαίες απολαύσεις μετά την σεξουαλική απελευθέρωση, η έλλειψη σοβαρότητας στις σχέσεις,  καθώς και ο μιμητισμός, έφεραν την γυναικεία αξιοπρέπεια, σε μεγάλο προβληματισμό.

Σήμερα δεν  έχουμε μόνο κρίση υγειονομική, οικονομική, έχουμε και κρίση ιδεών, αρχών και κοινωνικών αξιών. Η φιλαρέσκεια, η ματαιοδοξία και η εφήμερη απόλαυση, άδειασαν την γυναίκα από την πραγματική και ουσιαστική της θέση στον κόσμο.  Αλλά και από τον πολύτιμο ρόλο της ως μητέρα, αφού αυτή συμβάλει κατά το ήμισυ στην συνέχεια της ανθρώπινης   ζωής.

Όμως   και οι διάφορες γυμνές διαμαρτυρίες,   από ομάδες   γυναικών ή γυμνόστηθων γυναικών, όσο και αν θέλουν κάτι να μας πουν και να μας αφυπνίσουν, χάνουν το σκοπό και την αξία τους.    Ακόμη και αν έχουν   δίκιο, το  χάνουν  αφού η αναξιοπρεπής  παρουσία τους, ο τρόπος  και η προκλητική εμφάνιση τους, είναι το λιγότερο προσβλητικές.

Η γυναίκα ανά τους αιώνες  είτε γιατί έφταιγε, είτε γιατί  γίνονταν  αναλώσιμο θύμα των ανδρών, έδειξε αδυναμία  της ύπαρξης της, χωρίς να προβάλει τον δυναμισμό και την εντελώς αναγκαία παρουσία της, στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Γυναίκες επιστήμονες, δυναμικές επιχειρηματίες,   πολιτικοί, εργαζόμενες και εργάτριες, αξιοπρεπείς οικογενειάρχισσες και στοργικές μητέρες, πάντα θα υπάρχουν. Οι γυναίκες  πρέπει να κερδίσουν ξανά  στην πραγματικότητα,  την ισότητα και ισονομία τους απέναντι στους άνδρες,  στον τομέα της εργασιακής αμοιβής, της κοινωνικής καταξίωσης και της αρμονικής οικογενειακής συμβίωσης.

Αλλά και η άλλη όψη του νομίσματος, με τα καθημερινά φαινόμενα, με γυναίκες που γίνονται έρμαια  και σκλάβες  επιτήδειων  που τις εκμεταλλεύονται, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Ποιος νόμος θα προστατεύσει σε παγκόσμια κλίμακα, τις γυναίκες  που τις κακοποιούν, τις εμπορεύονται και τις κακομεταχειρίζονται με λεκτική και σωματική βία; Πόσες Διεθνείς  Οργανώσεις, θα τρέξουν να τις σώσουν, αν δεν υπάρξει η κατάλληλη διαφώτιση και ενημέρωση στις Κυβερνήσεις και στις ανάλογες κοινωνικές ομάδες;  Μήπως κάποιους τους  συμφέρει να είναι η γυναίκα αναλώσιμο είδος;  Ίσως πολλοί να στηρίζουν  την αστεία παροιμία, ‘ότι  η γυναίκα προσφέρει χάδια αλλά και γρατσουνιές σαν τη γάτα, ενώ ο άνδρας είναι  πάντα κυνηγός, αλλά και  υπάκουος σαν το σκύλο.’  Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες του κόσμου.

Ξανθίππη Αγρέλλη