Η διακριτική Σέβα που μας υποδέχεται στον Κούκο και η ιστορία της
«Αυτή είναι γυναίκα για να μιλήσεις μαζί της… η Σέβα, που αξίζει πολλά…»!
Ο Βασίλης που έχει τον «Κούκο» μου το είπε κάποτε αυτό για τη διακριτική Σέβα, μια κυρία μ΄ όλα τα γράμματα κεφαλαία, που έζησε δύσκολη ζωή, αλλά η περηφάνια της, κι η στάση της την έκρυψαν επιμελώς από τα αδιάκριτα βλέμματα και τα σχόλια των ανθρώπων.
Αξίζει να χάνεται μια ζωή, να συντηρείται για χρόνια αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυό ανθρώπους, επειδή σε κυριεύει ο φόβος για το μετά; Η Σέβα Παρασκευά, όπως είναι το πατρικό της, έκανε αμέτρητες προσπάθειες να σώσει ό,τι δεν σωζόταν -το γάμο της- κι όταν βρήκε τη δύναμη πέταξε από πάνω της τα βάρη, κι έζησε με τα τέσσερα παιδιά της, δούλεψε σε δυό δουλειές, κι είναι περήφανη γι’ αυτά τα παιδιά και τα τέσσερα εγγόνια που έχει τώρα πια.
Αυτοί είναι οι ήρωες σήμερα, οι άνθρωποι των χαμηλών τόνων με τη μεγάλη δύναμη, που τα κατάφεραν!
Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ, μου είπε η Σέβα, ίσως γιατί τα θυμήθηκε όλα; Ίσως γιατί θα μιλούσε πρώτη φορά ανοιχτά για όσα πέρασε, σε μια κουβέντα διακριτική που αφήνει μόνο να εννοηθεί πόσο δύσκολη ήταν αυτή η ζωή;
Έχετε ανατροφή από άλλα μέρη, ίσως είναι κι αυτό μια εξήγηση!
Έχω τις ρίζες μου στη Μικρά Ασία και από την πλευρά του πατέρα μου στην Ιαλυσό. Γεννήθηκα στην Αφρική, στο Μπουρούντι, το βελγικό Κονγκό όπου έζησα μέχρι τα οκτώ μου χρόνια. Μέχρι τα 12 μου, ζήσαμε στη Ρόδο, αλλά επιστρέψαμε στην Αφρική όταν ήρθα η χούντα γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να ζήσουμε τότε στην Ελλάδα. Μείναμε στην Αφρική μέχρι τα 15 μου χρόνια και γυρίσαμε λόγω του εμφυλίου που ξέσπασε. Έφυγαν τότε πολλοί ξένοι από εκεί.
Πολυτάραχα ήταν τα παιδικά σας χρόνια όπως και η ζωή σας στη συνέχεια!
Ναι, δεν είχα το χρόνο να πλήττω. Βέβαια τα παιδικά μου χρόνια ήταν πάρα πολύ καλά κάτι που μου έδωσε πληρότητα για τη συνέχεια, ζούσα γεμάτη αγάπη σ΄ ένα τόπο εύφορο, πανέμορφο, στις όχθες της λίμνης Τανγκανίκα.
Δύο αδελφές, κι οι δύο παντρευτήκατε πολύ μικρές!
Είμαστε δύο αδελφές, η μεγάλη μου αδελφή παντρεύτηκε πολύ μικρή, τη στερήθηκα, ζει στην Αθήνα, δεν την έζησα. Έτσι γινόταν τότε. Όπως κι εγώ αργότερα. Εγώ ειδικά δεν ήξερα καν τη νοοτροπία στη Ρόδο τότε. Εγκλωβίστηκα σ΄ ένα χωριό και ξεκίνησα τη ζωή μου σχεδόν αμέσως ως παντρεμένη, με τα όνειρα που έχει κάθε κορίτσι σ΄ εκείνη την ηλικία, αλλά με σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν αμέσως. Τότε άλλωστε για εμένα ο γάμος ήταν αναγκαστική επιλογή. Τα προβλήματα ήρθαν γρήγορα, μαζί με τα παιδιά μου. Έχω τέσσερα υπέροχα παιδιά που είναι αυτά που έμειναν από αυτό το γάμο.
Τα παιδιά δεν μπορούν να σώσουν ένα γάμο;
Ένας γάμος δεν σώζεται με δικαιολογία τα παιδιά. Ούτε κι αυτά μπορούν να είναι καλά στην πραγματικότητα. Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, αντιλαμβάνονται την ένταση.
Πόσο γρήγορα κάνατε τα παιδιά σας;
Τα τρία πρώτα έγιναν αμέσως και το τέταρτο έγινε με 15 χρόνια διαφορά από τον τελευταίο, κι ενώ ο μεγάλος μου γιός ήταν ήδη 18 χρονών. Τώρα μπορεί να πουν κάποιοι «με σοβαρά προβλήματα και μετά από τόσα χρόνια κάνατε κι άλλο παιδί;». Μπορεί να συμβεί ξέρετε, κι ας ήμασταν σχεδόν χωρισμένοι. Αυτό το τελευταίο παιδί όμως ήταν κι αυτό που μου έδωσε τη δύναμη ν’ ανοίξω καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου και να προχωρήσω. Δεν ήθελα να ζήσει τα ίδια, να ζήσει δύσκολα.
Και χωρίσατε με τέσσερα παιδιά.
Την ημέρα που πήρα στα χέρια μου το χαρτί του διαζυγίου δεν αισθάνθηκα ούτε λύπη, ούτε χαρά. Ένα κενό. Έφυγα απ΄ αυτό το γάμο μετά από πολύ υπομονή που έκανα. Βγήκα μετά από 26 χρόνια, κι ενώ είχα κάνει αμέτρητες προσπάθειες να τον κρατήσω το γάμο αυτό. Προσέξτε, όχι να τον σώσω, δεν σώζεται ένας γάμος με τις προσπάθειες, να τον κρατήσω είπα. Κάθε προσπάθεια όμως με εξαντλούσε, και βγήκα εξαντλημένη από τις προσπάθειες. Αν ήξερα τη δύναμη που είχα, που έκρυβα μέσα μου, θα είχα κάνει πολλά περισσότερα, νωρίτερα.
Κι όταν την ανακαλύψατε τη δύναμη αυτή;
Τότε ξαναγεννήθηκα. Ανακουφίστηκα, κι ας δούλεψα σκληρά, κι ας ήμουν μόνο εγώ που είχα την ευθύνη για τα πάντα.
Πώς συνεχίσατε μετά, πώς τα βγάλατε πέρα;
Δεν είμαι ο άνθρωπος που λιμνάζει. Είμαι και πολύ περήφανη. Δεν καταδέχτηκα να ζητιανέψω ούτε αισθήματα, ούτε υλικά. Ο Θεός με αξίωσε και βήμα-βήμα έκανα πράγματα στη συνέχεια στη ζωή μου. Ξεκίνησα! Κι είμαι ευγνώμων γιατί στα δύσκολα βρέθηκαν άνθρωποι που με στήριξαν οι οποίοι δεν είχαν κανένα λόγο να το κάνουν. Με τράβηξαν από τα μαλλιά και μου είπαν «έλα κοντά μας, έλα δίπλα μας…»… Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους έχω εικόνισμα. Είναι κομμάτια, είναι ένα πάζλ που δεν σ’ αφήνει να χαθείς. Τους ανθρώπους αυτούς ο Θεός τους στέλνει, βρίσκονται στο δρόμο σου για να σου δείξουν προς τα πού να πας. Αν ακολουθήσεις το δρόμο αυτό σίγουρα βγαίνεις κερδισμένος.
Κι υπήρχε και μια περιουσία, που εξανεμίστηκε τελικά, που δουλέψατε κι εσείς γι’ αυτήν!
Δεν κρατάω κακία, μόνο ευχές δίνω γιατί δεν μ΄ έχει αφήσει ο Θεός. Δεν έχω κρατήσει τίποτα απ΄ όλα αυτά που με πλήγωσαν, που με πόνεσαν, που με δυσκόλεψαν, κοιτάω μόνο μπροστά με χαμόγελο, με αισιοδοξία και με κέφι για τη ζωή. Δύο πράγματα που απεχθάνομαι είναι η αχαριστία και η μιζέρια. Όταν βγήκα απ΄ όλα αυτά ήταν σαν να με έπαιρνε ένα χέρι και να με οδηγούσε να κάνω αυτά, κι αυτά τα βήματα. Και το κολύμπι στη θάλασσα με βοήθησε, μου δινε και μου δίνει πάντα δύναμη.
Δουλέψατε πολύ μετά, σε δυό δουλειές για χρόνια.
Δούλευα δυό δουλειές ταυτόχρονα. Βρέθηκαν άνθρωποι γύρω μου, καλοί συνεργάτες. Μετά πήγα στον «Κούκο» όπου είμαι πολλά χρόνια τώρα. Τον αγαπώ πολύ το χώρο αυτό, την αγαπώ τη δουλειά αυτή, με τον κόσμο, την επικοινωνία… μου δίνει χαρά.
Τι θα λέγατε στις άλλες γυναίκες;
Να πιστέψουν στον εαυτό τους, να τον αγαπήσουν και να σηκώσουν το κεφάλι να προχωρήσουν. Ο φόβος είναι που μας κρατάει πίσω. Και να αποβάλλουν τους ανθρώπους που τους δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα που μπορεί να είναι ακόμα κι η οικογένεια, κι ο περίγυρος.
Σήμερα έχετε τέσσερα παιδιά, και ήδη τέσσερα εγγόνια!
Και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτά. Νομίζω ότι είμαι στα καλύτερά μου, αυτή τη στιγμή. Και περιμένω κι ακόμα καλύτερα!
