Συνέχισε και υποστήριξε την προστασία του σπουδαίου έργου του πατέρα της μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της.
Πέθανε η Μαρία Ψαθά, κόρη του θεατρικού συγγραφέα και δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαθά, η οποία διαχειριζόταν επί σειρά δεκαετιών τα πνευματικά δικαιώματα του ανεκτίμητης αξίας έργου που άφησε πίσω ο πατέρας της.
Η ίδια τον τελευταίο χρόνο αντιμετώπιζε μία σειρά από προβλήματα υγείας, ενώ την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο θεατρικός παραγωγός Πάνος Κατσαρίδης με ανάρτηση του στο Ιnstagram.
Η συγκινητική ανάρτηση για το θάνατο της
«Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες πράγματα γι’ αυτή τη γυναίκα, για όσα ζήσαμε μαζί, για όσα μου εμπιστεύτηκε, για όσα της χρωστάω, για όσα πετύχαμε, για όσα ακόμα ονειρευτήκαμε.
Θα μείνω όμως σε μια μόνο λέξη: «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» για να μη χάσει την αξία της στα πολλά λόγια. Αντίο κυρία Μαρία Ψαθά… Κουράγιο Λένα μου. Συνέχισε εσύ τώρα. Όπως θα ήθελε εκείνη», έγραψε σε λεζάντα που συνοδεύει φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται ο ίδιος δίπλα στην Μαρία Ψαθά. 
Το έργο της
Ίδρυσε εκδοτικό οίκο με το όνομά της από τον οποίο κυκλοφόρησαν πλήθος έργων του Δημήτρη Ψαθά μεταξύ των οποίων και τα «Ζητείται ψεύτης», «Φον Δημητράκης», «Ξύπνα Βασίλη», «Φωνάζει ο κλέφτης», «Ο αχόρταγος», «Μαντάμ Σουσού», «Η Θέμις έχει κέφια», «Στο καρφί και στο πέταλο», «Στου κουφού την πόρτα», «Γη του Πόντου»
Δημήτρης Ψαθάς
Γεννήθηκε το 1907 στην Τραπεζούντα του Πόντου και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και χρονικογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1937, με την έκδοση της συλλογής ευθυμογραφημάτων «Η Θέμις έχει κέφια». Ακολούθησαν πολλά ανάλογα έργα, όλα στο χώρο της σατιρικής ευθυμογραφίας, με κορυφαία τη «Μαντάμ Σουσού» του 1940.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1940 με την κωμωδία «Το στραβόξυλο», που ανέβηκε από το θίασο του Βασίλη Αργυρόπουλου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν έργα όπως: «Φον Δημητράκης», «Μικροί φαρισαίοι», «Ένας βλάκας και μισός», «Η Χαρτοπαίχτρα», «Ξύπνα Βασίλη», που γνώρισαν επιτυχία στη σκηνή και πολλά μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο με ανάλογη επιτυχία. Οι ήρωες των έργων του κατόρθωσαν να αναδείξουν το σημαντικό, αποστάζοντας το γελοίο· να σαρκάσουν και να διακωμωδήσουν· να αποτυπώσουν, με χιούμορ, πικρία αλλά και γλύκα και τρυφερότητα, όλα τα κακομοίρικα, υποφωτισμένα χαρακτηριστικά του μέσου Έλληνα, «γεννώντας » ανεπανάληπτους θεατρικούς «τύπους» που «ζουν», μέχρι σήμερα…
Πηγή: © SanSimera.gr, cosmo.gr
