Goodbye Alexis…
Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου
Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν αναμενόμενη. Το τέλος της εποχής του ήρθε το 2019 όταν η χώρα επέστρεψε στην κανονικότητα. Τούτο αποδείχθηκε, όμως, εμφατικά στις πρόσφατες εκλογές. Δύο διαδοχικές συντριπτικές ήττες και η πρωτόφαντη διαφορά της τάξης του 23% από το πρώτο κόμμα, κατέδειξαν ότι η πολιτική με όρους εχθροπάθειας, τοξικότητας και ανερμάτιστου λαϊκισμού έχει οριστικά παρέλθει. Άλλωστε, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Την περασμένη Πέμπτη απλά επικυρώθηκε και τυπικά το αποτέλεσμα, με την παραίτηση του πρωταγωνιστή αυτής της εποχής.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας – ακόμη και για όσους διαφωνούσαμε δομικά μαζί του – δεν είναι τυχαία πολιτική προσωπικότητα. Όχι μόνον γιατί ανέλαβε τις τύχες ενός μικρού αριστερού κόμματος του 4% και το έφερε στην κυβέρνηση, αλλά διότι μπόρεσε να εκμεταλλευτεί με μοναδικό τρόπο τις καταστάσεις που διαμορφώθηκαν στη μνημονιακή Ελλάδα, ενώνοντας με ιδιοφυή τρόπο την πάνω και κάτω πλατεία της εποχής των «αγανακτισμένων». Η ιστορία θα καταδείξει εάν οι πολιτικοί ακροβατισμοί – εξεταζόμενοι στο σύνολο τους – είχαν θετικό ή αρνητικό πρόσημο για τη χώρα.
Εξάλλου, δεν πρέπει να παροραθεί το γεγονός ότι μέχρι την παραίτησή του, ουδείς σύντροφός του τον αμφισβήτησε δημόσια. Ουδείς και ουδεμία έθεσαν θέμα ηγεσίας. Αντίθετα, με τις δημόσιες δηλώσεις στήριξης για παραμονή του στη θέση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, μας θύμιζαν κάτι από το «Goodbye» Lenin, την «οσταλγική» ταινία που ο συμπαθής υιός προσπαθούσε να αναπαραστήσει την Ανατολική Γερμανία μέσα στο δωμάτιο της φανατικής κομμουνίστριας μητέρας του, χωρίς να της πει ότι το καθεστώς είχε καταρρεύσει, ώστε να μην επιδεινωθεί η ασθενική υγεία της.
Όμως, με την ανωτέρω στάση τους επιβεβαίωσαν την άποψή μας ότι χωρίς τον Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλλον, αλλά με τον Τσίπρα δεν είχε παρόν. Ποιος/ποιά θα μπορέσει να εκφράσει αυτό το κόμμα – απόκομμα; Ποιος/ποιά θα μπορέσει να συγκρατήσει τις ποικιλότροπες και ποικιλώνυμες συνιστώσες που συναθροίζουν αυτό το ιδεολογικό παλίμψηστο που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος/ποια θα μπορέσει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις και να αποτελέσει πόλο έλξης των μεσαίων δυναμικών στρωμάτων, ώστε να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ; Κατά τη γνώμη μας, μέχρι στιγμής, τέτοια προσωπικότητα δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, και λαμβάνοντας υπόψη την πίεση του χρόνου είναι δύσκολο να «εφευρεθεί».
Όλα τα ανωτέρω συνηγορούν στα ακόλουθα συμπεράσματα: Πρώτον, ότι η κυβέρνηση για μεγάλο διάστημα θα πορεύεται δίχως αντίπαλο και η αξιωματική αντιπολίτευση δίχως πυξίδα. Δεύτερον, η ευκαιρία που διαφαίνεται για το καχεκτικό ΠΑΣΟΚ είναι τεράστια. Μπορεί σε λιγότερο από ένα χρόνο να είναι ο δεύτερος πόλος στο εθνικό πολιτικό σύστημα. Για να γίνει τούτο, όμως, δεν αρκεί να ξεπεράσει εκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να σταματήσει να μιλάει την ίδια γλώσσα με αυτόν. Και προφανώς δεν αναφερόμαστε σε προγραμματικές θέσεις, αλλά στην πολιτική αισθητική, τον τρόπο αντιπολίτευσης, την τοξικότητα και την ορθολογική διαχείριση της ζώσας πολιτικής. Κοντολογίς, μόλις το ΠΑΣΟΚ θα πάψει να μιλάει τη γλώσσα του «ΣΥΡΙΖΑ» θα μετατραπεί σε κόμμα εξουσίας και θα επανακάμψει δριμύτερο στην πολιτική αρένα. Γνωρίζουμε ότι θέλει, πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί …
