Δείτε φωτογραφίες και βίντεο – Ποιοι πήγαν στο Α’ Νεκροταφείο
Από νωρίς το πρωί συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες του Χρήστου Κυριαζή πήγαν στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών με λουλούδια στα χέρια προκειμένου να πουν το «τελευταίο αντίο» στον αγαπημένο τους τραγουδιστή που άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της Τετάρτης σε ηλικία 68 ετών, μετά από μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη στους οικείους του αλλά και σε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό χώρο. Η οικογένειά του έκανε μία παράκληση σε όσους συγκεντρωθούν για να του πουν το τελευταίο αντίο σήμερα, μέσω του λογαριασμού του καλλιτέχνη στο Facebook. Συγκεκριμένα, ζήτησαν αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές στο ίδρυμα Make-A-Wish για να εκπληρωθούν οι ευχές παιδιών, που παλεύουν με απειλητικές ασθένειες.
Η Βάνα Μπάρμπα, ο άνθρωπος που τον στιγμάτισε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, έφτασε στο πρώτο νεκροταφείο με λευκά τριαντάφυλλα στα χέρια και εμφανώς συγκινημένη.
H προφητική, αδημοσίευτη συνέντευξη του Χρήστου Κυριαζή στο Newsbomb.gr: «Το τέλος θα το νιώσω»
Ο Χρήστος Κυριαζής σε μια τελευταία κατάθεση ψυχής και αλήθειας.
Είχα την τύχη, τη χαρά και την τιμή με τον Χρήστο Κυριαζή να μας δένει μια όμορφη και βαθιά φιλία, γεμάτη εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, ατελείωτες συζητήσεις εξομολογήσεις και πολύ γέλιο.
Πριν από μήνες τού ζήτησα μια (ακόμα) συνέντευξη, η οποία εξελίχθηκε σε μια εξομολογητική κουβέντα, σε μια κατάθεση ψυχής και αλήθειας.
Τη συνέντευξη αυτή την κράτησα στο αρχείο μου. Μέχρι σήμερα, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά. Ίσως, γιατί όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος: όλα έχουν τη σωστή ώρα τους για να γίνουν.
Καλό σου ταξίδι στον «δρόμο του νερού», αγαπημένε μου φίλε…
Όσο μεγαλώνεις σε ποια πράγματα δίνεις μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα;
«Στο φέρεσθαι και στο να γίνομαι καλύτερος στη δουλειά μου, σε αυτό που κάνω».
Από που αντλείς δύναμη;
«Από την πίστη μου. Από τα Ευαγγέλια, από τα λόγια του Χριστού και των Αγίων Πατέρων. Αυτά κουβαλάω στα χαρτάκια μου και όλα αυτά για εμένα είναι οδηγός ζωής. Της ζωής μου».
Τι περιμένεις από τον Θεό;
«Να με αξιώσει να τελειώσω τη δουλειά μου. Πότε θα βάλω τέλος, δεν ξέρω. Πιστεύω ότι το τέλος θα το νιώσω».
Έχεις σκοτάδια;
«Από σκοτάδια άλλο τίποτα. Γενικά είμαι σκοτεινός τύπος. Όπως λέει και ένα τραγούδι: Στα Σκοτάδια Φαίνεται».
Πώς τα φωτίζεις;
«Με τον «διακόπτη» που λέγεται υπομονή. Μέσα από τη ζωή μου έχω μάθει ότι όλα είναι περαστικά. Η κάθε ημέρα κρύβει θαύματα που ούτε καν περνούν από το μυαλό μας. Αυτό να θυμάσαι».
Τι σε τρελαίνει;
«Η αναμονή με τρελαίνει. Βαριέμαι όταν δεν έχω δράση. Επιτυχία είναι να υπάρχει πάντα κάτι να κάνεις. Έτσι κι εγώ, θέλω πάντα κάτι να κάνω. Και ξέρεις τι ερωτεύομαι; Κιθάρες. Τις φροντίζω σαν γυναίκες. Έχω τόσες πολλές κιθάρες, επειδή τις μαζεύω χρόνια, που δεν έχω παίξει με όλες».
Αλλά αγαπάς και το ψάρεμα.
«Πολύ. Στο ψάρεμα μαθαίνω την υπομονή. Όσο αργεί να τσιμπήσει το ψάρι, τόσο αφήνω πετονιά. Παρατηρώ και απολαμβάνω το τοπίο γύρω μου. Την ησυχία. Το ξημέρωμα. Και όταν ταΐζω τα ψάρια σκέφτομαι πράγματα. Σκέφτομαι για παράδειγμα ότι ήμουν κυνηγός και κυνηγούσα και έγινα ψαράς και περιμένω».
Τι περιμένεις;
«Τι περιμένω… Αυτό που θα έρθει, καλώς να έρθει».
Έχεις γράψει το καλύτερό σου τραγούδι ή όχι ακόμα;
«Αν έχω γράψει το καλύτερο τραγούδι… Δεν ξέρω, ο χρόνος θα δείξει. Μπορεί ναι, κάποιο από τα παλιά. Μπορεί να είναι κάποιο καινούριο».
Τι είναι τραγούδι για εσένα;
«Είναι η ανάγκη του βαθύτερου εαυτού μου να εξιστορήσει αυτά που του συνέβησαν».
Τι θα τραγουδούσες στην καλύτερη εμφάνιση της ζωής σου;
«Θα ξεκινούσα με μπαλάντες, γιατί ήταν το πρώτο είδος που συνέθεσα. Για παράδειγμα το «Βράδυ Σαββάτου». Μετά θα έβαζα πιο ροκ κομμάτια, όπως το «Έλα Μωράκι Μου». Στη συνέχεια λαϊκό μέρος με τραγούδια όπως το «Δεν Προσκύνησα» και στο τέλος, για να απογειωθούμε, θα έλεγα τα «νησιώτικα» όπως το «Ημεροβίγλι». Δηλαδή θα ήθελα να παρουσιάσω ένα πρόγραμμα με όλη την γκάμα των τραγουδιών μου».
Τι ακούς τώρα;
«Αυτή την εποχή ακούω βυζαντινούς ύμνους ηχογραφημένους σε μοναστήρια. Αλλά και κάτι indie με μπιτ».
Πώς πρέπει να είναι ένας χώρος για να δεχτείς να εμφανιστείς;
«Και σε γκαράζ και σε συνεργείο θα μπορούσα να τραγουδήσω. Αρκεί να έχει έναν χώρο για την ορχήστρα και ένα άνετο καμαρίνι. Στο καμαρίνι ζω, πηγαίνω από νωρίς, θέλω να εγκλιματιστώ στον χώρο, φτιάχνω τραγούδια, ακούω παλιά τραγούδια, σκέφτομαι πράγματα. Εκμεταλλεύομαι τον χρόνο μου. Όταν δουλεύω ξεκουράζομαι εγώ. Και μέσα βάζω πράγματα που αγαπάω, τις κιθάρες μου, τα βιβλία μου.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που έκανες στο καμαρίνι προτού να βγεις στη σκηνή;
«Μια νοερή προσευχή να μην ξεκουρδιστεί η κιθάρα μου ή να μην αλλάξω τα λόγια των τραγουδιών μου».
Έχεις γούρι;
«Έχω γούρι. Ένα κομπολόι-κομποσχοίνι από έναν γέροντα».
Αν στο τέλος ζωγράφιζες τη ζωή σου τι θα απεικόνιζε ο πίνακας;
«Θα ήταν ένα κολάζ με φωτογραφίες από στιγμές που έδωσα και πήρα χαρά. Γεμάτο αγαπημένα πρόσωπα και τοπία».
Τι τίτλο θα είχε;
«Θα το ονόμαζα «Άποψη Ζωής»».
Και αν είχες την ευκαιρία να πεις κάτι στον νεότερο εαυτό σου τί θα του έλεγες;
«Χρήστο, εντάξει! Συνεχίζουμε…».
Τι θα έλεγες τώρα στον Χρήστο;
«Χρήστο, υπήρξες ευλογημένος. Εργατικός. Τυχερός».
