Η Φώφη Γεννηματά μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με τον πολιτικό κόσμο αλλά και τους συντρόφους της από το Κίνημα Αλλαγής να βρίσκονται στο πλευρό της.

Τίποτε δεν προμήνυε ότι η «ξαφνική αδιαθεσία» που αισθάνθηκε θα οδηγούσε την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ στο νοσοκομείο. Εκεί υποβλήθηκε σε εξετάσεις όπου διαπιστώθηκε ότι η «βασική της νόσος», δηλαδή ο καρκίνος στο στήθος, είχε υποτροπιάσει.

Η πρώτη της μάχη το 2008 με τον καρκίνο

Το 2008, στα 43 της ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με τον καρκίνο. Κάνοντας τακτικές εξετάσεις λόγω κληρονομικού ιστορικού (από καρκίνο έφυγαν από τη ζωή τόσο η μητέρα της Κάκια όσο και ο πατέρας της Γιώργος) εντοπίστηκε καρκίνος στον δεξιό μαστό. Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Αμέσως μετά ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και εισήχθη στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.

Κατά το παρελθόν η κυρία Γεννηματά είχε μιλήσει ανοιχτά για τη μάχη με τον και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα», είχε πει στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη που είχε προβληθεί στην τηλεόραση του Alpha. 

Στην ίδια συνέντευξη η κυρία Γεννηματά δεν δίστασε να αναφερθεί στις προσπάθειες που έκανε για να γίνει μητέρα, αποκαλύπτοντας πως οι γιατροί της έδιναν λίγες πιθανότητες.

«Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν και το σέβομαι. Εγώ δεν είμαι έτσι. Ήμουν μόλις 22 ετών όταν μου το είπαν. Δεν έγινε εύκολα. Προσπαθούσα δέκα χρόνια να μείνω έγκυος. Με πολλές αποτυχίες και αναποδιές. Αλλά πάντα στη ζωή αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Σήμερα έχω τρία παιδιά και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να τα γνωρίσουν. Έφυγαν και με αυτόν τον καημό», ανέφερε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ.

Μιλώντας για τις σκέψεις που έκανε όταν απέκτησε τα δικά της παιδιά, η κυρία Γεννηματά τόνισε πως «είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου. Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό».

Για το ίδιο θέμα είχε αναφερθεί και σε συνέντευξή της στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Πρωϊνό» το καλοκαίρι του 2019. «Όταν ήμουν 22 χρονών στον πρώτο μου γάμο, μας είπαν ότι δεν θα κάνουμε παιδιά, μας το απέκλεισαν. Είπα ότι δεν το βάζω κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά και ξεκίνησα έναν πάρα πολύ μεγάλο αγώνα που κράτησε 10 χρόνια και τελικά ήρθε η Αιμιλία στη ζωή μας και τα άλλαξε όλα. Αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι, αρχίσαμε να ψάχνουμε την διαδικασία και τότε έμεινα έγκυος στην Αιμιλία. Ήταν η τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής που κάναμε. Μετά, τα άλλα δύο μου παιδιά ήρθαν φυσιολογικά. Είναι από τα περίεργα που συμβαίνουν στη ζωή».

 «Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχει νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι», δήλωσε ακόμη αναφορικά με τα όσα βίωσε δίνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.

Στην ίδια συνέντευξη η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μίλησε και για την απώλεια των γονιών της,  οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή νικημένοι από τον καρκίνο.

«Η μητέρα μου αρρώστησε πρώτη, ήταν 44 ετών, έζησε 10 χρόνια πολεμώντας τον καρκίνο, δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου να κάνει θεραπείες, ήμασταν συνέχεια στα νοσοκομεία και ενώ αντιμετωπίζαμε αυτό το πρόβλημα με τη μητέρα μου, δυστυχώς στην πορεία αρρώστησε και ο πατέρας μου. Νομίζω ότι επηρεάστηκαν και οι δύο πάρα πολύ από αυτή την εξέλιξη. Τους χάσαμε μέσα σε 7 μήνες και τους δύο. Μετά από αρκετά χρόνια, όταν ήμουν εγώ 44 ετών, αρρώστησα επίσης και μετά από λίγα χρόνια η αδερφή μου. Αλλά δόξα τω Θεώ, είμαστε εδώ, είναι όλα καλά. Η πρώτη αντίδραση όλων των ανθρώπων είναι «γιατί σε μένα;», είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά αν μείνεις σε αυτή την αντίδραση δεν θα τη βγάλεις καθαρή στο τέλος. Πρέπει να κάνεις το επόμενο βήμα, να φύγεις γρήγορα από αυτή τη λογική. Αν έμενα στο γιατί σε μένα, δεν θα είχα 3 παιδιά και ίσως να μη ζούσα σήμερα», είχε δηλώσει.

Η κυρία Γεννηματά ποτέ δεν κρύφτηκε όσον αφορά τη μάχη της απέναντι στον καρκίνο. Μιλώντας τον Ιούλιο του 2019 στην εκπομπή του Alpha «Happy Day» σημείωσε πως «η μάχη με τον καρκίνο είναι «ένας διαρκής αγώνας, αισιοδοξία, έμαθα να βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Έλεγε η μητέρα μου «αν είναι αυτή η τελευταία μέρα της ζωής μου, θα την περάσω κλαίγοντας»; Θυμάμαι ότι ήμασταν στο Μεταξά και έκανε χημειοθεραπείες και δεν καθόταν ποτέ στο κρεβάτι ή ήμασταν μέσα στην κουζίνα με τις τραπεζοκόμες και πίναμε καφέ και κουβεντιάζαμε με τον ορό στο χέρι ή ήμασταν στη βεράντα, κοιτούσαμε τη θάλασσα και κάναμε σχέδια για το καλοκαίρι. Αυτό ήταν ένα βίωμα δικό μου που με βοήθησε πάρα πολύ στη συνέχεια και έμαθα να ζω την κάθε στιγμή, να απολαμβάνω… δεν με ενδιαφέρει η ίντριγκα… Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από πάνω. Μία είναι η ζωή, δεν επιστρέφει, κάθε στιγμή είναι μοναδική. Θέλει πάρα πολύ αγάπη, πολύ δύναμη να μη σε πάρει από κάτω, να μη ζεις συνέχεια μέσα στην αγωνία. Ήταν πάρα πολύ σκληρές ώρες, απίστευτο σχεδόν. Διότι, όταν έχεις έναν άνθρωπο στην οικογένεια να περνάει 10 χρόνια μια τόσο δύσκολη αρρώστια, δεν φαντάζεσαι ότι θα σου συμβεί και στον πατέρα -είχαμε τη μητέρα μου 10 χρόνια άρρωστη. Δεν το χωρούσε το μυαλό μας, δεν το πιστεύαμε. Έλεγε ο πατέρας μου «θα παλέψω να κάνω πόρτα τη χαραμάδα της ελπίδας» και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Ειδήσεις σήμερα