Ο πρώτος Ροδίτης που διασωληνώθηκε με Covid και βγήκε νικητής μιλάει στη «Ροδιακή»
Όλη η Ρόδος λίγο καιρό πριν προσευχόταν για τον Γιώργο Λεβέντη από τις Καλυθιές, που κόλλησε κορωνοϊό, διασωληνώθηκε πρώτα στο νοσοκομείο της Ρόδου και έδινε για μήνες τη μάχη για τη ζωή του στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
Χωρίς να ακούει, χωρίς να ανταποκρίνεται και με τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις να τον επισκέπτονται και να πληθαίνουν μέρα με τη μέρα.
Τώρα, κάθεται απέναντί μου, νικητής. Εμφανώς αδυνατισμένος, αλλά ζωντανός, Έχοντας δυσκολία στο βάδισμα, αλλά να περπατά.
Ευγνώμων αισθάνεται κι ευλογημένος που ξέφυγε από τον εφιάλτη που του άλλαξε τη ζωή και την κοσμοθεωρία. Τώρα ξέρει ότι αξία έχει η ζωή και όλα τ’ άλλα έρχονται. Πόσο απλό και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να το κατανοήσεις αυτό όταν το ποτάμι της καθημερινότητας, σε παίρνει και σε σηκώνει!
Είστε εδώ, μαζί μας! Δεν ήταν αυτονόητο αυτό!
Τελευταία, πριν βγω από το νοσοκομείο «Σωτηρία», όταν ήρθε η νευρολόγος να με δει, αφού διάβασε το ιστορικό μου, μού λέει «πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος και γι’ αυτό ο Θεός σ’ έστειλε πίσω. Μ’ όλα αυτά που διαβάζω στον φάκελό σου, άνθρωπος δεν τη βγάζει καθαρή». Όταν τέσσερις μήνες μετά την ημέρα της διασωλήνωσής μου επέστρεψα στη Ρόδο, άκουσα για όλο αυτό τον αγώνα που έκαναν για εμένα οι φίλοι, οι γνωστοί και περισσότερο η γυναίκα μου η Μαρία.
Τι θυμάστε από αυτή τη μεγάλη περιπέτεια;
Από την ώρα που μπήκα στο νοσοκομείο της Ρόδου και μετά, δεν θυμάμαι τίποτα. Ξεκίνησα από το σπίτι μου Κυριακή πρωί, Μάρτιο μήνα, με το αυτοκίνητό μου για το νοσοκομείο της Ρόδου ενώ ήδη είχα συμπτώματα επί δύο μέρες τα οποία αντιμετώπιζα στο σπίτι. Μέχρι τότε ακόμη ούτε η σύζυγός μου, ούτε τα πεθερικά μου που και οι τρεις νόσησαν στη συνέχεια και νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο της Ρόδου, είχαν συμπτώματα. Εγώ ήμουν ο πρώτος. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί το οξυγόνο μου έπεφτε κάτω από αυτό που μου είχαν πει να προσέχω. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα. Στην κατάσταση διασωλήνωσης που βρισκόμουν έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου, ζούσα στον δικό μου κόσμο, σε μία παράλληλη, φανταστική ζωή. Αφού όταν επανήλθα ρωτούσα: «ο τάδε ζει;… Τα βαπτιστικά μου πού είναι;»… Είναι στον Καναδά, καμία σχέση. Κάποια στιγμή με ξύπνησαν κι αυτό που ήθελα ήταν να φύγω να πάω στο σπίτι μου, γρήγορα. Δεν ήμουν έτοιμος να με επαναφέρουν, δεν ανταποκρινόμουν όσο θέλανε, αλλά είχα και νεύρα και ήθελα να φύγω. Ήταν τα ισχυρά φάρμακα. Όταν βγήκα από την εντατική ήμουν 32 κιλά λιγότερο. Μπήκα 96 κιλά, βγήκα 68 και τώρα πρέπει να είμαι γύρω στα 80.
Βγήκατε νικητής!
Πολλοί γιατροί μου το είπανε: «Πώς βγήκες ζωντανός από εκεί μέσα! Άρα, υπάρχει Θεός!»
Δεν υπάρχει όμως για τους άλλους; Kι o οργανισμός σας θα πρέπει να ανταποκρίθηκε.
Οι γιατροί δεν το πίστευαν ότι με όλα αυτά που τράβηξε ο οργανισμός μου μπορούσα να βγω ζωντανός. Εκεί μέσα έπαθα πνευμονικό οίδημα, εσωτερική αιμορραγία και μου έβαλαν πέντε φιάλες αίμα ενώ πήρα και τρεις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Όλα αυτά μαζεμένα με έκαναν ένα πολύ βαρύ περιστατικό. Ενάμιση μήνα διασωληνωμένος και άλλες δεκατέσσερις μέρες στο νοσοκομείο μετά. Μόλις αποσωληνώθηκα ερχόταν η γιατρός με ρώταγε: «τι μήνα έχουμε, τι μέρα έχουμε…». Μου έλεγε έχουμε, Μάιο! Λέω, από πού κι ως πού Μάιο, αφού ήταν Μάρτιος. Κι ακόμη μπορώ να πω ότι δεν έχω συνέλθει να καταλάβω τι έγινε.
Τώρα που τα σκέφτεστε τι λέτε;
Να σας πω κάτι; Επειδή δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό, όλοι μου λένε: «Γιώργο, μη φοβάσαι τίποτα, τα χειρότερα περάσανε, είσαι εδώ, είσαι μαζί μας, όλα καλά…», αν και σε πολλούς φαίνεται άσχημο αυτό που λέω, εγώ θα πω ότι ο Γολγοθάς, είναι τώρα. Εγώ επί τέσσερις μήνες τώρα που βγήκα από την εντατική, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου.
Τι σας ταλαιπώρησε πιο πολύ, βγαίνοντας;
Όταν βγήκα από την εντατική, στα πόδια μου και λιγότερο στα χέρια μου, μυς δεν υπήρχαν. Ήτανε μόνο το δέρμα και το κόκκαλο. Όταν σήκωνα το χέρι μου το δέρμα κρεμότανε σαν να ήμουν 100 χρονών. Όταν πια συνήλθα και είδα τον εαυτό μου είπα: «δεν είναι δυνατόν, δεν πρόκειται να σηκωθώ όρθιος…». Δεν κουνούσα πόδια καθόλου. Πήγα στο Κέντρο Αποκατάστασης «Θησέας» που είναι στη Συγγρού, για ενάμιση μήνα. Εκεί συναντάς τροχαία, εγκεφαλικά, Covid… Είχα έντονα κινητικά προβλήματα, όπως και συνεχίζω να έχω. Δεν μπορούσα να κινήσω τις πατούσες μου. Δεν γνωρίζω πόσο θα επανέλθω. Ακόμη έχω πρόβλημα στις πατούσες, στο περπάτημα. Ο μυς έχει ατροφήσει. Οι γιατροί λένε θέλει χρόνο.
Άλλαξε εντελώς η ζωή η δική σας και της οικογένειάς σας με τον Covid και οι μισοί νοσήσατε και νοσηλευτήκατε!
Η ζωή όλης της οικογένειάς μου ήρθε τα πάνω-κάτω. Νοσηλεύτηκαν κι εκείνοι, η γυναίκα μου και τα πεθερικά μου… Η μητέρα μου και τα παιδιά μου που συναναστραφήκαμε δεν πάθανε τίποτα. Και ο γιος μου στη φρεγάτα που υπηρετούσε, κόλλησαν 40 άτομα, και ούτε εκεί κόλλησε, ούτε εδώ.
Εσάς γιατί σας έπληξε τόσο βαριά, χωρίς να έχετε προβλήματα υγείας; Σας είπαν κάτι οι γιατροί;
Άγνωστο. Κάποια γιατρός μου είπε ότι ήμουν υπέρβαρος. Δηλαδή 5-6 κιλά πάνω από το κανονικό. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας, δεν έπαιρνα χάπια για κάτι. Το ανοσοποιητικό μου ήταν ευάλωτο εκείνη την εποχή και μ’ έστειλε όπου μ’ έστειλε.
Προσέχατε; Φορούσατε μάσκα;
Πάντοτε. Κι όπου είχε κόσμο δεν έμπαινα μέσα. Όπως και στο γραφείο Συγκοινωνιών που πήγαινα αν είχε πάνω από ένα-δύο άτομα, δεν έμπαινα.
Αυτό είναι λαχείο, πιστεύετε;
Είναι Τζακ-Ποτ. Ήμουν ο πρώτος στη Ρόδο τότε που διασωληνώθηκε.
Πώς κολλήσατε τον ιό, έχετε καταλήξει κάπου;
Τελευταία επαφή εγώ και άλλοι εννιά συνάδελφοί μου, είχαμε με κάποιον που είδαμε ότι σε δύο μέρες νόσησε και ήταν στο νοσοκομείο της Ρόδου. Πήγαμε όλοι εκείνη την ημέρα και κάναμε το τεστ, βρεθήκαμε δυο-τρεις θετικοί και τις επόμενες μέρες από τους δέκα εκείνης της συνάντησης, οι επτά ήμασταν θετικοί. Εμείς όλοι φορούσαμε μάσκα και τηρούσαμε τις αποστάσεις.
Τι θα λέγατε στον κόσμο, τώρα μετά από ό,τι περάσατε;
Σίγουρα να πάει ο κόσμος να εμβολιαστεί. Ίσως δεν είναι η σωτηρία μας, αλλά προς το παρόν το εμβόλιο είναι το μόνο που βοηθάει. Οι γιατροί Covid και στο νοσοκομείο της Ρόδου και στο «Σωτηρία» που ήμουνα, είναι ήρωες. Ξέρετε τι αγώνα κάνουνε; Οι γιατροί, οι φυσικοθεραπευτές. Δίνουνε όλο το είναι τους. Όταν είδα στο Κέντρο Αποκατάστασης πώς είναι οι άνθρωποι, είπα ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα. Αισθάνομαι και τυχερός και ευλογημένος, πάνω σε όλη αυτή την ατυχία.
Τι σας έχει λείψει σήμερα;
Τίποτα, όλα τα έχω. Τώρα με πηγαινοφέρνουν τα παιδιά μου, τα πεθερικά μου… Έχω και τον φίλο μου τον Σάββα Πολυχρόνη που έρχεται Σαββατοκύριακα και με πάει για μπάνιο και με βάζει μέσα στη θάλασσα. Και μου τα ‘λεγε: «τώρα που θα ‘ρθεις στη Ρόδο και θα πηγαίνουμε για μπάνιο…». Και το κάνει, κάθε Σαββατοκύριακο που μπορεί, έρχεται. Τώρα τα βλέπω όλα αλλιώς.
Δηλαδή; Τι έχει σημασία τελικά σ’ αυτή τη ζωή;
Η υγεία μας. Κι οι καλοί φίλοι, τίποτα άλλο. Παλιά, κι εγώ έτρεχα με τις δουλειές, έτρεχα, έτρεχα, και στο τέλος ό,τι έπαιρνα το έδινα. Τίποτα δεν έμενε στην άκρη. Οπότε, δεν αξίζει τον κόπο, τίποτα. Μια δουλίτσα θέλει, ένα οκταωράκι και να ζήσουμε αυτή την όμορφη ζωή γιατί δεν θα ξανάρθει η ζωή μας. Και με λίγα μπορείς να ζήσεις και με πολλά. Αυτά τα λίγα να είσαι καλά να τα φας εσύ, να τα ευχαριστηθείς και τίποτα άλλο. Εμάς δυστυχώς μας τρώει το καλοκαίρι, από Δευτέρα ως Δευτέρα και παλεύουμε, παλεύουμε. Άγχος, δουλειά… Τώρα δεν σκάω για τίποτα. Η ζωή μου έδωσε μία ακόμα ευκαιρία και πρέπει να το καταλάβω.
πηγή: https://www.rodiaki.gr
