Φτωχότερο το ελληνικό τραγούδι – Το συγκινητικό μήνυμα του Νότη Μαυρουδή
Το τελευταίο διάστημα ο καλλιτέχνης αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, καθώς πάλευε με συσσωρευμένες οργανικές βλάβες.
Στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο στενός του συνεργάτης, Νότης Μαυρουδής, έγραψε μεταξύ άλλων: «Είμαι πεισμένος πως το ελληνικό τραγούδι, έχασε σήμερα έναν σημαντικό και πνευματικό του άνθρωπο, από τα άξια τέκνα τής αλυσίδας των στιχουργών».
Αναλυτικά το συγκινητικό μήνυμα του Νότη Μαυρουδή:
«Έχασα έναν φίλο και συνεργάτη μου, στιχουργό – καταγραφέα τής ανθρώπινης μοναξιάς και από τους ανεξερεύνητους ποιητές από τον χώρο των Ελλήνων τραγουδοποιών.
Ο Τάσος Σαμαρτζής, που μπορεί να είχε σπουδάσει γεωλογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά γνώριζε καλύτερα τα μυστικά τής ανθρώπινης ψυχής και ύπαρξης, εξέπνευσε σήμερα το πρωί (16/8) ύστερα από ταλαιπωρία μακράς διαρκείας.
Πάλευε με συσσωρευμένες οργανικές βλάβες που του προκάλεσαν πολλά προβλήματα υγείας, μαζί με την αυτοκαταστροφική του τάση, την αμέλεια, την απροσεξία και την παραίτηση…
Τα 65 χρόνια ζωής είναι λίγα (γεν. 3/7/1956) για έναν αστείρευτο ποιητή – στιχουργό – μεταφραστή – παραγωγό – άνθρωπο του ραδιοφώνου.
Η θλίψη μεγάλη και η αμηχανία μου ανείπωτη.
Αγαπητοί μου, ψάξτε να βρείτε τα γραπτά του.
Θα συναντήσετε ένα υλικό με όλες τις διαστάσεις της ζωής και ο καθένας – καθεμία, θα συναντήσει τον καθρέφτη και της δικής του/της ζωής.
Είμαι πεισμένος πως το ελληνικό τραγούδι, έχασε σήμερα έναν σημαντικό και πνευματικό του άνθρωπο, από τα άξια τέκνα τής αλυσίδας των στιχουργών…
Συνεργάστηκα για χρόνια μαζί του και, ομολογώ, πως δύσκολα θα ξεπεράσω τις κοινές μνήμες που καθόρισαν και τους δυο μας.
Μπροστά σε μια τέτοια και τόσο κακή στιγμή, το μυαλό παγώνει και τα λόγια μοιάζουν να είναι φτωχά…
Αγαπητοί μου, ψάξτε να βρείτε τα γραπτά του.
Θα συναντήσετε ένα υλικό με όλες τις διαστάσεις της ζωής και ο καθένας – καθεμία, θα συναντήσει τον καθρέφτη και της δικής του/της ζωής.
Είμαι πεισμένος πως το ελληνικό τραγούδι, έχασε σήμερα έναν σημαντικό και πνευματικό του άνθρωπο, από τα άξια τέκνα τής αλυσίδας των στιχουργών…
Συνεργάστηκα για χρόνια μαζί του και, ομολογώ, πως δύσκολα θα ξεπεράσω τις κοινές μνήμες που καθόρισαν και τους δυο μας.
Μπροστά σε μια τέτοια και τόσο κακή στιγμή, το μυαλό παγώνει και τα λόγια μοιάζουν να είναι φτωχά…»
