Ένα άρθρο – φωτιά από τον Επίτιμο Αρχηγό ΓΕΝ Ναύαρχο Κοσμά Χρηστίδη έρχεται να ταρακουνήσει τα ήδη ταραγμένα νερά των ελληνοτουρκικών σχέσεων – Ο ναύαρχος Χρηστίδης είναι ο συγγραφέας της ιστορίας ενός ακήρυχτου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη από το 1974. Ένας πόλεμος που έχει περιόδους ύφεσης των «συγκρούσεων» αλλά και χρονικά διαστήματα που δίνουν την εντύπωση ότι μια σφοδρή στρατιωτική σύγκρουση είναι έτοιμη να ξεσπάσει. Μία τέτοια περίοδο βιώσαμε από τα τέλη Ιουλίου μέχρι και προχθές, όταν οι Τούρκοι απέσυραν προς το παρόν το Oruc Reis.
Η ιστορία του ελληνοτουρκικού «πολέμου» που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και τουλάχιστον 46 χρόνια, γράφτηκε από το Ναύαρχο Χρηστίδη, για να μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει τι δεν πρέπει να συζητήσουμε και τι θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις να μας βάλουν με το ζόρι να κουβεντιάσουμε.
Το κείμενο 16.000 λέξεων που φέρει την υπογραφή του Επίτιμου Α/ΓΕΝ, δημοσιεύθηκε πρώτα στο militaire.gr και εξηγεί στο μέσο πολίτη τι σημαίνει ο κάθε όρος από τους πολλούς που ακούμε και γιατί έχει σημασία οι πολιτικοί μας να τους χρησιμοποιούν με ακρίβεια. Έχουν μεγάλη σημασία οι λέξεις σ’΄ αυτές τις υποθέσεις.
Τι υπερασπιζόμαστε και ποια είναι τα -πολλά- διπλωματικά όπλα που διαθέτουμε;
Ποιες αποφάσεις δικαστηρίων μας εξυπηρετούν;
Γιατί η Ελλάδα δεν τόλμησε να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια; Γιατί δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ;
Γιατί οι Τούρκοι είναι υποκριτές όταν ζητούν αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών την οποία από το 1936 έχουν αποδεχτεί;
Τα όσα αναφέρει ο Ναύαρχος στο τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας των ελληνοτουρκικών είναι εξαιρετικά σοβαρά και ανησυχητικά. Όπως πάντα δε “στρογγυλεύει τις γωνίες” και λέει τα πράγματα όπως έχουν.
Γράφει λοιπόν ο Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης:
«Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί»
Ο Χρόνος μετράει εις βάρος μας. Παρά την, ελλειποβαρή και εις βάρος μας, υπογραφή συμφωνίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο, το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης σε συνδυασμό με τις ανακοινωθείσες έρευνες ανατολικά Ρόδου- Κρήτης (εγγύτερα των 12 ν.μιλίων) μας δείχνει το πραγματικό δρόμο.
Ο τοξικός «Σουλτάνος» θα βγάλει το «ερευνητικό» νοτίως της Κρήτης ή πλησίον Καστελλορίζου και θα το στείλει στην ΑΟΖ της Λιβύης ή στα όρια του
μνημονίου με την Λιβύη ή στο τριεθνές με την Αίγυπτο (γαλάζια πατρίδα). Ο ίδιος ο κ. Ερντογάν μας είχε προειδοποιήσει με τον πλέον επίσημο και άκομψο τρόπο, μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο τον Δεκέμβριο του 2017 (εμείς είτε τον αναλύσαμε λάθος είτε τον αγνοήσαμε). Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι θεωρίες του ποιος είναι
με ποιον, μη λέτε τέτοια πράγματα περί μειωμένης κυριαρχίας, η Ελλάδα δεν απεμπολεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα, λίγα μέτρα ο φράκτης μέσα σημαίνει επίσπευση και όχι ενδοτισμό, να μη στρατικοποιήσουμε τη διαφορά κ.λ.π., θα είναι ένα θλιβερό παρελθόν. Θα έρθει ο καιρός που όλα αυτά θα μοιάζουν και θα είναι ασήμαντα.
Το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» έχει σαφώς επικρατήσει στο διπλωματικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, αλλά και μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο. Η προσπάθεια επηρεασμού και πειθούς και άλλων γειτονικών χωρών περιοχής (π.χ. Ισραήλ, Αίγυπτος), ίσως, μεσοπρόθεσμα βρει γόνιμο έδαφος. Η Τουρκία δείχνει να σέβεται, μόνον, τα κράτη που έχουν αυτοσεβασμό και είναι κυρίαρχα. Η Τουρκία δεν πρέπει να αναλύεται σύμφωνα με τον δυτικό τρόπο σκέψης.
Η ανάλυση των δεδομένων μας οδηγεί στο δύσκολο ερώτημα «και ἡμεῖς τι γάρ οὖν ποιήσωμεν;».
Το ερώτημα είναι δύσκολο και πολύ δυσκολότερη η απάντησή του. Ο Ηράκλειτος συμβουλεύει «Ας μη συμπεραίνουμε τυχαία για μεγάλα πράγματα».
Η Ελλάδα, για να γίνει υπολογίσιμος αντίπαλος και να διαβλέπει ασφαλέστερα το διεθνές περιβάλλον,οφείλει:
– Nα οικοδομήσει άμεσα το «Τοπικό Ισχυρό», δηλαδή, πολιτική σταθερότητα, εθνική ενότητα, οικονομία και στρατηγική στοχοθέτηση.
– Να ανακηρύξει την αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μίλια (μέχρι ΝΑ Κρήτης).
– Nα καταθέσει στον ΟΗΕ ρηματική Διακοίνωση συμπληρωματική του νόμου 4001/2011 στην οποία θα δηλώνει και με συντεταγμένες την μέση γραμμή που προβλέπει ο νόμος αυτός ως εξωτερικό όριο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας «μέχρι να υπάρξει συμφωνία οριοθέτησης με τις σχετικές χώρες» (Έτσι θα υπάρχει καταγραφή και των ελληνικών διεκδικήσεων σε θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες επικαλύπτουν φυσικά τις τουρκικές).
– Nα επισπεύσει τη συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών με την Κύπρο και την Αίγυπτο (Η συνολική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο-Αίγυπτο ουσιαστικά θα ακυρώσει στην πράξη το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης και έμμεσα η Τουρκία θα οδηγηθεί στο ΔΔΧ).
– Να είναι σε στενή επαφή και συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο με προώθηση θύλακα ανατολικής Μεσογείου υπό την Γαλλία.
– Να προβεί σε ρηματικές Διακοινώσεις στον ΟΗΕ να καταγγείλει τις συστηματικές παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας, δηλώνοντας ότι τέτοιες κινήσεις, όπως οι υπερπτήσεις, συνιστούν απειλή για την ασφάλεια και την ειρήνη της περιοχής και ενεργοποιούν το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας βάσει του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.
– Να επανεξετάσει, πριν να είναι πολύ αργά, κατ’ αρχάς το ενιαίο αμυντικό δόγμα με την Κύπρο ή/ και τις λοιπές ναυτικές δυνάμεις της περιοχής (δηλαδή, ευρύτερο αμυντικό δόγμα). Η ικανή και αποτελεσματική εναλλαγή διπλωματίας και στρατιωτικής ισχύος θωρακίζει τα κράτη, υπεραμύνεται των δικαιωμάτων τους και εδραιώνει τις στοχεύσεις τους.
– Να ζητήσει από την Τουρκία την ίδρυση και λειτουργία Ελληνικού Γενικού Προξενείου στην
Τραπεζούντα στην βάση της αμοιβαιότητας, καθώς ήδη λειτουργεί ένα περισσότερο τουρκικό
Προξενείο στην Ελλάδα, το οποίο σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να κλείσει…
– Να αντιληφθεί την αναγκαιότητα αποαττικοποίησης της υφιστάμενης στρατιωτικής συγκέντρωσης και με δεδομένη την αντίληψη ότι τα νησιά συνιστούν αγκυροβολημένα Πλοία θα διευκολύνει τονσυντονισμό επιχειρήσεων στο Αιγαίο (Η Κρήτη μας γίνεται το αβύθιστο Αεροπλανοφόρο).
Η τακτική απάντηση θα δοθεί, στον προκαλούντα, από τις Ένοπλες Δυνάμεις και την ηγεσία τους, τις οποίες εμπιστευόμαστε απολύτως. Και, για να εμπιστευτούμε απολύτως και όλο το διοικητικό σύστημα θα πρέπει οι πληροφορίες απ’ όλους τους σημαντικότερους συντελεστές της διαχείρισης της κρίσης να είναι κοινό αγαθό, κοινοκτημοσύνη, για όλους που εμπλέκονται στη κρίση, ιδιαίτερα τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Επίλογος
Επιτρέψτε μου να επανέλθω, με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ μονομανής στο κατ’ εμέ καίριο αυτό Εθνικό θέμα «Αποτροπής και ΑΟΖ μέσω ΔΔΧ». Η εμβληματική φράση και ο στοχασμός του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού «Το έθνος πρέπει (να μάθει) να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές» προϋποθέτει σωστή ενημέρωση και, κυρίως, σωστή και «ακριβή» χρήση όρων και εννοιών.
Η αξιοπιστία της αποτρεπτικής στρατηγικής ενός αμυνόμενου κράτους, όπως η Ελλάδα, είναι ένα άθλημα εσωτερικής και εξωτερικής εξισορρόπησης των απειλών κατά της επικράτειάς του. Εσωτερική εξισορρόπηση είναι η βελτιστοποίηση της κρατικής ισχύος με εναλλακτικούς συνδυασμούς των μέσων που διαθέτει. Εξωτερική εξισορρόπηση είναι τυπικές
και άτυπες συμμαχικές συγκλίσεις που αυξάνουν ή περιπλέκουν τα αναθεωρητικά σχέδια του επιτιθέμενου.
Η Τουρκική υπεροψία διογκώθηκε κατά τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο λόγω της σημαντικής οικονομικής αναπτύξεως της Τουρκίας (τελευταία δεκαπέντε χρόνια) και της αλματώδους αναπτύξεως της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας και των Τουρκικών εξοπλισμών, αλλά, επίσης, λόγω της εγκληματικής καθηλώσεως των Ελληνικών εξοπλισμών για πάνω από δεκαπέντε χρόνια τώρα. Αφέθηκε, με τον τρόπο αυτό, πολύτιμος χρόνος στον κ. Ερντογάν για να κατακτήσει το προβάδισμα σε σημαντικά οπλικά συστήματα και να θέσει σε εξαιρετικό
κίνδυνο την αεροναυτική ισορροπία στο Αιγαίο. Είναι πλέον οφθαλμοφανές, να εμμένει και να υποδηλώνει με κάθε τρόπο ο κ. Ερντογάν, ότι θέλει να λύσει τα θέματα της δυναμικής του παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το 2023.
Πλέον, ανησυχώ και ανησυχώ βαθύτατα. Έχοντας την τραυματική εμπειρία της επιτυχούς, κατά τα άλλα, επιχείρησης της Ζουράφας (Λαδόξερα) το έτος 2012 ανησυχώ, κυρίως, για το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα που πρέπει να θωρακιστεί κατά των ελλειμματικών αναλύσεων και κατά των συνδρόμων φοβίας. Τα τελευταία είναι τόσο ισχυρά που ακόμη και πολιτικοί μας εμφανίζονται πανέτοιμοι (κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια), όπως λένε,
να οργανώσουν ημερίδες για να κατευνάσουν «την αγωνία των πολιτών».
Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι, ίσως, όλα έχουν συμφωνηθεί (τύπου Ζυρίχης) ερήμην του Ελληνικού Λαού. Πως μπορεί κάποιος να εξηγήσει, κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις την συστηματική και συνειδητή αδιαφορία και απαξίωση για την άμυνα; Πως μπορεί να εξηγήσει κανείς την παρέμβαση της Ελλάδας (προς την Κύπρο) για την (ελλιπή) οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο (προσφυγή στο ΔΔΧ για νομοθέτηση της-πρόσφατα γνωστής-Γαλάζιας πατρίδας); Πως μπορεί κάποιος να εξηγήσει την τριακοντα-οκταετή καθυστέρηση ανακήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ, όταν γνωρίζει ότι η απραξία μεταφράζεται από το ΔΔΧ αρνητικά (εις βάρος μας) κ.λ.π.
Τελικά, όλα αυτά είναι εις βάρος της κυριαρχίας μας και των Εθνικών συμφερόντων χάριν της καρέκλας, της ανικανότητας ή κάτι άλλο; Και για να γίνει απόλυτα σαφές, δεν αμφισβητείται ο πατριωτισμός κανενός Έλληνα ή η Ελληνική συνείδηση. Αν και η ιστορία μας, σε πολλές περιπτώσεις, δεν το επιβεβαιώνει. Αμφισβητούνται,
όμως, η αδράνεια και οι ακολουθητέες πολιτικές, ιδιαίτερα όταν αυτές γίνονται αντιληπτές ως καταστροφικές ή μπορεί, μελλοντικά, να επικριθούν ως μειοδοτικές. Ο Ελληνικός Λαός δεν είναι ηττοπαθής, ούτε ρίψασπις και γνωρίζει τί σημαίνει εθνική αξιοπρέπεια, τι είναι εθνικό συμφέρον και σε στιγμές κρίσης ποια είναι η πατριωτική τελειότητα. Δεν του αξίζει αυτή η συμπεριφορά. Υπάρχει δυνατότητα να δείξει με φρόνηση, επιτέλους, την
καθεαυτού «ελληνική ψυχή» και να κάνει ένα γερό «άλμα ποιότητας» στην πολιτική του ανακηρύσσοντας αμέσως την νόμιμη, έστω και προσωρινή (μέχρι διευθετήσεως), Ελληνική ΑΟΖ μέχρι την Κύπρο (ανακηρύσσοντας παράλληλα και αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μίλια).
Το ελάχιστο που ζητά και το πολιτικό σύστημα οφείλει να πράξει σ’ αυτόν τον δημοκρατικό και υπερήφανο Λαό είναι να τηρήσει, τουλάχιστον, τις αρχές της Δημοκρατίας και ότι αποφασίσει να το πράξει Δημοκρατικά ώστε η απόφαση αυτή της Χάγης, του φόβου και της μωρίας, να περάσει μέσα από τη βούληση του Ελληνικού Λαού.
Οι διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου και οι συναφείς αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων για τις οριοθετήσεις θαλάσσιων ζωνών αποδεικνύουν πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική σε σχέση με όσα ακούει εδώ και χρόνια για το θέμα αυτό η κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Η διεθνής νομολογία, αν και μπορεί να οδηγήσει σε σχετικά ασφαλείς εκτιμήσεις για πτυχές της οριοθέτησης μέσω της νομικής οδού, έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει πως κάθε περίπτωση είναι μοναδική, συνεπώς αυτό που μπορεί να υποστηριχθεί, έστω και με μια
δόση υπερβολικής επιθυμίας, είναι ότι το μόνο δεδομένο είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η διατήρηση της εκκρεμότητας στο βάθος χρόνου με ό,τι η διαιώνιση της διαφοράς συνεπάγεται από κινδύνους για την ειρήνη, είναι λύση ευκολότερη πολιτικά, αλλά που διατηρεί ζωντανό τον κύριο παράγοντα μη εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Όποιος έχει εντρυφήσει στις μαύρες συνέπειες της μικρασιατικής εκστρατείας διαπιστώνει ευχερώς ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε δίκιο όταν ισχυρίστηκε πως η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 ήταν χειρότερη και από την Άλωση του 1453, διότι με την Άλωση κατακτήθηκαν οι Ελληνικοί πληθυσμοί στα εδάφη τους, ενώ με την Καταστροφή του ’22 εκριζώθηκαν για πάντα από αυτά.
Η Ελλάδα, αφ’ ότου το έθνος (το 1923) συνέπεσε (συρρικνώθηκε) ουσιαστικά με τα σύνορα του κράτους του 1913 (σήμερα κομματικό κράτος) δεν έχει ζωτικούς ιστορικούς και πολιτικούς στόχους έξω από τα σύνορά της. Όσο η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με συμμαχικούς επαίνους, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της
ελληνικής αντίστασης, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό». Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα «δορυφοροποίηση» και υποχώρηση και ο πόλεμος σημαίνει «συντριβή».
Η επανάπαυση της Ελλάδος στη «πολιτική του κατευνασμού» και του μονόδρομου (καλλιέργεια φοβίας) της Χάγης, της Κύπρου στην «διπλωματία ΑΟΖ» και η συνειδητή μη επένδυση στην άμυνα (εν αναμονή έμπρακτης υλοποιήσεως εξαγγελιών) φοβούμαι ότι θα καταλήξει, μαθηματικά, σε διακινδύνευση του στρατηγικού βάθους του εναπομείναντος Ελληνισμού. Αν χαθεί αυτό το έσχατο στρατηγικό βάθος (ότι απέμεινε σήμερα) που είναι η ανατολική Μεσόγειος και το Αιγαίο (άρρηκτα ενωμένα), η Τουρκία θα διεκδικήσει τον ζωτικό
της χώρο, θα υφαρπάξει τον πλούτο των μελλοντικών γενεών (παιδιά-εγγόνια μας) και θα προσπαθήσει να επεκταθεί συνοριακά, και μία τέτοια εξέλιξη διακινδυνεύει να εκμηδενίσει την Ελλάδα στρατηγικά.
Οι προεκτάσεις θα είναι βαθύτατες και απρόβλεπτες και οι ευθύνες τεράστιες.
«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν πέρασαν, θα ‘ρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Ποιητής, 1859-1943, Κωστής Παλαμάς
