Ευγενής. Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη στα αυτοσχέδια και πλημμυρισμένα από συναισθήματα και μνήμες σημειώματα των συναδέλφων του που εδώ και λίγες ώρες είναι παντού. Στα κοινωνικά δίκτυα, στις επίσημες ανακοινώσεις και στα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφονται τις τελευταίες αυτές στιγμές προκειμένου να τον αποχαιρετίσουν.

Ολοι σχεδόν το έμαθαν ξαφνικά. Από τα χείλη ενός από τους πιο πιστούς φίλους και συνεργάτες της ζωής του, τον Δημήτρη Οικονόμου. Λίγο μετά τις 5 το πρωί  από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ «Εφυγε ο αδελφός μου…Έφυγε από τη ζωή στις 5.30 νικημένος από τον καρκίνο. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκε πολύ. Έδωσε μάχη τον τελευταίο μήνα στο νοσοκομείο, στον Άγιο Σάββα. Κουμπαριάσαμε. Βάφτισα τον γιο του μαζί με έναν άλλο συνάδελφο. Η κηδεία του Βασίλη θα είναι πολιτική και θα γίνει αύριο το απόγευμα στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών».

Ο «αριστερός με τα μπλουζάκια», όπως πολύ εύστοχα τον αποκαλούν στο δημοσιογραφικό συνάφι στην προσπάθειά του να ξεχωρίσει χιουμοριστικά το δίδυμο Λυριτζής – Οικονόμου – άφησε πια μόνο του τον «δεξιό με τα κοστούμια» μετά από μία κοινή τηλεοπτική πορεία δεκαπέντε χρόνων η οποία ξεκίνησε το 2002 στη ΝΕΤ με την εκπομπή «Εκτός Γραμμής», ξαναβαπτίστηκε σε «Πρώτη Γραμμή» όταν αποφασίστηκε να προβάλλεται πολύ νωρίτερα και συνέχισε την πορεία της στον ΣΚΑΪ από το 2010 ως και το 2017 οπότε και οι επαγγελματικοί δρόμοι τους χώρισαν…

Ο Βασίλης Λυριτζής, ο καλός συνάδελφος με τα διακριτικά στρογγυλά γυαλιά μυωπίας και το πάντα περιποιημένο μουσάκι του ήταν δημοσιογράφος παλαιάς κοπής. Γι αυτό και το γυαλί που διαχώριζε την τηλεοπτική εικόνα του από αυτή της καθημερινότητάς του ήταν αόρατο. Ο Βασίλης ήταν πάντα ο ίδιος. Ηρεμος, χαμηλών τόνων, με ιδιαίτερη αγάπη στο πολιτικό ρεπορτάζ που ήταν και το ερέθισμα για να μπει στο επάγγελμα. Το ομολόγησε και ο ίδιος σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του (σε ένα ιατρικό site για τον διαβήτη!). «Το μεράκι για την πολιτική, τα κοινά όπως λέμε, με έστρεψαν στη δημοσιογραφία. Ε, και μαζί η περιέργεια και μια έμφυτη τάση όσα μαθαίνω (όχι βέβαια τα προσωπικά «μυστικά»), γνώσεις, καινούργια πράγματα, ιδέες, να τα λέω στους γύρω μου. Αλλά όχι δε συμφωνώ, ότι αν κάνεις αυτό που αγαπάς δεν θα είσαι ποτέ άνεργος.

Για ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Ποιος είπε ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι των ημερών μας μισούσαν τη δουλειά τους;». Μπαίνοντας στη δημοσιογραφία ο Βασίλης θα γνωρίσει έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής του και θα νιώσει πως σωστά επέλεξε τον δρόμο αυτό, τη στιγμή που θα κληθεί να χειριστεί μεγάλα γεγονότα «Αυτή η χαρά της γνώσης και της συμμετοχής την ώρα που διαμορφώνεται η Ιστορία κι εσύ έχεις την ευθύνη της ενημέρωσης των πολλών» είναι αυτή που ομολογεί πως τον έκανε να νιώθει δικαιωμένος.

Σταθερός και συνεπής στις αξίες του, μακριά από ρόλους και τηλεοπτικά τερτίπια αν και αθόρυβος σε επίπεδο μεθόδου ήταν πάντα ένας ανήσυχος εργάτης του Τύπου. Διέθετε αρκετό χιούμορ ώστε να μην εγκλωβίζεται στο τυποποιημένο μοντέλο των παρουσιαστών ενημερωτικών εκπομπών αλλά και να μην γελοιοποιείται κάνοντας κατάχρηση της θέσης του. Κυνηγούσε την είδηση, ούτε την αναγνωρισιμότητα αλλά ούτε και τη δημοσιότητα.

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Θεσσαλονίκης στο τμήμα της Ιταλικής Φιλολογίας θα κάνει τα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα ενώ παράλληλα αναπτύσσει πολιτική του δράση στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Στην Αθήνα θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να εργαστεί ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Αυγή» και το 1990, στον νεοσύστατο τότε ραδιοφωνικό σταθμό Flash 96,1. Εκεί όλα ξεκίνησαν από την θέση του απλού συντάκτη για να εξελιχθούν όπως έπρεπε στη συνέχεια. Αρχισυντάκτης και παρουσιαστής αργότερα του βραδινού δελτίου, ενώ στην συνέχεια μαζί με τον Δημήτρη Οικονόμου ανέλαβε το πρωινό μαγκαζίνο του σταθμού. Ο Βασίλης Λυριτζής θα στήσει ένα από τα πρώτα ενημερωτικά site στην Ελλάδα το www.flash.gr. Ακολούθησαν οι τηλεοπτικές “περιπέτειες” και μετά το διαζύγιό του με τον ΣΚΑΪ συνέχισε την πρωινή ενημέρωση από το ραδιόφωνο του Real Fm, αλλά και από τις γραμμές της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ. Για το “διαζύγιο” με τον ΣΚΑΪ θα γραφτούν πολλά αλλά εκείνος θα πει τα λιγότερα μιλώντας σε συνέντευξή του στη Real «Διαφωνήσαμε. Αυτά συμβαίνουν στα επαγγελματικά. Αν και εγώ δεν είμαι πολύ των μετακινήσεων. Κάθισα 8 χρόνια στον ΣΚΑΪ».

Ηταν ρομαντικός ο Βασίλης. Προσπαθούσε όλα να τα δει μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του με έναν μαγικό τρόπο που ακόμη και τα λάθη γίνονταν μαθήματα. «Μαθήματα είναι τα λάθη. Και ποιο να πρωτοθυμηθείς.. Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζεις, να τα διορθώνεις και να μην τα επαναλαμβάνεις και κυρίως, να μην κάνεις το λάθος εν γνώση σου. Η εξέλιξη συνδέεται με όλο αυτό το περιβάλλον και επίσης, με την αναζήτηση και αποδοχή του καινούργιου. Να μη μένει γαντζωμένος κανείς στη σιγουριά του δεδομένου». Και κάπως έτσι έβλεπε ή μάλλον ονειρευόταν και τη δημοσιογραφία. Στα χέρια των δημοσιογράφων και σε μεγάλη απόσταση από τα οικονομικά και τα κομματικά συμφέροντα…

Τον Βασίλη τον αγαπούσαν οι συνάδελφοί του απ’ όπου κι αν πέρασε. Εδινε την πληροφορία, βοηθούσε στα δύσκολα, διευκόλυνε όπου χρειαζόταν. Κυρίως όμως άφηνε χώρο σε όλους όσοι πίστευε πως θα μπορούσαν να προσφέρουν στη έρευνα, στην πληροφόρηση. Ηταν κομμάτι της ομάδας και είχε μία παλιά και ρομαντική “αριστεροσύνη” στις συνεργασίες του. Ακουγε με προσοχή, έδινε την πληροφορία και αφαιρούσε κάθε τι περιττό που ενδεχομένως να λειτουργούσε και αποπροσανατολιστικά. Το είχε ψάξει πολύ και όπως συνήθιζε να λέει «Το διάβα του χρόνου σε βοηθάει- αν το θες βέβαια (γιατί θέλει και δουλειά…)- να «σε μάθεις» και άρα, να στέκεσαι ειλικρινής και καθαρός στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους». “Ησουν ο πρώτος που έφερνε το μαντάτο» θα γράψει η συνάδελφός του Σοφία Δήμτσα στο FB.

Ζούσε την κάθε στιγμή και λάτρευε την οικογένειά του. Τη σύζυγό του Ελένη Αντωνιάδη και τα δύο παιδιά του την Μαριλένα και τον Δημήτρη. Ηταν όμως πάντα τόσο διακριτικός. Οταν άρχισαν να γίνονται γνωστά τα προβλήματα υγείας του και κάποιες επισκέψεις στο νοσοκομείο, όταν κάποια προβλήματα στην άρθρωση άρχισαν να γίνονται αισθητά απαντούσε στα τηλεφωνήματα των φίλων του καθησυχαστικά «Κάτι προβληματάκια…».

Δεν έκανε φασαρία ο Βασίλης. Ολες οι εικόνες του, οι φωτογραφίες του αποπνέουν μία ηρεμία. Βλέμμα καθαρό, βλέμμα χαμηλωμένο, διακριτικό χαμόγελο και μία αίσθηση πως ό,τι κι αν έκανε το επέλεξε. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Ολα συνειδητά και όλα με ευγένεια. Ως το τέλος.

Καλό ταξίδι, συνάδελφε.